Προδομένη επανάσταση

Αυτό που εξελίσσεται στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της συστηματικής επιθετικής στρατηγικής του δυτικού ιμπεριαλισμού από την πτώση της ΕΣΣΔ με αιχμή τη βορειοατλαντική συμμαχία του ΝΑΤΟ που δεν του έφτασε η κατάρρευση των "κομμουνιστικών" χωρών.Οι πρώην ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες που ανήκαν στο στρατόπεδο του  "υπαρκτού σοσιαλισμού" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ρυμουλκήθηκαν μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια από τους αντιπάλους τους, δηλαδή τους ιμπεριαλιστές του μεγάλου καπιταλιστικού στρατοπέδου.Δηλαδή οι "χαμένοι" πήγαν με το μέρος του μεγαλύτερου εχθρού τους -για λόγους ανωτέρας βίας και απηνών τετελεσμένων- κόντρα στις θυσίες των λαών τους και των συμφερόντων τους.Σήμερα το γεγονός ότι ο δυτικός καπιταλισμός έχει όλα τα μέσα να μπλοκάρει τον παλινορθωμένο καπιταλισμό στην ανατολή που αναδύεται έστω και με εμπόδια, προκαλεί όλη αυτή την περίπλοκη και επώδυνη κατάσταση για ολόκληρο τον κόσμο.Όταν μας έλεγαν ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε αφού δεν υπάρχουν πια γεωπολιτικοί αντίπαλοι με την έννοια της επικράτησης του καπιταλισμού ή του κομμουνισμού (γιατί δεν θα μπορούσε να χωριστεί ο κόσμος σε δύο συστήματα παράλληλα για πάντα), έλεγαν το μεγαλύτερο ψέμα.Οι αντιθέσεις...τελείωσαν.Όχι μόνο δεν τελείωσαν λόγω της διαλεκτικής του ιστορικού προτσές, αλλά μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο. Γιατί με έναν παγκόσμιο καπιταλισμό και μάλιστα με σούπερ ανισόμετρη ανάπτυξη,  στη δύση η μερίδα του λέοντος και τα ηνία, στην ανατολή μια απέραντη νεοαποικιοκρατική εποχή που φαίνεται ξεκάθαρα με την ύπαρξη ακόμη του ψυχροπολεμικού ΝΑΤΟ.Από την άλλη, όχι πως οι χαμένοι ηγέτες απ' την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ,  της Σοβιετικής Ένωσης και της Λαϊκής Κίνας έχουν κάτι σπουδαίο να πουν.Η γραφειοκρατικοποίησή τους και η μετατροπή τους από κομμουνιστές (όσοι ήταν) σε καπιταλιστές, οδήγησε σε αυτό που βιώνουν όλοι οι λαοί σήμερα...Μπορεί να ξεπεραστεί όλο αυτό που φαίνεται ατελείωτο; Ναι μπορεί, το παιχνίδι παίζεται ακόμη, ο αγώνας συνεχίζεται.

Στην κόλαση των μονοπωλίων όπως πάντα

Όλες οι αιτίες για το πώς περνάει άσχημα ο άνθρωπος (κι όπως αποδείχτηκε τα πάντα στην πλάση όλη) με όλες του τις τραγωδίες, πηγάζουν από αυτούς που παρακρατούν με τον πιο κυνικό τρόπο τα ηνία των μέσων παραγωγής και διαβίωσης και της φυσικής ιδιοκτησίας, μέσω της καπιταλιστικής σκληρής εκμετάλλευσης της κοινωνίας.Οι πλουτοκράτες οι μηδενιστές κι οι υποτελείς τους οι αφιονισμένοι, που δεν νοιάζονται πάρα μόνο για να επιβάλλουν την παρουσία τους για το απόλυτο τίποτα.Και το τίποτα σημαίνει μηδέν.Τα εγκλήματα του μηδενισμού που γίνονται στο όνομα του εξ-ουσιαστικού κέρδους και της εμπαθούς ματαιοδοξίας πάνω στον πόνο, στην αγωνία και στο μόχθο του κάθε αγωνιστή για τη χαρά της ζωής, πληρώνονται βαριά κάθε φορά αργά ή γρήγορα.Η κοινωνική ιστορία το διδάσκει αυτό.Αλλά η Ιστορία της ανθρωπότητας απευθύνεται σε συνειδητούς ανθρώπους που απόκτησαν συνείδηση μέσα από τις αμέτρητες δυστυχίες τους.Οι νέοι αυτοκράτορες δεν ξέρουν από αυτά ειν' προορισμένοι...Πώς γίνεται πάντως την ώρα που μεγάλες κοινωνικές μάζες κινούνται για να βρουν το δίκιο τους μέσα στην πανδημία και στη διαφθορά, να ξεπροβάλλει η απειλή πολέμου είναι για να "αναρωτιέται" κανείς!!! Είναι όντως πάντοτε οι πρώτες ύλες και οι σφαίρες επιρροής οι αιτίες ή για να μη βρούμε "ποτέ" τον πραγματικό σοσιαλισμό σε παγκόσμια κλίμακα;...

Η αφορμή αυτή και μόνο φτάνει για την επανάσταση και τον μετασχηματισμό της κοινωνίας

Έχουμε αναρωτηθεί που διαμένουν οι περισσότεροι άνθρωποι "εργάζονται" ή όχι; Φιλοξενούμενοι "φυσικά"! Δηλαδή όμηροι μιας αναξιοπρεπούς κατάστασης που δεν αρέσει σε κανένα και πληγώνει ανεπανόρθωτα τις ανθρώπινες σχέσεις.Το να είναι κανείς ανεξάρτητος και να μην είναι βάρος -ειδικά στην εποχή που το κόστος ζωής δεν είναι βιώσιμο σε τίποτα και οι πάντες μαραζώνουν- σε άλλους αποτελεί το αρχικό ζητούμενο της ανθρώπινης εξέλιξης.Διότι η στέγη είναι το παν κι αν δεν υπάρχει,  δεν μπορεί τίποτα καλό να υπάρξει.Η αστεγία κρέμεται σαν την Δαμόκλεια σπάθη πάντα.Γι' αυτό ζούμε αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό στην κοινωνία.Είναι τα επακόλουθα/απόνερα αυτής της ομηρίας των ανθρώπων από το μεγάλο κεφάλαιο, με το μικρό, να μην ξέρει τι κάνει.

Απ' το μηδέν έως το άπειρο και στη μέση η συν είδηση του κόσμου μας

Από παιδί δεν είχα που να πάω, από παιδί αλήθειες ποτέ δεν άκουγα λυτρωτικές, από παιδί την περιφρόνηση την είχα για σκιά μου, από παιδί του ερημίτη η μοναξιά με βάραινε και μ' έλιωνε σ' όλους τους χώρους και τους χρόνους, από παιδί η υποκριτική δεν ήτανε του ήθους μου κι η ειρωνεία συνεχώς ήταν μπροστά μου, από παιδί η ζήλεια με κυνήγησε όπως κι οι κυνηγοί των κεφαλών, από παιδί μια φιλία, μια αγάπη ή ένας έρωτας ήταν σκέτες καταστροφές, από παιδί έψαχνα μα τίποτα δεν έβρισκα στο θεαθήναι της άγνοιας και του μηδέν, από παιδί το μόνο που 'χα, ήταν ένα φως που ξάφνου άναψε δια πυρός και σιδήρου όλα τα σκοτάδια και μού δειχνε ένα δρόμο.Ώ Θεέ μου πόοοσο τον έβλεπα ατελείωτο σα να μη βγαίνει πουθενά,  στ' άπειρο! Ήταν κι είναι το μόνο μου καλό, ολάκερος χρυσός.Τώρα που μεγάλωσα αρκετά, δώρο της φύσης μας το λέω, γιατί μου τα εξήγησε όλα τα μάταια, τα σκληρά κι ανούσια τα πιο πάνω,  όχι ότι με άφησαν...

Να σπας τα δεσμά κάθε φορά γιατί αν δεν το κάνεις έρχεται η σήψη

Προς ενίσχυση στο σπουδαίο 

ρητό του Σπινόζα "ούτε να κλαις

ούτε να γελάς, να καταλαβαίνεις"  

ε, και να ενεργείς για τη λύση!...