Η ολιγαρχία και η αυτορήξη της

Πάντα θα το σκέφτομαι και θ' απορώ για όσο ζω.Θα υπάρχει αιώνια τιμωρία για τα μάταια τα δεινά που προκαλούν στον κόσμο όπως και στους μύθους;Ο σημερινός ιμπεριαλισμός του καπιταλισμού ελάχιστα διαφέρει από τον παλαιότερο των δύο Παγκόσμιων Πολέμων.Προσπαθεί με νύχια και με δόντια, να μην προκαλέσει και τρίτο παίρνοντας τις χώρες-αγορές που θέλει με περιφερειακούς πολέμους.Κοινή λογική:Κανένα χάος και κανένας φόβος δεν οδήγησε ποτέ σε τάξη.Αυτή όμως η συνασπισμένη και ανομοιογενής τάξη των καταπιεστών που μιλάει και ενεργεί μέσα από τον ομιχλώδη νεοφιλελευθερισμό, το πιστεύει.Δηλαδή πιστεύει σε κάτι που δεν γίνεται στα πλαίσια της ζωής.Αυτή είναι η αλήθεια, η πιο αλγεινή.Η μη αποδοχή της πιο καθαρής (σε κάθε λογικό άνθρωπο) κοινωνικής νομοτέλειας (σε βαθμό συμπαντικής κατάθλιψης για το λαό) εκ μέρους των κέντρων της αναλγησίας και της απέραντης ηλιθιότητας που μετεξελίσσεται σε σχιζοφρένεια, το δεν μπορούμε να πάμε στον ήλιο αλλά θα πάμε με το ζόρι, που σημαίνει, ότι η όξυνση αντιθέσεων μεταξύ των ατόμων των συμφερόντων των τάξεων δεν ομαλοποιούνται στον αιώνα τον άπαντα...Και τώρα τι κάνουμε; τι άλλο, να είμαστε έτοιμοι για τους αγώνες που έρχονται!