Η επέτειος για το 1821 παίρνει την 1η θέση στην υποκρισία

200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση ή 200 χρόνια δυτικής μοναρχοαστικής φρικτής αντεπανάστασης; Γιατί όπως μαθαίνουμε από σοβαρούς συγγραφείς/μελετητές, η γκιλοτίνα στη νεοσύστατη Ελλάδα "δούλευε" για τους απλούς ανθρώπους, επαναστάτες, που την ελευθέρωσαν.Και πόσα άλλα λιγότερο γνωστά ή εντελώς άγνωστα.Αυτή η ανατριχιαστική πραγματικότητα δεν αναφέρεται πουθενά από τα εξιδανικευμένα βιβλία της ιστορίας.Τι είδους επανάσταση ήταν αυτή όταν η ελευθερία έγινε και πάλι δουλεία κι όταν ολοκληρώθηκε η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική αστική μορφή εξουσίας-κεφαλαίου και σφαιρών επιρροής; Υπάρχουν κάποια ψέματα που εντάσσονται στις αιτίες όλων των δεινών κι αυτά δεν είναι άλλα από την διαστρέβλωση και την απόκρυψη έως και την αναθεώρηση της ανθρώπινης ιστορίας.Η Ιστορία είναι τα πάντα για τον άνθρωπο, η πιο σταθερή πυξίδα και η πιο χρήσιμη επιστήμη για ένα καλύτερο μέλλον.Να γιατί δεν έρχεται το καλύτερο μέλλον, δεν διδάσκεται η ανθρώπινη Ιστορία...

Με τα μάτια ενός κλασικού του σοσιαλισμού για το σήμερα

Β.Ι.ΛΕΝΙΝ
Κράτος και Επανάσταση

Ταξική Κοινωνία και Κράτος

Το κράτος προϊόν των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων

Με τη διδασκαλία του Μαρξ συμβαίνει σήμερα ό,τι συνέβη επανειλημμένα στην Ιστορία με τις διδασκαλίες των επαναστατών διανοητών και ηγετών των καταπιεζόμενων τάξεων στην πάλη τους για την απελευθέρωση.Όσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τους αντάμειβαν με συνεχείς διώξεις και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μοχθηρία, με το πιο λυσσαλέο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας.Ύστερα από το θάνατό τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, σα να λέμε, να τους αγιοποιήσουν, να προσδώσουν κάποια δόξα στο όνομά τους για «παρηγοριά» των καταπιεζόμενων τάξεων και για τον εμπαιγμό τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, αμβλύνοντας και εκχυδαΐζοντας την επαναστατική της αιχμή.Σε μια τέτοια «επεξεργασία» του μαρξισμού συναινούν σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα.Λησμονούν, σβήνουν, διαστρεβλώνουν την επαναστατική πλευρά της διδασκαλίας, την επαναστατική ψυχή της.Προβάλλουν σε πρώτο πλάνο και εξυμνούν εκείνο που είναι αποδεκτό ή που φαίνεται πως είναι αποδεκτό για την αστική τάξη.Όλοι οι σοσιαλσοβινιστές είναι σήμερα «μαρξιστές» - όχι αστεία! Και όλο και πιο συχνά οι Γερμανοί αστοί επιστήμονες, χθεσινοί ειδικοί στην εξόντωση του μαρξισμού, μιλάνε για τον «εθνικογερμανό» Μαρξ, που διαπαιδαγώγησε τάχα τα τόσο λαμπρά οργανωμένα για τη διεξαγωγή του ληστρικού πολέμου συνδικάτα των εργατών! Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση πραγμάτων, μπροστά στην ανήκουστη διάδοση των διαστρεβλώσεων του μαρξισμού, καθήκον μας είναι πριν απ’ όλα να αποκαταστήσουμε την αληθινή διδασκαλία του Μαρξ για το κράτος.Χρειάζεται επομένως να παραθέσουμε αρκετές εκτενείς περικοπές από τα ίδια τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς.Φυσικά, οι εκτενείς περικοπές θα κάνουν βαριά την ανάπτυξη του θέματος και δεν θα συμβάλουν διόλου στον εκλαϊκευτικό χαρακτήρα της.Όμως είναι εντελώς αδύνατο να τις αποφύγουμε.Πρέπει οπωσδήποτε να παρατεθούν όσο το δυνατό πληρέστερα όλα ή τουλάχιστον όλα τα καθοριστικά μέρη από τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς που αφορούν το ζήτημα του κράτους, ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να σχηματίσει δική του αντίληψη για το σύνολο των απόψεων των θεμελιωτών του επιστημονικού σοσιαλισμού και για την εξέλιξη αυτών των απόψεων, καθώς και για να αποδειχτεί τεκμηριωμένα και να φανεί παραστατικά η διαστρέβλωσή τους από τον«καουτσκισμό» που κυριαρχεί σήμερα.Θα αρχίσουμε από το πιο διαδεδομένο έργο του Φρ. Ένγκελς: Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, που το 1894 βγήκε στη Στουτγάρδη η έκτη ήδη έκδοσή του.«Το κράτος», λέει ο Ένγκελς, συνοψίζοντας τα πορίσματα από την ιστορική του ανάλυση, «δεν είναι καθόλου μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ έξω.Το κράτος δεν είναι επίσης “η πραγμάτωση της ηθικής ιδέας”, “η εικόνα και η πραγμάτωση το ορθού λόγου”, όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ.Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε μια ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης.Το κράτος είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μιαν αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, από τις οποίες δεν έχει τη δύναμη να απαλλαγεί.Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα τον εαυτό τους και την κοινωνία σ’ έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη, που φαινομενικά στέκει πάνω από την κοινωνία, για να αμβλύνει τη σύγκρουση, για να την κρατά μέσα στα όρια της “τάξεως”.Και η δύναμη αυτή που προήλθε από την κοινωνία, αλλά τοποθετήθηκε πάνω απ’ αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται απ’ αυτήν, είναι το κράτος».Εδώ διατυπώνεται με απόλυτη σαφήνεια η βασική ιδέα του μαρξισμού για το ζήτημα του ιστορικού ρόλου και της σημασίας του κράτους.Το κράτος είναι προϊόν και εκδήλωση των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων.Το κράτος εμφανίζεται εκεί, τότε και καθόσον, όπου, όταν και εφόσον οι ταξικές αντιθέσεις είναι ανειρήνευτες.Απ’ αυτό ακριβώς το σπουδαιότατο και θεμελιακό σημείο αρχίζει η διαστρέβλωση του μαρξισμού, που ακολουθεί δυο βασικές γραμμές.Από τη μια μεριά, οι αστοί και ιδίως οι μικροαστοί θεωρητικοί, αναγκασμένοι κάτω από την πίεση των αδιαφιλονίκητων ιστορικών γεγονότων να παραδεχτούν, ότι το κράτος υπάρχει μόνο εκεί που υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις και ταξική πάλη-«διορθώνουν λιγάκι» τον Μαρξ έτσι, που το κράτος να παρουσιάζεται ως όργανο συμφιλίωσης των τάξεων.Σύμφωνα με τους μικροαστούς και Φιλισταίους καθηγητές και δημοσιολόγους-που κάθε τόσο επικαλούνται καλοπροαίρετα τον Μαρξ!- προκύπτει πως το κράτος όντως συμφιλιώνει τις τάξεις.Κατά τον Μαρξ, το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, όργανο καταπίεσης μιας τάξης από μίαν άλλη, είναι η δημιουργία του «κατεστημένου» εκείνου που νομιμοποιεί και στερεώνει αυτή την καταπίεση, αμβλύνοντας τη σύγκρουση των τάξεων.Κατά τη γνώμη των μικροαστών πολιτικών, κατεστημένο σημαίνει ακριβώς συμφιλίωση των τάξεων και όχι καταπίεση μιας τάξης από μιαν άλλη, άμβλυνση της σύγκρουσης σημαίνει κατ’ αυτούς συμφιλίωση και όχι αφαίρεση από τις καταπιεζόμενες τάξεις ορισμένων μέσων και τρόπων πάλης για την ανατροπή των καταπιεστών. Λόγου χάρη, όλοι οι εσέροι (σοσιαλιστές-επαναστάτες) και οι μενσεβίκοι στην επανάσταση του 1917, όταν ακριβώς το ζήτημα της σημασίας και του ρόλου του κράτους πρόβαλε σ’ όλο του το μέγεθος, πρόβαλε πρακτικά ως ζήτημα άμεσης δράσης και μάλιστα δράσης σε μαζική κλίμακα –όλοι τους κατρακύλησαν μεμιάς και ολοκληρωτικά στη μικροαστική θεωρία της «συμφιλίωσης» των τάξεων, με τη βοήθεια του «κράτους».Οι αναρίθμητες αποφάσεις και τα άρθρα των πολιτικών και των δυο αυτών κομμάτων είναι πέρα για πέρα διαποτισμένα μ’ αυτή τη μικροαστική και φιλισταϊκή θεωρία της «συμφιλίωσης».Το ότι το κράτος είναι όργανο κυριαρχίας μιας ορισμένης τάξης που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον αντίποδά της (την αντίπαλη σ’ αυτήν τάξη), αυτό η μικροαστική δημοκρατία δεν είναι ποτέ σε θέση να το καταλάβει.Η στάση απέναντι στο κράτος είναι μια από τις πιο εξόφθαλμες εκδηλώσεις του ότι οι εσέροι και οι μενσεβίκοι μας δεν είναι διόλου σοσιαλιστές (πράγμα που εμείς οι μπολσεβίκοι πάντα το αποδεικνύαμε),αλλά μικροαστοί δημοκράτες με σοσιαλιστική περίπου φρασεολογία.Από την άλλη μεριά, η «καουτσκιστική» διαστρέβλωση του μαρξισμού είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένη.«Θεωρητικά» δεν απορρίπτεται ούτε το γεγονός ότι το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, ούτε το γεγονός ότι οι ταξικές αντιθέσεις είναι ανειρήνευτες.Αλλά παραβλέπεται ή συγκαλύπτεται το εξής:Εφόσον το κράτος είναι προϊόν των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων, εφόσον είναι μια δύναμη που στέκει πάνω από την κοινωνία και «αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο από την κοινωνία», γίνεται φανερό πως η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μόνο χωρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς καταστροφή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας, που δημιούργησε η άρχουσα τάξη και που ενσαρκώνει αυτή την «αποξένωση».Το συμπέρασμα τούτο, που θεωρητικά ήταν αυτόδηλο, ο Μαρξ το έβγαλε ξεκάθαρα, όπως θα δούμε πιο κάτω, με βάση τη συγκεκριμένη ιστορική ανάλυση των προβλημάτων της επανάστασης.Κι αυτό ακριβώς το συμπέρασμα ο Κάουτσκι- αυτό θα το δείξουμε λεπτομερειακά στη συνέχεια της εργασίας μας- το…«ξέχασε» και το διαστρέβλωσε[...]