Απ' το μηδέν έως το άπειρο και στη μέση η συν είδηση του κόσμου μας

Από παιδί δεν είχα που να πάω, από παιδί αλήθειες ποτέ δεν άκουγα λυτρωτικές, από παιδί την περιφρόνηση την είχα για σκιά μου, από παιδί του ερημίτη η μοναξιά με βάραινε και μ' έλιωνε σ' όλους τους χώρους και τους χρόνους, από παιδί η υποκριτική δεν ήτανε του ήθους μου κι η ειρωνεία συνεχώς ήταν μπροστά μου, από παιδί η ζήλεια με κυνήγησε όπως κι οι κυνηγοί των κεφαλών, από παιδί μια φιλία, μια αγάπη ή ένας έρωτας ήταν σκέτες καταστροφές, από παιδί έψαχνα μα τίποτα δεν έβρισκα στο θεαθήναι της άγνοιας και του μηδέν, από παιδί το μόνο που 'χα, ήταν ένα φως που ξάφνου άναψε δια πυρός και σιδήρου όλα τα σκοτάδια και μού δειχνε ένα δρόμο.Ώ Θεέ μου πόοοσο τον έβλεπα ατελείωτο σα να μη βγαίνει πουθενά,  στ' άπειρο! Ήταν κι είναι το μόνο μου καλό, ολάκερος χρυσός.Τώρα που μεγάλωσα αρκετά, δώρο της φύσης μας το λέω, γιατί μου τα εξήγησε όλα τα μάταια, τα σκληρά κι ανούσια τα πιο πάνω,  όχι ότι με άφησαν...