Παρά το λαμπρό έργο των μαρξιστών, συχνά Αράβων ή αντισιωνιστών Εβραίων, στο ζήτημα της Παλαιστίνης, πολλοί αριστεροί εξακολουθούν να έχουν ανεπαρκή κατανόηση του σιωνισμού. Σε αυτό το δοκίμιο, επιχειρώ να προσφέρω μια μαρξιστική εξέταση του σιωνισμού και ορισμένων βασικών χαρακτηριστικών του: του völkisch χαρακτήρα του, του αποικιοκρατικού χαρακτήρα του και της σχέσης του με τον ιμπεριαλισμό.

Προέλευση του σιωνισμού

Ο σιωνισμός προέκυψε από τον αντισημιτισμό της Ευρώπης, τον εθνικισμό του 19ου αιώνα, τη φυλετική ψευδοεπιστήμη και την αποικιοκρατία. Είναι οι διακριτές καταβολές του κινήματος με τις οποίες πρέπει να ξεκινήσουμε την εξέτασή μας.

Στην Ευρώπη, ο σύγχρονος αντισημιτισμός ήταν ένα εργαλείο των «γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών [που προσπαθούσαν] να εκτρέψουν το μίσος των εργατών και των αγροτών που βασανίζονταν από την ανέχεια εναντίον των Εβραίων»[1]. Οι Ρώσοι Εβραίοι ζούσαν κάτω από βάναυση καταπίεση στα χέρια του αχρείου Τσαρισμού, περιορισμένοι σε γκέτο και υποταγμένοι στο σπαθί του Κοζάκου. Ενώ για τους Εβραίους της Δυτικής Ευρώπης υπήρξε αφομοίωση και ενσωμάτωση μετά τη Γαλλική Επανάσταση, μια αντιδραστική στροφή σημειώθηκε κατά την εποχή της Υπόθεση Ντρέιφους στη δεκαετία του 1890, η οποία «είχε την κοινωνική της προέλευση στο μίσος της αριστοκρατίας για τους Εβραίους τραπεζίτες που είχαν αγοράσει τα κάστρα τους, και των γιων των αριστοκρατών που έβλεπαν τις καριέρες που προηγουμένως είχαν “κρατηθεί” αποκλειστικά γι’ αυτούς να καταλαμβάνονται τώρα από αυτούς τους επικίνδυνους ανταγωνιστές»[2]. Υπήρχε ένα εύρος αντιδράσεων στον αντισημιτισμό. Μία από αυτές με τη μικρότερη υποστήριξη μεταξύ των Εβραίων της Ευρώπης ήταν ο σιωνισμός.

Ο σιωνισμός από τη γέννησή του ήταν ένα αντιδραστικό αστικό εθνικιστικό κίνημα, εξ ολοκλήρου völkisch και επηρεασμένο από άλλες αστικές εθνοτικές-εθνικιστικές, δηλαδή τάσεις εθνικού αποκλεισμού. Ο σιωνισμός βασίστηκε στην αντιδραστική έννοια του εβραϊκού έθνους. Ενώ οι Εβραίοι της Ρωσίας και της Ανατολικής Ευρώπης που μιλούσαν γίντις αποτελούσαν αναμφισβήτητα το δικό τους έθνος, οι Εβραίοι της Δυτικής Ευρώπης ήταν αφομοιωμένοι, γλωσσικά διαφορετικοί και υιοθετούσαν την ιθαγένεια του κράτους στο οποίο ζούσαν∙ όπως διακήρυξε ο Γάλλος σοσιαλιστής Αλφρέντ Νακέ: «αν και γεννήθηκα Εβραίος... δεν αναγνωρίζω την εβραϊκή εθνικότητα.... Δεν ανήκω σε κανένα άλλο έθνος εκτός από το γαλλικό».[3] Οι αντιδραστικοί Εβραίοι που αυτοαποκαλούνταν Σιωνιστές απέρριπταν την προοδευτική διαδικασία της αφομοίωσης, χαρακτηρίζοντάς την αδύνατη.

Ο Σιωνισμός υιοθέτησε πλήρως την ευρωπαϊκή φυλετική ψευδοεπιστήμη τόσο στο να βλέπει τους Άραβες αυτόχθονες της Παλαιστίνης ως κατώτερους όσο και στο να υιοθετεί τη θέση των αντισημιτών ότι οι Εβραίοι είναι μια φυλή. Αυτό έφτασε στο αποκορύφωμά του κυρίως με τη Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας να συμφωνεί με τη χιτλερική διάκριση των «Αρίων» και των «Εβραίων» ως ξεχωριστές φυλές[4]. Ο πατέρας του πολιτικού σιωνισμού Τέοντορ Χερτσλ αγκάλιασε τις δυνάμεις του αντισημιτισμού ως τους μεγαλύτερους συμμάχους του κινήματος: «οι αντισημίτες θα γίνουν οι πιο αξιόπιστοι φίλοι μας, οι αντισημιτικές χώρες οι σύμμαχοί μας»[5]. Στο Der Judenstaat, ανέφερε: «Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών που μαστίζονται από τον αντισημιτισμό θα ενδιαφερθούν έντονα να μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε την κυριαρχία που θέλουμε».[6] Σε αντίθεση με τους σημερινούς σιωνιστές προπαγανδιστές, οι οποίοι συκοφαντούν όλους τους αντισιωνιστές ως αντισημίτες, ο Χερτσλ κατέληξε σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα:

«Στο Παρίσι, λοιπόν, απέκτησα μια πιο ελεύθερη στάση απέναντι στον αντισημιτισμό, τον οποίο άρχισα πλέον να κατανοώ ιστορικά και να τον παραδέχομαι... Αναγνώρισα το κενό και τη ματαιότητα των προσπαθειών για την “καταπολέμηση του αντισημιτισμού”»[7].

Το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων, της Αγγλοεβραϊκής Ένωσης, διαμαρτυρόμενο για τον Σιωνισμό σε μια επιστολή του 1917, κατανοούσε καλά την παράλογη έννοια «μιας κοσμικής εβραϊκής εθνότητας, στρατολογημένης πάνω σε κάποια χαλαρή και σκοτεινή αρχή της φυλής και της εθνογραφικής ιδιαιτερότητας»[8]. Παρατήρησαν ότι «η εγκαθίδρυση μιας εβραϊκής εθνότητας στην Παλαιστίνη, η οποία βασίζεται στη θεωρία του Εβραίου άστεγου, πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα σε όλο τον κόσμο να στιγματίσει τους Εβραίους ως ξένους στις ίδιες τους τις πατρίδες και να υπονομεύσει τις σκληρά κερδισμένες θέσεις τους ως πολίτες και υπήκοοι αυτών των χωρών». Όπως το έθεσε ο αείμνηστος Νοέλ Ιγκνάτιεφ:

«Ο ισχυρισμός ότι οι Εβραίοι έχουν ειδικό δικαίωμα στην Παλαιστίνη δεν έχει μεγαλύτερη ισχύ από ό,τι θα είχε ο ιρλανδικός ισχυρισμός περί θεϊκού δικαιώματος να εγκαθιδρύσουν ένα κελτικό κράτος σε όλη τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ισπανία με βάση το γεγονός ότι κάποτε ζούσαν εκεί κελτικές φυλές. Παρ’ όλα αυτά, με βάση την αποδιδόμενη καταγωγή, οι σιωνιστές αξιωματούχοι αποδίδουν στους επιλεγμένους από αυτούς μια προνομιακή θέση μέσα στο κράτος. Αν αυτό δεν είναι ρατσισμός, τότε ο όρος δεν έχει κανένα νόημα»[9].

Ακριβώς όπως οι αντιδραστικοί στη Γερμανία θεωρούσαν το Lebensraum, δηλαδή τον εποικισμό της Ανατολικής Ευρώπης και την απομάκρυνση των γηγενών πληθυσμών της, ως το μυστικιστικό πεπρωμένο του γερμανικού έθνους, ορισμένοι αντιδραστικοί Ευρωπαίοι Εβραίοι θεωρούσαν τον εποικισμό της Παλαιστίνης ως το πεπρωμένο τους. Οι σιωνιστές στόχευαν στη δημιουργία ενός κράτους στην Παλαιστίνη για τον εβραϊκό λαό μέσω του αποικισμού.

Ο Λένιν έγραψε στο Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού:

«[είδαμε] ότι η ανάπτυξη του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, του καπιταλισμού στον οποίο κυριαρχούσε ο ελεύθερος ανταγωνισμός, έφτασε στο όριό της στις δεκαετίες του 1860 και 1870. Βλέπουμε τώρα ότι ακριβώς μετά από αυτή την περίοδο αρχίζει η τεράστια “έκρηξη” των αποικιακών κατακτήσεων και ότι ο αγώνας για την εδαφική διαίρεση του κόσμου γίνεται εξαιρετικά οξύς. Είναι λοιπόν αναμφίβολο ότι η μετάβαση του καπιταλισμού στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στο χρηματιστικό κεφάλαιο, συνδέεται με την όξυνση του αγώνα για τη διαίρεση του κόσμου... Όσο περισσότερο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός, τόσο πιο έντονα γίνεται αισθητή η έλλειψη πρώτων υλών, τόσο πιο έντονος ο ανταγωνισμός και το κυνήγι για πηγές πρώτων υλών σε ολόκληρο τον κόσμο, τόσο πιο απελπιστικός ο αγώνας για την απόκτηση αποικιών»[10].

Όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Λένιν, η ανάπτυξη του καπιταλισμού προς το υψηλότερο στάδιο, δηλαδή τον ιμπεριαλισμό, και η τελική υλοποίησή του στη δεκαετία του 1890, ήταν εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για την έκρηξη του αποικισμού σε όλο τον κόσμο από τις «μεγάλες» δυνάμεις της εποχής. Ήταν ακριβώς σε αυτή την περίοδο στην οποία δημιουργήθηκε ο πολιτικός σιωνισμός και επιδίωξε τη δική του αποικιακή κατάκτηση.

Ο Παλαιστίνιος ιστορικός Φαγιέζ Σαγιέκ σημείωσε:

«Η ξέφρενη “Διαμάχη για την Αφρική” της δεκαετίας του 1880 έδωσε το έναυσμα για τις απαρχές του σιωνιστικού αποικισμού στην Παλαιστίνη. Καθώς οι Ευρωπαίοι τυχοδιόκτες, οι υποψήφιοι έποικοι και οι κατασκευαστές αυτοκρατοριών ανταγωνίζονταν για την Αφρική, οι Σιωνιστές έποικοι και οι επίδοξοι κατασκευαστές κρατών ορμούσαν για την Παλαιστίνη.... Υπό την επιρροή του δόγματος του εθνικισμού που σάρωσε τότε την Ευρώπη, ορισμένοι Εβραίοι είχαν φτάσει να πιστεύουν ότι οι θρησκευτικοί και υποτιθέμενοι φυλετικοί δεσμοί μεταξύ των Εβραίων αποτελούσαν μια εβραϊκή “εθνικότητα” και προίκισαν το λεγόμενο “εβραϊκό έθνος” με κανονικά εθνικά δικαιώματα.... Αν άλλα ευρωπαϊκά έθνη είχαν επεκταθεί με επιτυχία στην Ασία και την Αφρική... το “εβραϊκό έθνος” –υποστηρίχθηκε– είχε το δικαίωμα και την ικανότητα να κάνει το ίδιο πράγμα για τον εαυτό του... Για τον Σιωνισμό, λοιπόν, ο αποικισμός θα ήταν το εργαλείο της οικοδόμησης του έθνους και όχι το προϊόν ενός ήδη ολοκληρωμένου εθνικισμού».

Ο Έντουαρντ Σαΐντ, επίσης, παρατήρησε:

«Διότι αν και συνέπεσε με μια εποχή του πιο σφοδρού δυτικού αντισημιτισμού, ο Σιωνισμός συνέπεσε επίσης με την περίοδο της απαράμιλλης ευρωπαϊκής εδαφικής κατάκτησης στην Αφρική και την Ασία, και ήταν μέρος αυτής της γενικής κίνησης κατάκτησης και κατοχής το αρχικό ξεκίνημα του Σιωνισμού με τον Τέοντορ Χερτσλ»[11].

Η μετάβαση στο ιμπεριαλιστικό στάδιο οδήγησε στην αποικιοποίηση ολόκληρου του πλανήτη από τις «μεγάλες» δυνάμεις, και ήταν οι επακόλουθες αποικιακές κατακτήσεις που ενέπνευσαν τους στόχους του Σιωνισμού. Αναγνωρίζοντας τις άλλες μοναδικές κοινωνικές καταβολές του σιωνισμού, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η μετάβαση στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, δηλαδή στον ιμπεριαλισμό, ήταν υπεύθυνη για τις αποικιοκρατικές φιλοδοξίες και τον χαρακτήρα του σιωνιστικού κινήματος (όπως ήταν και για άλλα völkisch κινήματα). Μόνο μέσα από την επιστημονική κατανόηση του ιμπεριαλισμού μπορούμε να ανιχνεύσουμε τη δημιουργία και την ανάπτυξη του σιωνιστικού κινήματος.

Όπως θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, ο σιωνισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ιμπεριαλισμό.

Αποικιοκρατία των εποίκων και Αλ-Νάκμπα

Μεγάλο μέρος της άγνοιας σχετικά με τον Σιωνισμό πηγάζει από την ανεπαρκή κατανόηση της αποικιοκρατίας των εποίκων. Η αποικιοκρατία των εποίκων είναι η διαδικασία κατά την οποία ένα ξένο σώμα εποίκων απομακρύνει βίαια και αντικαθιστά έναν γηγενή πληθυσμό για να εδραιωθεί ως πλειοψηφία σε απαλλοτριωμένη γη. Όπως ανέλυσε ο Πάτρικ Γουλφ, η αποικιοκρατία των εποίκων «επιδιώκει τη διάλυση των ντόπιων κοινωνιών.... στήνει μια νέα αποικιακή κοινωνία στη βάση της απαλλοτριωμένης γης... οι άποικοι έποικοι έρχονται για να μείνουν: η εισβολή είναι μια δομή και όχι ένα γεγονός»[12]. Ο Μαρκ Μουχάνναντ Αγιάς προσθέτει:

«Σίγουρα, όλα τα σύγχρονα έθνη-κράτη έχουν προσαρτήσει γη από ορισμένες απόψεις, αλλά το χαρακτηριστικό γνώρισμα του κράτους των εποίκων-αποικιοκρατών είναι ότι δεν δημιουργείται και δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς να διεκδικεί κυριαρχία επί της γης που αφαιρείται με τη βία από τους γηγενείς κατοίκους της. Εν ολίγοις, η αποικιοκρατία των εποίκων μπορεί να διεκδικήσει την κυριαρχία της μόνο μέσω της εξάλειψης και της απαλοιφής της αυτόχθονης κυριαρχίας... η θεμελιώδη λογική τους: η εκδίωξη των ιθαγενών από τα εδάφη τους»[13].

Η ευδιάκριτη διαφορά μεταξύ της αποικιοκρατίας των εποίκων και της αποικιοκρατίας αποδεικνύεται στην περίπτωση του σιωνισμού, όπως παρατήρησε ο Φαγιέζ Σαγιέγ:

«Ο σιωνιστικός εποικισμός δεν θα μπορούσε να λάβει τις φυσικές διαστάσεις που οραματιζόταν ο σιωνισμός, ενώ ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης συνέχιζε να κατοικεί στην πατρίδα του∙ ούτε θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι πολιτικές φιλοδοξίες του σιωνισμού για φυλετικό αυτοδιαχωρισμό και κρατική υπόσταση, ενώ ο εθνικά συνειδητοποιημένος αραβικός λαός της Παλαιστίνης συνέχιζε να υπάρχει στη χώρα αυτή. Σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό αποικισμό [στην Αφρική και την Ασία του 19ου και 20ού αιώνα]... ο σιωνιστικός αποικισμός της Παλαιστίνης ήταν ουσιαστικά ασύμβατος με τη συνέχιση της ύπαρξης του “αυτόχθονα πληθυσμού” στην πολυπόθητη χώρα»[14].

Ο Έντουαρντ Σαΐντ το έθεσε ως εξής:

«Ο σιωνισμός (όπως και η άποψη των Πουριτανών για την Αμερική ως έρημη γη) ήταν ένα αποικιοκρατικό όραμα διαφορετικό από εκείνο των περισσότερων άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων του δέκατου ένατου αιώνα, για τις οποίες οι αυτόχθονες των απομακρυσμένων εδαφών περιλαμβάνονταν στη λυτρωτική αποστολή του πολιτισμού.»[15]

Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του σιωνιστικού σχεδίου. Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί ηγέτες του κινήματος τόνιζαν: για να αποκτηθεί το εβραϊκό Lebensraum στην Παλαιστίνη, έπρεπε να αντιμετωπιστούν οι αυτόχθονες. Ο Χερτσλ έγραψε ότι η «ακούσια απαλλοτρίωση» των Παλαιστινίων αποτελούσε προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους εποίκων[16]. Είχε ανατριχιαστικά δίκιο. Το 1917, όταν έγινε η Διακήρυξη Μπάλφουρ, οι Εβραίοι αποτελούσαν το 6% του πληθυσμού της Παλαιστίνης και κατείχαν περίπου το 2,5% της γης. Παρά την εισροή 376.415 εποίκων από την Ευρώπη μεταξύ 1920-1946, οι Εβραίοι κατείχαν μόνο το 6% της γης στην ιστορική Παλαιστίνη, ενώ το υπόλοιπο κατοικούσαν οι γηγενείς Άραβες που αποτελούσαν το 67% του συνολικού πληθυσμού. Παρά ταύτα, το παράλογο σχέδιο διαμελισμού του ΟΗΕ του 1947 χάρισε στους Σιωνιστές το 55% της ιστορικής Παλαιστίνης, το υπόλοιπο έμεινε για τους Παλαιστίνιους και η Ιερουσαλήμ θα ήταν υπό διεθνή διακυβέρνηση. Για τους Σιωνιστές, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό, ο διαμελισμός θεωρούνταν πάντα ως ένα προσωρινό αίτημα στη διαδικασία αποικισμού του συνόλου της Παλαιστίνης, αν όχι και περαιτέρω. Η ώρα για τον μακροχρόνιο σιωνιστικό στόχο της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων για την υλοποίηση του Lebensraum τους είχε φτάσει.

Το 1947-48 οι Σιωνιστές ξεκίνησαν την εκστρατεία εκδίωξης και απαλλοτρίωσης. Σφαγές, τρομοκρατία, βιασμοί, κλοπές και βανδαλισμοί ήταν τα μέσα με τα οποία σφυρηλατήθηκε το Ισραήλ. Οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές και, μετά τον Μάιο του 1948, ο ισραηλινός στρατός λειτούργησε (και εξακολουθεί να λειτουργεί) με βάση το δόγμα της εκδίωξης: «καταστροφή των χωριών όσο το δυνατόν περισσότερο»[17]. Οι σιωνιστές σφετεριστές προχώρησαν σε εθνοκάθαρση 750.000 Παλαιστινίων από τις πατρίδες τους και κατέστρεψαν πάνω από 530 χωριά∙ με τον τρόπο αυτό οι έποικοι έλεγχαν πλέον το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, δεκάδες χιλιάδες από τη μειονότητα των Παλαιστινίων που παρέμειναν εντός του νέου ισραηλινού κράτους εκδιώχθηκαν στη συνέχεια. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της Νάκσα, του ληστρικού πολέμου του Ισραήλ το 1967 εναντίον των αραβικών κρατών, 430.000 ακόμη Παλαιστίνιοι υπέστησαν εθνοκάθαρση, καθώς οι Σιωνιστές κατέλαβαν τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν και το υπόλοιπο της ιστορικής Παλαιστίνης, δηλαδή την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Σήμερα, μέσω του συνεχιζόμενου εποικισμού, των σφαγών, του αποκλεισμού, της συστηματικής οικονομικής στέρησης, των αυθαίρετων συλλήψεων, του απαρτχάιντ και των περιορισμών σε κάθε πτυχή της ζωής, ο Σιωνισμός στοχεύει να απαλλαγεί από τους Παλαιστίνιους ή να «τελειώσει τη δουλειά», όπως το έθεσε ο σημερινός Ισραηλινός υπουργός Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς[18]. Όλα αυτά δεν είναι απλώς μεμονωμένα γεγονότα∙ η Νάκμπα είναι μια συνεχής διαδικασία εξόντωσης που είναι απαραίτητη για την ύπαρξη, την επιβίωση και την επέκταση του σιωνιστικού κράτους.

 Σιωνισμός και ιμπεριαλισμός

«Αν θέλετε να αποικήσετε μια χώρα στην οποία ήδη ζουν άνθρωποι, πρέπει να εξασφαλίσετε μια φρουρά για τη χώρα ή να βρείτε κάποιον πλούσιο ή ευεργέτη που θα παρέχει μια φρουρά για λογαριασμό σας. ... Ο Σιωνισμός είναι μια αποικιστική περιπέτεια και επομένως αντέχει ή καταρρέει με βάση το ζήτημα της ένοπλης βίας».

Ζε’έβ Γαμποτίνσκι, ιδρυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης Ιργκούν[19].

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, ο σιωνισμός υπηρέτησε τον ιμπεριαλισμό και εξαρτήθηκε από αυτόν. Από την αρχή του κινήματός τους, οι Σιωνιστές υποστήριζαν πάντα την ανάγκη ύπαρξης μιας προστάτιδας «μεγάλης» δύναμης που θα επέτρεπε τον εποικισμό της Παλαιστίνης. Ο Χερτσλ διεκδικούσε την υποστήριξη του Γερμανού Κάιζερ. Ο Μόζες Χες, ο Γερμανός ιδεαλιστής που ως γνωστόν ο Μαρξ και ο Ένγκελς γελοιοποίησαν στο Μανιφέστο[20], εξαρτούσε τις φιλοδοξίες του από τη Γαλλία, τον «σωτήρα»[21]. Ο Γιαμποτίνσκι διακήρυξε επαίσχυντα ότι «ο σιωνιστικός αποικισμός... μπορεί να προχωρήσει και να αναπτυχθεί μόνο υπό την προστασία μιας δύναμης που είναι ανεξάρτητη από τον ντόπιο πληθυσμό – πίσω από ένα σιδερένιο τείχος, το οποίο ο ντόπιος πληθυσμός δεν θα μπορεί να παραβιάσει», και είχε απόλυτο δίκιο[22].

Τελικά, οι Βρετανοί θα ήταν εκείνοι που θα γίνονταν ο ζωτικός ιμπεριαλιστικός υποστηρικτής των Σιωνιστών. Το Λονδίνο από στρατηγική άποψη επιθυμούσε να δημιουργήσει ένα αξιόπιστο ευρωπαϊκό φυλάκιο στην Παλαιστίνη για να διαχειριστεί κάθε είδους αραβική εξέγερση στην περιοχή, μαζί με την εξασφάλιση του ελέγχου της διώρυγας του Σουέζ. Όπως δήλωσε ο πρώτος στρατιωτικός διοικητής της Ιερουσαλήμ Ρόναλντ Στορς, ο Σιωνισμός «[σχημάτισε] για την Αγγλία “ένα μικρό πιστό εβραϊκό Όλστερ” σε μια θάλασσα ενός εν δυνάμει εχθρικού Αραβισμού»[23].

Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός επέτρεψε τον αποικισμό της Παλαιστίνης, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός επέτρεψε τη Νάκμπα, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έκανε πραγματικότητα το όνειρο του Χερτσλ για τη δημιουργία «ενός προμαχώνα της Ευρώπης ενάντια στην Ασία»[24]. Ήταν ο βρετανικός ιμπεριαλισμός που είχε καταδικάσει τον παλαιστινιακό λαό στην τραγική του μοίρα όταν ο Μπάλφουρ έκανε την περιβόητη δήλωσή του το 1917. Ο σιωνισμός είχε γίνει επίσημη πολιτική της ισχυρότερης αυτοκρατορίας του κόσμου. Ο Ρασίντ Χαλίντι, αναλύοντας τις εξυπηρετήσεις που έκαναν οι Βρετανοί στους σιωνιστές αποικιοκράτες προστατευόμενούς τους, παρατήρησε στο βιβλίο του Ο εκατονταετής πόλεμος στην Παλαιστίνη:

«Από όλες τις υπηρεσίες που παρείχε η Βρετανία στο σιωνιστικό κίνημα πριν από το 1939, ίσως η πιο πολύτιμη ήταν η ένοπλη καταστολή της παλαιστινιακής αντίστασης που είχε πάρει τη μορφή εξέγερσης... Η άγρια βρετανική καταστολή, ο θάνατος και η εξορία τόσων ηγετών και οι συγκρούσεις στις τάξεις τους άφησαν τους Παλαιστίνιους διχασμένους, χωρίς κατεύθυνση και την οικονομία τους εξασθενημένη μέχρι να συντριβεί η εξέγερση [1936-1939]... Αυτό έφερε τους Παλαιστίνιους σε πολύ αδύναμη θέση για να αντιμετωπίσουν το αναζωογονημένο πλέον σιωνιστικό κίνημα, το οποίο είχε δυναμώσει κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, λαμβάνοντας αφειδώς ποσότητες όπλων και εκτεταμένη εκπαίδευση από τους Βρετανούς για να τους βοηθήσει να καταστείλουν την εξέγερση»[25].

Ο μάρτυρας δημοκράτης επαναστάτης και θεωρητικός Γασσάν Καναφανί περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο:

«Τα θεμέλια του σιωνιστικού στρατιωτικού μηχανισμού τέθηκαν υπό βρετανική επίβλεψη. Η σιωνιστική δύναμη στην οποία είχε ανατεθεί η υπεράσπιση της σιδηροδρομικής γραμμής Χάιφα-Λύδδα ανέλαβε αργότερα την υπεράσπιση του πετρελαιαγωγού στην πεδιάδα Μπασάν. Αυτός ο αγωγός, που είχε πρόσφατα κατασκευαστεί (1934) για να μεταφέρει πετρέλαιο από το Κιρκούκ στη Χάιφα, είχε ανατιναχθεί αρκετές φορές από τους Παλαιστίνιους αντάρτες... Οι Βρετανοί σε πρώιμο στάδιο μπόρεσαν να διακρίνουν τη στρατηγική που οι Αμερικανοί 30 χρόνια αργότερα ονόμασαν “βιετναμοποίηση”. Αυτό ήταν εξαιρετικά σημαντικό, γιατί το περιστατικό αυτό ενίσχυσε την πεποίθηση της Βρετανίας ότι η δημιουργία μιας σιωνιστικής δύναμης κρούσης θα έλυνε πολλά προβλήματα που σχετίζονταν με την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, συνοδευόμενη από προσπάθειες για τη δημιουργία μιας σιωνιστικής ένοπλης δύναμης για την προστασία αυτών των συμφερόντων»[26].

Οι σιωνιστές συνήθως ισχυρίζονται ότι οι βίαιες συγκρούσεις τους με τους Βρετανούς μετά τη Λευκή Βίβλο του 1939 (η οποία περιόριζε τον εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης) ήταν ένας αντιιμπεριαλιστικός ή εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας[27]. Αυτό είναι τόσο γελοίο όσο το να ισχυρίζονται το ίδιο για τους πολέμους των Άγγλων με τους Μπόερς ή την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ροδεσίας από τη Βρετανία! Η αλήθεια του θέματος αποδεικνύεται από μια δήλωση του 1937 ενώπιον της Βασιλικής Επιτροπής για την Παλαιστίνη:

«Ο Σιωνισμός στην Παλαιστίνη δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε μια μέρα χωρίς τη βοήθεια του βρετανικού “ιμπεριαλισμού”. Ενώ λοιπόν ο σιωνισμός αντιτίθεται στον “ιμπεριαλισμό” σε όλες τις άλλες χώρες, είναι σύμμαχός του στην Παλαιστίνη».

Λίγο μετά τον υποτιθέμενο αγώνα τους για απελευθέρωση, οι Σιωνιστές ήταν περισσότερο από ικανοποιημένοι να χρησιμοποιηθούν οι ίδιοι και οι ληστρικές φιλοδοξίες τους υπέρ του πρώην λεγόμενου «κατακτητή» τους, της Βρετανίας, κυρίως εναντίον της Αιγύπτου του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ το 1956.

Το 1967 ο Τζον Μπουλ αντικαταστάθηκε από τον θείο Σαμ. Το Ισραήλ έγινε ο προνομιούχος και εξαρτημένος υπηρέτης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στο μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του, το σιωνιστικό κράτος δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα αμερικανικό ημιαποικιακό προτεκτοράτο. Το Ισραήλ τελικά εκπληρώνει για τους Αμερικανούς τον ίδιο ρόλο που είχε για τους Βρετανούς, και η σημασία του για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν έχει χαθεί ποτέ για την Ουάσιγκτον. Οι Αμερικανοί έχουν βοηθήσει το κράτος των εποίκων με πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1949, με την αμυντική βοήθεια ύψους 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως να έχει γίνει το σημερινό status quo. Η αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε ψήφισμα[28] με ψήφους 412-9, τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, επιβεβαιώνοντας ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι πάντα σταθερός εταίρος και υποστηρικτής του Ισραήλ» (η έμφαση προστέθηκε). Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν μόλις στις 18 Ιουλίου: «Αν δεν υπήρχε Ισραήλ, θα έπρεπε να το εφεύρουμε»[29].

Το Ισραήλ μέσω της ίδιας της ύπαρξής του όχι μόνο υπηρετεί τον ιμπεριαλισμό, αλλά εξαρτάται από αυτόν. Ο αγώνας των Παλαιστινίων κατά του σιωνισμού είναι αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού.

Η πολιτική οικονομία των Σιωνιστών

Η γερμανική λέξη Volksgemeinschaft μεταφράζεται περίπου στα αγγλικά ως «εθνική [ή] φυλετική κοινότητα των λαών». Συνήθως συνδέεται με το χιτλερικό όραμα για τη λεγόμενη Άρια φυλή (αν και είχε τις ρίζες της σε παλαιότερα γερμανικά völkisch κινήματα). Ο σιωνισμός είναι μια ρατσιστική ιδεολογία του blut und boden (αίμα και χώμα) και το Ισραήλ, η αποικία εποίκων που δημιουργήθηκε και διατηρείται μέσω της εθνοκάθαρσης και της απαλλοτρίωσης των Παλαιστινίων, είναι ένα φυλετικό κράτος. Διατηρείται μέσω του απαρτχάιντ, κάνοντας συστηματικές διακρίσεις εις βάρος όλων των Παλαιστινίων, οι οποίοι θεωρούνται ανεπιθύμητοι. Τα δικαιώματα στο Ισραήλ καθορίζονται με βάση την εθνική καταγωγή («εθνικότητα», όπως ονομάζεται και ορίζεται από το κράτος). Σήμερα οι Παλαιστίνιοι που ζουν εντός των εδαφών που κατέλαβαν και προσάρτησαν οι Σιωνιστές το 1947-1948 υπόκεινται σε συστηματικές φυλετικές διακρίσεις∙ υπάρχει ολόκληρη βάση δεδομένων με τέτοιους ρατσιστικούς νόμους[30]. Οι Παλαιστίνιοι και οι Σύριοι που ζουν στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν, μέρη όπου οι φιλοδοξίες των Σιωνιστών εποίκων-αποικιοκρατών έχουν ως τώρα τελικά αποτύχει, αναγκάζονται να υπομένουν άθλιο βιοτικό επίπεδο, οικονομικό στραγγαλισμό, περαιτέρω εισβολές και βία των εποίκων και άγρια, ρατσιστική αποικιοκρατική-στρατιωτική διακυβέρνηση∙ όλες τις συνέπειες ενός völkisch κράτους και ιδεολογίας. Αυτό συνοψίζεται εύστοχα από τον Νοέλ Ιγκνάτιεφ:

«Το Ισραήλ είναι ένα φυλετικό κράτος, όπου τα δικαιώματα εκχωρούνται με βάση την καταγωγή ή την έγκριση της ανώτερης φυλής. Από αυτή την άποψη μοιάζει με τον αμερικανικό Νότο πριν από την ψήφιση των νόμων για τα πολιτικά δικαιώματα και τα δικαιώματα ψήφου, την Ιρλανδία υπό την Προτεσταντική Κυριαρχία και, ναι, τη χιτλερική Γερμανία»[31].

Ο Σιωνισμός έχει καταφέρει να ενσωματώσει και να επαναφέρει την καταπίεση που αντιμετώπιζαν οι Εβραίοι στην Ευρώπη πάνω στους Παλαιστίνιους, αυτή τη φορά με τα μέσα του δικού τους völkisch κινήματος.

Έτσι, το Ισραήλ ταιριάζει σίγουρα στο σχέδιο για μια υπάρχουσα εβραϊκή Volksgemeinschaft, και αυτό είναι για άλλη μια φορά εμφανές όταν παρατηρούμε την οικονομία του κράτους των εποίκων.

Οι σιωνιστές ηγέτες αναγνώρισαν ότι για να εγκαθιδρύσουν ένα κράτος εβραϊκής υπεροχής, μόνο η εβραϊκή εργασία θα ήταν ανεκτή σε μια «κλειστή», διαχωρισμένη οικονομία∙ η «κατάκτηση της εργασίας» σε όλους τους τομείς ήταν το μέσο για να επιτευχθεί αυτό. Ο Γασσάν Καναφανί εξήγησε πώς «το σύνθημα “μόνο εβραϊκή εργασία” επρόκειτο να έχει σοβαρές συνέπειες, καθώς οδήγησε στην ταχεία εμφάνιση φασιστικών προτύπων στην κοινωνία των Εβραίων εποίκων»[32]. Ο Παλαιστίνιος συνδικαλιστής Τζορτζ Μανσούρ περιέγραψε λεπτομερώς πώς:

«Η στάση του Μαπάι [Σιωνιστικό Εργατικό Κόμμα του Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν] απέναντι στους Άραβες εργάτες, λοιπόν, είναι η ίδια με αυτή οποιουδήποτε άλλου ξένου αποικιοκράτη απέναντι στους αυτόχθονες κατοίκους, πολύ ενισχυμένη από το γεγονός ότι οι Σιωνιστές θεωρούν τους αυτόχθονες κατοίκους ως ενοχλητικούς παρείσακτους σε μια γη που θα έπρεπε να είναι εξ ολοκλήρου εβραϊκή»[33].

Ο Καναφανί περιέγραψε ότι με συνέπεια «ο Σιωνισμός, σε συνεργασία με την εξουσία της Εντολής, υπονόμευσε με επιτυχία την ανάπτυξη ενός προοδευτικού εβραϊκού εργατικού κινήματος και της εβραϊκής-αραβικής προλεταριακής συναδέλφωσης»[34].

Ο γενικός völkisch χαρακτήρας της οικονομίας του Ισραήλ συνοψίζεται καλά από τις Σούμια Άουαντ και Ντάφνα Τιέρ:

«Οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι συνεχίζουν να είναι προσηλωμένοι στο απαρτχάιντ και στη ρατσιστική ιδεολογία που το επιτρέπει.... Αυτή είναι η φύση της εργασίας σε μια οικονομία απαρτχάιντ. Ο σχεδόν πλήρης διαχωρισμός σημαίνει ότι, βάσει σχεδιασμού, Εβραίοι και Παλαιστίνιοι σπάνια εργάζονται ο ένας δίπλα στον άλλο ως συνάδελφοι. Αντιθέτως, είναι διαχωρισμένοι με τρόπους που εδραιώνουν τον ρατσισμό και διασφαλίζουν ότι η εθνική πίστη υπερισχύει της ταξικής συνείδησης... Οι Παλαιστίνιοι καταλαμβάνουν τις χαμηλότερες βαθμίδες της οικονομίας, κερδίζοντας λιγότερα από τον κατώτατο μισθό, χωρίς παροχές ή συντάξεις. Οι προσπάθειες των Παλαιστινίων εργαζομένων να οργανωθούν για καλύτερες συνθήκες αντιμετωπίζονται με την απειλή της ανάκλησης της άδειας. Οι εργαζόμενοι χωρίς χαρτιά βρίσκονται σε ακόμη πιο επισφαλή κατάσταση... Ο αποδιαχωρισμός της ισραηλινής αγοράς εργασίας θα σήμαινε ανταγωνισμό για τις θέσεις εργασίας, επιστροφή του κλεμμένου πλούτου και δυνητικά οικονομική ελεύθερη πτώση για πολλούς Ισραηλινούς Εβραίους εργαζόμενους. Το τέλος της κατοχής απειλεί την υλική υπόσταση αυτών των εργαζομένων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πλειοψηφία των ισραηλινών εργαζομένων αντιτίθεται στα δημοκρατικά δικαιώματα για όλους: Ο σιωνισμός εμποδίζει την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης»[35].

 Το Παρόν

Πρόσφατα, οξύτατες εσωτερικές ρήξεις αποκάλυψαν τις ρωγμές του Ισραήλ. Η εμφύλια σύγκρουση μεταξύ των εποίκων, κυρίως μεταξύ του φασιστικού και του φιλελεύθερου στρατοπέδου, απειλεί να οδηγήσει το σιωνιστικό κράτος σε «άβυσσο», σύμφωνα με τα λόγια του Άρνον Μπαρ-Νταβίντ[36], επικεφαλής της Χισταντρούτ, της ισραηλινής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας. Ο αποπεμφθείς υπουργός Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ διακήρυξε: «Ο βαθύτερος διχασμός εισχωρεί στους στρατιωτικούς και αμυντικούς θεσμούς... [είναι] ένας σαφής, άμεσος και πραγματικός κίνδυνος για την ασφάλεια του Ισραήλ»[37]. Δεν είναι ασυνήθιστο να ακούει κανείς να γίνεται λόγος για εμφύλιο πόλεμο στις συζητήσεις για αυτά τα ρήγματα στην κοινωνία των εποίκων του Ισραήλ.

Οι Ισραηλινοί έχουν επίσης, εδώ και δύο δεκαετίες, χάσει τη δημογραφική τους πλειοψηφία στην ιστορική Παλαιστίνη, η οποία, από μόνη της, δημιουργήθηκε μέσω εθνοκάθαρσης. Αυτό δεν είναι ασήμαντο γεγονός. Ο καθηγητής Τζόζεφ Μασάντ σημειώνει:

«Ένας από τους βασικούς παράγοντες για την επιβίωση και την μη αναστρεψιμότητα των λευκών ευρωπαϊκών αποικιών-εποίκων σε όλο τον κόσμο ήταν η δημογραφία. Εάν οι λευκοί άποικοι δεν είναι σε θέση να εξαλείψουν την πλειοψηφία του ντόπιου πληθυσμού, η μοίρα τους, ανεξάρτητα από το πόσο διαρκεί η κυριαρχία τους, είναι τελικά προδιαγραμμένη... Το γεγονός ότι οι Εβραίοι άποικοι έχουν γίνει και πάλι μειονότητα στην ιστορική Παλαιστίνη είναι αυτό που επισπεύδει την εύλογη προσδοκία ότι η εβραϊκή αποικιοκρατία των εποίκων έχει γίνει αναστρέψιμη»[38].

Το γεγονός αυτό είναι ουσιώδες για την κατανόηση της εντατικοποίησης των ισραηλινών δολοφονιών Παλαιστινίων, οι οποίες ήδη φέτος ξεπέρασαν το 2022 ως οι πιο πολύνεκρες χρονιές που έχουν καταγραφεί στη Δυτική Όχθη από τότε που άρχισαν να καταγράφονται τέτοια στοιχεία το 2005. Οι σφαγές, οι αποικιακές τιμωρητικές επιδρομές (ιδιαίτερα στην Τζενίν), οι αεροπορικές επιδρομές τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη, τα πογκρόμ των εποίκων και οι εκκλήσεις των Σιωνιστών για έναν «τελικό πόλεμο» εναντίον των Παλαιστινίων για να τους «υποτάξουν μια για πάντα», όπως το έθεσε πρόσφατα ένας Ισραηλινός βουλευτής[39], «είναι απεγνωσμένα μέτρα μιας αποικίας εποίκων που γνωρίζει ότι η μοίρα της είναι πλέον προδιαγραμμένη, ακόμη και αν θα χρειαστούν αρκετά χρόνια μέχρι την τελική κατάρρευση»[40].

Ταυτόχρονα, πλησιάζουμε[41] (ή βρισκόμαστε στην αρχή) μιας αναπόφευκτης τρίτης Ιντιφάντα, καθώς «πολλοί νέοι Παλαιστίνιοι απογοητεύονται όλο και περισσότερο και γίνονται πιο αποφασισμένοι να αντεπιτεθούν». Η παλαιστινιακή αντιαποικιακή αντίσταση παίρνει μια νέα μορφή. Οι Παλαιστίνιοι νέοι, σε νέες ομάδες ένοπλης αντίστασης με βάση την κοινότητα[42], όπως το Άντρο των Λεόντων και η Ταξιαρχία της Τζενίν, έχουν μεταφέρει τη μάχη στους Ισραηλινούς κατακτητές με «ανεξάρτητη αντίσταση, απαλλαγμένη από τα δεσμά των παλαιών πολιτικών παρατάξεων». Ένας ανώνυμος νεαρός Παλαιστίνιος του Άντρου των Λεόντων δήλωσε ότι αυτές οι νέες ομάδες αντίστασης «έφεραν τους ανθρώπους κοντά, για να δημιουργήσουν μια ενιαία αντίσταση, χωρίς πολιτικές φατρίες... Ολόκληρες γενιές προσπάθησαν να το κάνουν αυτό και απέτυχαν»[43]. Αυτό προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στους Ισραηλινούς κατακτητές, οι οποίοι, στρατιωτικά, ηττήθηκαν στρατηγικά[44] και ξεπεράστηκαν τακτικά από τις νέες παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης[45].

Βρισκόμαστε τώρα σε μια κομβική στιγμή για τον παλαιστινιακό αγώνα, καθώς μια επαναστατική κατάσταση σιγοβράζει και καρποφορεί. Δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις ή άγνοια μεταξύ των επαναστατών μαρξιστών σχετικά με τον Σιωνισμό ή το τι είναι. Αν θέλουμε να δούμε το τέλος του Σιωνισμού, να τον πετάξουμε στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας όπου ανήκει, πρέπει να τον κατανοήσουμε. Στις σύγχρονες συζητήσεις για το Ισραήλ, ο όρος απαρτχάιντ χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει το Ισραήλ, αλλά αυτός δεν είναι ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός∙ όχι επειδή το απαρτχάιντ δεν υπάρχει επί του παρόντος στο σιωνιστικό κράτος (σίγουρα υπάρχει όπως περιγράφεται λεπτομερώς), αλλά επειδή το απαρτχάιντ προέκυψε με φυσικό τρόπο από την ιδεολογία blut und boden του Ισραήλ. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να τονίσουμε τη völkisch, αποικιοκρατική και φιλοϊμπεριαλιστική φύση του Σιωνισμού στην αγωνιστική μας δράση και ανάλυση αυτής της ιδεολογίας και του Ισραήλ. Πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι ο σιωνισμός παραβιάζει θεμελιωδώς την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων, ένα βασικό δημοκρατικό αίτημα για όλους τους σοβαρούς διεθνιστές. Η σθεναρή εκστρατεία μας κατά του Σιωνισμού πρέπει να συνδυάζεται με την ένθερμη υποστήριξη του Παλαιστινιακού εθνικο-επαναστατικού αγώνα.

 

Μετάφραση: elaliberta.gr


Mike Veronda Hazou, “Zionist Volksgemeinschaft”, New Politics, 17 Σεπτεμβρίου 2023, https://newpol.org/zionist-volksgemeinschaft/.

 

Σημειώσεις

[1] V. I. Lenin, “Anti-Jewish Pogroms” [Μάρτιος 1919], Lenin Collected Work, Μόσχα, 1972, τόμος 29, σσ. 252-253 στο Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1919/mar/x10.htm [Β. Ι . Λένιν, «Για τα αντιεβραϊκά πογκρόμ», Β. Ι . Λένιν, Άπαντα, τόμος 38, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, σελ. 242. Σε διαφορετική απόδοση].

[2] Ernest Germain, “Draft Theses on the Jewish Question Today”, Fourth International, τόμος 9, τεύχος 1, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1948, σσ. 18-24. Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/mandel/1947/01/jewish.htm.

[3] V. I. Lenin, “The Position of the Bund in the Party”, Lenin Collected Work, τόμος 7, Μόσχα, σσ. 92-103, Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1903/oct/22a.htm [Β. Ι . Λένιν, «Η θέση της Μπουντ μέσα στο Κόμμα», Β. Ι . Λένιν, Άπαντα, τόμος 8, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, σελ. 73, σε διαφορετική απόδοση].

Οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης που μιλούσαν γίντις, με την ιδιαίτερη γλώσσα, τον πολιτισμό, τη γεωγραφική θέση κ.λπ. αποτελούσαν ένα έθνος. Είναι αντιδραστική αντίληψη, ωστόσο, να θεωρούμε αυτό το έθνος που μιλούσε γίντις ίδιο με τους Εβραίους της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίοι αφομοιώθηκαν στα έθνη-κράτη όπου διέμεναν (Γαλλία, Βρετανία, Κάτω Χώρες, Αυστρία κ.λπ.) ή με τους Εβραίους της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και του Καυκάσου, οι οποίοι δικαίως θεωρούνταν Άραβες, Πέρσες, Γεωργιανοί κ.λπ. που ασπάζονταν τον ιουδαϊσμό.

[4] Joseph Massad, “Zionism, anti-Semitism and colonialism”, Al Jazeera, 24 Δεκεμβρίου 2012, https://www.aljazeera.com/opinions/2012/12/24/zionism-anti-semitism-and-colonialism.

[5] The Complete Diaries Of Theodor Herzl, https://archive.org/stream/TheCompleteDiariesOfTheodorHerzl_201606/TheCompleteDiariesOfTheodorHerzlEngVolume1_OCR_djvu.txt.

[6] Theodor Herzl, The Jewish State, Dover Publications, Inc., Νέα Υόρκη 1988 [1896]. https://www.gutenberg.org/files/25282/25282-h/25282-h.htm.

[7] The Complete Diaries Of Theodor Herzl, ό.π.

[8] Moshé Machover, “Zionist myths: Hebrew versus Jewish identity”, Weekly Worker, 16 Μαςιου 2013, https://weeklyworker.co.uk/worker/962/zionist-myths-hebrew-versus-jewish-identity/.

[9] Noel Ignatiev, “Zionism, Anti-Semitism and the People of Palestine”, CounterPunch, 17 Ιουνίου 2004, https://www.counterpunch.org/2004/06/17/zionism-anti-semitism-and-the-people-of-palestine/.

[10] V.I. Lenin, “Imperialism, the Highest Stage of Capitalism”, Lenin’s Selected Works, Progress Publishers, 1963, Μόσχα, τόμος 1, Κεφάλαιο VI, “Division of the World Among the Great Powers”. Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1916/imp-hsc/ch06.htm. Β. Ι . Λένιν, «Ιμπεριαλισμός», Β. Ι . Λένιν, Άπαντα, τόμος 27, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, σσ. 381 και 386, σε διαφορετική απόδοση.]

[11] Edward Said, The Question of Palestine, Νέα Υόρκη, Vintage Books, 1979, σελ. 69.

[12] Patrick Wolfe, “Settler colonialism and the elimination of the native”, Journal of Genocide Research, τόμος 8, 2006, τεύχος 4. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/14623520601056240.

[13] Muhannad Ayyash, “Israel is a settler colony, annexing native land is what it does”, Al Jazeera, 7 Ιουλίου 2020, https://www.aljazeera.com/opinions/2020/7/7/israel-is-a-settler-colony-annexing-native-land-is-what-it-does.

[14] Fayez Sayegh, “Zionist Colonialism in Palestine (1965)”, Settler Colonial Studies, 2:1, 206-225. https://www.ohchr.org/sites/default/files/Documents/Issues/Truth/CallLegacyColonialism/CSO/Al-Haq-Annex-3.pdf.

[15] Edward Said, The Question of Palestine, σελ. 68.

[16] Στο ίδιο, σελ. 71.

[17] “Plan Dalet: Blueprint for the Ethnic Cleansing of Palestine”, Institute for Middle East Understanding (IMEU), 8 Μαρτίου 2013, https://imeu.org/article/plan-dalet.

[18] “Ben Gurion ‘didn’t finish the job’ of ethnic cleansing, says Israel MK”, Middle East Monitor, 14 Οκτωβρίου 2021, https://www.middleeastmonitor.com/20211014-ben-gurion-didnt-finish-the-job-of-ethnic-cleansing-says-israel-minister/.

[19] “Zionism is not colonialism, just Jewish self-determination”, Decolonize Palestine, https://decolonizepalestine.com/myth/zionism-is-not-colonialism-just-jewish-self-determination/.

[20] Marx, Engels, “Manifesto of the Communist Party”, Marx/Engels Selected Works, τόμος Ι, Progress Publishers, Μόσχα, 1969, σσ. 98-137, Κεφάλαιο III. “Socialist and Communist Literature”. Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch03.htm [Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, «Σοσιαλιστική και κομμουνιστική φιλολογία», https://www.marxists.org/ellinika/archive/marx/works/1848/com-man/literature.htm#reaction3].

[21] Edward Said, The Question of Palestine, σελ. 67.

[22] Rashid Khalidi, The Hundred Years’ War on Palestine: A History of Settler Colonialism and Resistance, 1917-2017, Νέα Υόρκη, Metropolitan Books, 2020, σελ. 13.

[23] Tony Cliff, “The Jews, Israel and the Holocaust”, Socialist Review, 219, Μάιος 1998. Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/cliff/works/1998/05/israel.htm.

[24] “Theodor Herzl, Jewish State”, The History Muse, http://historymuse.net/readings/HerzlTHEJEWISHSTATE.htm.

[25] Rashid Khalidi, The Hundred Years’ War on Palestine, σσ. 44-47.

[26] Ghassan Kanafani, “The 1936-39 Revolt in Palestine”, Committee for a Democratic Palestine, Νέα Υόρκη, 1972. Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/archive/kanafani/1972/revolt.htm.

[27] Αν και η Λευκή Βίβλος σηματοδότησε μια αλλαγή στη βρετανική πολιτική, το Λονδίνο «δεν είχε ούτε για μια στιγμή τη σοβαρή πρόθεση να είναι πιστό στην υπόσχεσή του», δήλωσε ο Χουσαΐν αλ-Χαλίντι, ο οποίος προέβλεψε ότι ήταν ένα μέσο «για να ικανοποιήσει τους Άραβες ώστε να σταματήσουν την επανάστασή τους» και να δώσει στους Βρετανούς ιμπεριαλιστές «χρόνο να πάρουν ανάσα καθώς μαζεύονταν τα σύννεφα του πολέμου». Πέρα από αυτό, «η Βρετανία είχε ήδη κάνει με το παραπάνω το καθήκον της απέναντι στον σιωνιστή προστατευόμενό της». Από: Khalidi, σελ. 49.

[28] “Congress Melts Down Over Israel Again”, The Intercept, 21 Ιουλίου 2023, https://theintercept.com/2023/07/21/congress-israel-resolution-pramila-jayapal/.

[29] “Remarks by President Biden and President Isaac Herzog of the State of Israel Before Bilateral Meeting”, The White House, 18 Ιουλίου 2023, https://www.whitehouse.gov/briefing-room/speeches-remarks/2023/07/18/remarks-by-president-biden-and-president-isaac-herzog-of-the-state-of-israel-before-bilateral-meeting/.

[30] “Discriminatory Laws in Israel”, عدالة – Adalah - עדאלה, https://www.adalah.org/en/law/index.

[31] Noel Ignatiev, “Zionism, Anti-Semitism and the People of Palestine”, CounterPunch, 17 Ιουνίου 2004, https://www.counterpunch.org/2004/06/17/zionism-anti-semitism-and-the-people-of-palestine/.

[32] Ghassan Kanafani, “The 1936-39 Revolt in Palestine”, .ο.π.

[33] George Mansour, “The Arab Worker under the Palestine Mandate (1937)”, Settler Colonial Studies, τόμος 2, 2012, τεύχος 1: Past is Present: Settler Colonialism in Palestine. https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/2201473X.2012.10648832.

[34] Ghassan Kanafani, “The 1936-39 Revolt in Palestine”, .ο.π.

[35] Sumaya Awad, Daphna Thier, “In Israel, Zionism Prevents Working-Class Solidarity”, Jacobin, 4 Απριλίου 2021, https://jacobin.com/2021/04/israel-zionism-palestine-unions-workers.

[36] “Photos: Mass protests erupt in Israel as it faces ‘an abyss’”, Al Jazeera, 27 Μαρτίου 2020, https://www.aljazeera.com/gallery/2023/3/27/photos-mass-protests-erupt-in-israel.

[37] “Israeli defence minister calls for halt to judicial overhaul”, Al Jazeera, 25 Μαρτίου 2020, https://www.aljazeera.com/news/2023/3/25/israeli-defence-minister-calls-for-halt-to-judicial-overhaul.

[38] Joseph Massad, “Why Israel’s leaders call for ‘Second Nakba’”, Middle East Eye, 29 Μαΐου 2023, https://www.middleeasteye.net/opinion/why-israels-leaders-call-for-second-nakba.

[39] “Israel: MP says time to ‘subdue Palestinians once and for all’ in the ‘last war’”, Middle East Eye, 4 Ιανουαρίου 2023, https://www.middleeasteye.net/news/israel-palestine-far-right-mp-calls-subdue-last-war?__cf_chl_tk=93orGnszoQ_ulsALssFCcK8xQ8HvqQzto9j_5_2qyiQ-1692811016-0-gaNycGzND9A.

[40] Joseph Massad, “Why Israel’s leaders call for ‘Second Nakba’”, ό.π.

[41] Abubakr Al-Shamahi, “After Jenin, is a third Palestinian uprising inevitable?”, Al Jazeera, 27 Ιανουαρίου 2023, https://www.aljazeera.com/news/2023/1/27/after-jenin-is-a-third-palestinian-intifada-inevitable.

[42] Mariam Barghouti and Yumna Patel, “The story of the Lions’ Den”, Mondoweiss, 4 Νοεμβρίου 2022, https://mondoweiss.net/2022/11/the-story-of-the-lions-den/.

[43] Mariam Barghouti and Yumna Patel, “The story of the Lions’ Den”, ό.π.

[44] Motasem A Dalloul, “Israel suffered a resounding defeat in the battle of Jenin”, Middle East Monitor, 11 Ιουλίου 2023, https://www.middleeastmonitor.com/20230711-israel-suffered-a-resounding-defeat-in-the-battle-of-jenin/.

[45] Zena Al Tahhan, “Tunnels under Jenin camp: How Palestinian fighters fooled Israel”, Al Jazeera, 20 Ιουλίου 2023, https://www.aljazeera.com/features/2023/7/20/tunnels-under-

Πηγή: elaliberta.gr