Το ταξικό χάος εκπορεύεται και αντανακλάται από τις προθέσεις του κάθε ανθρώπου.Δεν θα υπήρχαν κοινωνικές τάξεις εφόσον τα συμπλέγματα (οι άλυτες -άλλοτε υποκειμενικές-σύνθετες και άλλοτε αντικειμενικές- "ανάγκες") δεν αναπαρήγαγαν κακία εκδικητικότητα και πονηριά μαζί μεταδιδόμενες.Η ταξική διαστρωμάτωση ξεκινάει από τους λίγους πάνω, αλλά "σταθεροποιείται" από τους αμέτρητους κάτω ασυνείδητα.Κοινωνία επιτυγχάνεται με τα θεμέλια της κοινής ζωής (με όλη τη σημασία της φράσης και της απόλυτης δικαιοσύνης), όπου οι κοινωνοί ξυπνούν για να πουν "ωραία που 'ναι η ζωή" με καθαρότητα και όχι βέβαια γκρινιάζοντας "ωχ πάλι στην παλιοζωή".Χωρίς ωστόσο να πραγματοποιείται εύκολα ομολογουμένως στις κοινωνίες των τάξεων.Αυτονόητο.Τα πράγματα όμως είναι απλά όπως φαίνονται.Και πάλι όμως δεν φαίνονται έτσι.Και αφού δεν φαίνονται, καλούμαστε να τα φανερώσουμε και να τα αλλάξουμε πάση θυσία.Γιατί αποκλείεται να ζούμε τόσο απελπιστικά τυχαία.Υπάρχουν ενδείξεις που σαν αξιώματα μάς το αποδεικνύουν.Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αν και αμφιλεγόμενο και αναχρονιστικό λόγω της απλοϊκότητας δύο ιδιοτήτων απόλυτων προς εκμετάλλευση,(θρησκεία, "πολιτική", οικονομία και εν ολίγοις έξω απ' την ουσία) ο αγώνας μεταξύ καλού και κακού.Ασχέτως και ανεξαιρέτως αν αυτές οι μοναδικές ιδιότητες μέσα μας, διαστρέφονται από τις άλυτες "ανάγκες" του καθένα και της καθεμιάς καταλήγοντας πάντα προσωρινά στο απεχθές ή στη ματαιότητα.Διαχρονικά, ο αγώνας του καλού εναντίον του κακού και αντίστροφα αποκωδικοποιείται στη διαλεκτική σχέση του συλλογικού με το ατομικό... Οι πολλοί αρνούνται να ζουν για τους λίγους και οι λίγοι αρνούνται να ζουν για τους πολλούς.
