Για την επιστροφή της νεότητας του κόσμου

Είστε νέοι άρα ωραίοι, μα τα μάτια και τ' αυτιά γιατί μες στο βουλοκέρι; Ειν' τα νιάτα να μη λέμε, με το μέλλον κλειδωμένο, ok, μα και σ' άλλες γέννες ήρθαν νέοι, που 'χαν άλλοτε παρελθόν μοιραίο.Η Ιστορία όμως λέει, ήταν κάποτε πολύ μαλαματένιοι, μικροί-μεγάλοι αγωνιστές σπουδαίοι.Για διαβάστε και ακούστε, πώς οι νέοι και οι νέες όλου του έως τότε κόσμου, ήταν η σκυτάλη, στην ανθρωπότητα  μια συμβολή μεγάλη.Μην ξεχνιέστε εντελώς λοιπόν νέες και νέοι, μαζί με τους προγόνους κι απογόνους, έχετε μια αποστολή συγκεκριμένη.Δώστε την καλύτερη σκυτάλη…Το πιο σωστό και μόνο Πρέπει για ο,τι δεν σας αρέσει!...

Ο άνθρωπος είναι αγώνας, ο αγώνας είναι ο άνθρωπος.

Να 'ταν ο λαός ο υπουργός

Κύριε Υπουργέ της Εθνικής μας Άμυνας, όταν μιλάτε για τις Νατοϊκές υποχρεώσεις της χώρας έναντι των συμμάχων, δεν λέτε τίποτα ότι το στράτευμα είναι καταναγκαστικός μηχανισμός (με το απλοϊκό πρόσχημα του καθήκοντος στην υπεράσπιση της πατρίδας) για νεοσύλλεκτους  έφηβους/παιδιά που ακόμη δεν έχουν βγει από τ' αυγό τους και δεν έχουνε ιδέα τι θα δούνε.Για λόγους σύνθετους,  κανείς νέος δεν ωριμάζει εύκολα.Κυρίως βέβαια για το ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως μέριμνα για την ολοκληρωμένη ανατροφή της νέας γενιάς,  παρά μόνο όπως πάει ένας νέος, τι να κάνουμε...Η "πατρίδα" τούς καλεί στην πιο τρυφερή και δύσκολη ηλικία χωρίς κανένα κοινωνικό,  οικογενειακό και οικονομικό κριτήριο.Σαν γουρούνι στο σακί.Καμιά προσωπικότητα δεν παίζει ρόλο εδώ.Αυτός δεν είναι στρατός για να υπερασπιστεί τις ανάγκες ενός έθνους, ενός λαού. Είναι ένας ιμπεριαλιστικός στρατός,  που δεν έχει καμία σχέση με την άμυνα της χώρας.Τι λέτε λοι­πόν  για υποχρεώσεις στα πλαίσια μιας συμμαχίας που κανένας δεν εξουσιοδότησε;...Μπείτε στο πραγματικό θέμα κάποια στιγμή.Η στράτευση έτσι όπως γίνεται, με το ζόρι, καταστρέφει και ευνουχίζει τον νέο άνθρωπο.Αυτά να κοιτάξετε κι αφήστε τις ενημερώσεις για υποχρεώσεις προς άλλους και δη μιλιταριστικές μη ειρηνικές...

Με φόντο την κλιματική καταστροφή

Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος τα έχει όλα: Ντικενσιανή Φτώχεια σαν οδοστρωτήρας, Γκεμπελίστικη Προπαγάνδα, Πόλεμος δια αντιπροσώπων και βαρβαρότητα Παγκοσμίου Πολέμου με τρόμο πυρηνικής απειλής, δηλαδή, πόλεμος των πλουσίων και των χρήσιμων ηλίθιων εναντίον όλων, Ενεργειακή, στεγαστική και επισιτιστική ακρίβεια που αφανίζει, Φασιστοναζισμό σε κάθε βήμα και σε κάθε εικόνα, Ασθένειες χωρίς ΕΣΥ και χωρίς το εμείς, Παιδεία Σκοταδισμού και "δεν με νοιάζει τίποτα",  Πλήρης κατάρρευση του Πολιτισμού.Τι άλλο θες για να συνέλθεις και να σηκωθείς ε; Τι, δε θες; Ωχ, τότε αλίμονό μας ... 

Είμαστε κληρονόμοι απελευθερωτών εδώ και πολύ καιρό και αυτό δεν αλλάζει

Υπάρχει ένα σημείο στην ταξική πάλη που δείχνει πώς τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα αντιδρούν πάντα όταν το κεφάλαιο γίνεται ανοιχτά αντιδραστικό.Στην εποχή της ψηφιακής επιτήρησης και των κοινωνικών μέσων  αυτό φαίνεται από την συνολική επανάσταση και κατανόηση των χρηστών ότι το σύστημα ξεφεύγει εντελώς.Η γενική δυσαρέσκεια είναι ξεκάθαρη.Στην Ιστορία της πάλης των τάξεων όταν τα συστήματα ξέφευγαν και γινόντουσαν ανοιχτά αντιδραστικά και ολοκληρωτικά, η ταξική πάλη έβραζε και μετατρεπόταν σε ολομέτωπη κίνηση των μαζών εναντίον τους.Μέσα από ένα πολυδαίδαλο σύστημα ταξικών ριζοσπαστικοποιήσεων και με την συσσωρευμένη πείρα των αποτυχιών,  το λαϊκό κίνημα βρίσκει το δρόμο του προς τα εμπρός.Από την στιγμή που οι πόροι επιβίωσης των ανθρώπων αφαιρούνται σε μαζική κλίμακα, είναι θέμα χρόνου και τρόπου για το πώς θα οργανωθούν  οι λαοί για να τσακίσουν τους καταπιεστές τους.Οσο πιο διαβολικό γίνεται το κεφάλαιο άλλο τόσο η μάχη γι' αυτό είναι χαμένη.Και αυτό δεν το λένε οι αλεπούδες που ό,τι δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια, αλλά η κοσμοθεωρία του μαζικού κινήματος της λαϊκής πλειοψηφίας.Σε όλη την έως τώρα ταξική ιστορία οι άνθρωποι προοδεύουν ακατάπαυστα, παρ' όλη την συστηματική καταπίεση, τα πισωγυρίσματα και τους βάλτους, από όποια οπτική κι αν το δούμε.Ο άνθρωπος της αρχαίας εποχής δεν συγκρίνεται με τον σημερινό άνθρωπο και δη στην εποχή του καζίνο-καπιταλισμού που τρεμοσβήνει.Με κάποιες μικρές εξαιρέσεις όσον αφορά τους υπερσυντηρητικούς τύπους της μικρομεγάλης ιδιοκτησίας που φράζουν ακόμη την ολοκλήρωση των πανανθρώπινων αιτημάτων της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης.