Όταν τα λαϊκά στρώματα πιέζονται σκέφτονται όλο και πιο προοδευτικά

Η ελπίδα είναι γιατρικό.Δεν χωράει καμιά αμφιβολία γι'αυτό.Η αισιοδοξία ακολουθεί όπως και ο πεσιμισμός στην αντίθετη περίπτωση.Όμως η αλήθεια να λέγεται: η σοσιαλδημοκρατική πολιτική (ο "συμβιβασμός" των τάξεων με νικητές και ηττημένους στην ουσία) έρχεται από τα βάθη της Ιστορίας ως άπειρη φάρσα για να πείσει κάτι το οποίο δεν γίνεται, το δίκιο να μιλάει με το άδικο και μάλιστα στον έμπειρο 21ο αιώνα...υπέρ καταστροφική!Ο κόσμος ψήφισε για την απόρριψη του βάρβαρου οικονομισμού.Δεν ψήφισε για συμφωνία μαζί του.Η ελπίδα παρ 'όλα αυτά παραμένει διότι τα λαϊκά στρώματα που στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα πάνε ακόμη πιο αριστερά βγάζοντας το συμπέρασμα της σοσιαλιστικής προοπτικής ως την μόνη εφικτή και ρεαλιστική λύση ενάντια στην επαναλαμβανόμενη δικτατορία του κεφαλαίου.

Ελευθερία στην πράξη

Κάποτε ήταν ένας μέτριος
ηθοποιός που υποδυόταν την
ελευθερία και λεγόταν φιλελευθερισμός.
Μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο μέτριος
ώσπου κάκιεψε και γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός!

Μεταρρύθμιση; όχι βέβαια, μετασχηματισμός ναι

Οι φόροι, ο εκφοβισμός και η καταστολή, η υποτίμηση
της προσωπικότητας και η απομόνωση μέσω της
ανεργίας ή της ανεπαρκούς εργασίας, είναι οι βασικές
τακτικές του καπιταλισμού ή του "εξωραϊσμού"
της δουλείας, που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο
άνθρωπος για να σκέφτεται ανθρώπινα και να μην
μένει άπραγος και αποσβολωμένος απέναντι στους άρπαγες.

Όλες οι αυτοκρατορίες έπεσαν

Τα πιο καίρια αδύναμα σημεία του καπιταλισμού είναι ο ιμπεριαλισμός του και η τάση του για αυτοματοποίηση.Η πρώτη και κλασική του αδυναμία, ενώ κατακτά οικονομικά ή στρατιωτικά εδάφη ή επηρεάζει γενικά, νομοτελειακά φαίνεται πως τα χάνει κάπου αλλού και πολλές φορές σε μεγαλύτερη έκταση.Η δεύτερη θεμελιώδης αδυναμία του καπιταλισμού θέτει παραδόξως και το τέλος στην κυριαρχία του μέρα με τη μέρα.Αυτοματοποιώντας για περισσότερα κέρδη και λιγότερη ανυπακοή μέσω των μηχανών την ζωντανή εργασία, το εργατικό δυναμικό που επινόησε και παρήγαγε αυτές τις μηχανές, πετυχαίνει μόνο την πλήρη απομόνωσή του από τους εργαζόμενους -που θα τους χρειαστεί γιατί μηχανή χωρίς εργάτη δεν κινάει- στο βαθμό μιας καθοριστικής ταξικής σύγκρουσης που τα αλλάζει όλα.Μια διαρκής και δομική κρίση την οποία βλέπουμε σήμερα, φέρνοντας και πάλι τη μεγάλη δυναμική του πραγματικού σοσιαλισμού μέχρι και την τελική επικράτησή του που λέει κι η διαλεκτική.