Σαν ατέλειωτο βουνό

Δεν μπορώ να ζω τυχαία,
η ανυπαρξία είναι η
πιο ανήθικη δικαιολογία.

Η μαριονέτα

Κάθε άδικος πεθαίνει από την πρώτη κιόλας
στιγμή που αδικεί.Σαν άψυχη και άκαρδη βουλή
"ξαναγεννιέται" μόνο για να κάψει ό,τι μάχεται
και ζει και δεν ησυχάζει μέχρι να πραγματοποιηθεί...

Όπου κι αν έρπει θα ποδοπατηθεί και πάλι από την Ιστορία

Το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε για έναν πολύ συγκεκριμένο πολιτικό σκοπό: να βοηθήσει στην παράλυση του κράτους όταν η πολιτικοοικονομική ελίτ, ο ηθικός αυτουργός του φασισμού, δεν μπορεί άλλο να παραπλανήσει.Ο λαός μας έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως όσο κι αν παρακμάσει, πάντοτε παραμένει από τους πιο μαχητικούς λαούς στον κόσμο.Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μεγαλώσει αυτό το διαβολικό καρκίνωμα στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, όταν συνάμα βρίσκεται εν μέσω τιτανομαχίας για την επανίδρυσή της.

Προς στ' αριστερά βρίσκεται η χαμένη ανθρωπιά

Αν αλήθεια θέλεις να
επιτευχθεί το εγχείρημα
της εναλλακτικής κοινωνίας
μάθε να διαχειρίζεσαι τον πόνο
της επί προσωπικού αντιπάθειας.
Ελλοχεύει και στην καλύτερη πρόθεση...
Αν περιμένεις να έρθει η ώρα του ιδεατού
σοσιαλισμού για να δεις αν έχεις δίκιο
χάνεις την ουσία του τώρα και του
αύριο.Κάνε τον νοοτροπία διαρκώς
στο επίγειο μυστηριώδες πέρασμά σου!

Η προπαγάνδα εισακούεται στη διαφθορά

Σε όλες τις κρίσεις και στους πολέμους, οι άνθρωποι πορεύονταν και ενεργούσαν σαν να ήταν αυτοί οι πρώτοι αλλά και οι τελευταίοι που υπήρξαν και όσα κι αν μάθαιναν άκουγαν ή έβλεπαν για τα προγενέστερα δεν τα συνειδητοποιούσαν, παρά τα αφομοίωναν με αδιαφορία ή με μία άρρωστη αυταρέσκεια, όπως κάνουμε και στις μέρες μας στο μέγιστο βαθμό.Το αποτέλεσμα ήταν και θα παραμείνει το αναμενόμενο.Να επαναλαμβάνεται κωμικοτραγικά η Ιστορία εξαιτίας αυτής της ανίκητης μάστιγας.Ο βαθύς ύπνος της συνείδησης κάθε γενιάς που μανιπουλάρεται εκουσίως, τελικά!

Μπλεγμένοι στην πλεκτάνη

Είναι τόσο καταστροφικό αυτό το καθεστώς
που δεν νοιάζεται για το στίγμα που θα αφήσει η
εξέλιξη της πολιτικής της φτώχειας και των πογκρόμ!

Καταργώντας τα δικαιώματα

Ο δρόμος που στρώθηκε με τα σπασμένα γυαλιά της καθημερινής εξαθλίωσης και της μεθοδικής αποδιοργάνωσης, ξαναστρώνεται στις πυκνές νύχτες βγάζοντας τα μεγάλα μαχαίρια για τους απλούς θνητούς που αποφάσισαν το αυτονόητο: να τον διαβούν ανυπεράσπιστοι και υπερασπιζόμενοι, ασκώντας δριμεία κριτική στην τυραννία που ετοιμάζεται να καταπατήσει κάθε έννοια κοινωνικής και προσωπικής ελευθερίας!