Προς τα που οδεύει ο κόσμος

Ποτέ άλλοτε δεν είχαν μαζευτεί τόσες πολλές αντιφάσεις μετά το "τέλος" του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου.Η διατήρηση των προνομίων των παλιών δυνάμεων αφενός και η επιδίωξη της αλλαγής των συσχετισμών υπέρ των αναδυόμενων πρώην κρατών του "υπαρκτού σοσιαλισμού" αφετέρου, στην παρτίδα της παγκόσμιας ολοκληρωτικής καπιταλιστικής σκακιέρας σήμερα, έχει διαμορφώσει μια πρωτόγνωρη και ανυπόφορη ρευστή κατάσταση, που και τα πιο ικανά λόγια δε φτάνουν για να την περιγράψουν.Η επικράτηση του καπιταλισμού σε όλα τα κράτη ως πρόβλεψη του Μαρξ, επιβεβαιώνεται περίτρανα στους χρόνους μας.Είχε σημειώσει πως η αστική ανερχόμενη τάξη, θα επιβάλλει στον κόσμο τον αστικό τρόπο ζωής, δηλαδή να γίνουν όλοι αστοί.Το βιώνουμε με τεράστιο τίμημα το χάσιμο του χρόνου, από τα απίστευτα γεγονότα που σταματημό δεν έχουν για την πίτα των μεγάλων συμφερόντων μιας αυξανόμενης δράκας υπερεκμεταλλευτών, που έχουν αποδράσει από καιρό από την κοινωνική πραγματικότητα, χαμένοι στα ατομικά τους πάθη μεταδίδοντάς τα στους απλούς ανθρώπους με τις μονομερείς αποφάσεις τους.Ο αιώνας μας αναφορικά με τα ιστορικά προηγούμενα και διδάγματα κι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μεγάλωσε τις άνισες κοινωνικές, οικονομικές και τοπικιστικές διαφορές (πολιτικά και εργασιακά δημιουργικά δικαιώματα με πολύπλοκες διακρίσεις ανάμεσα στη διανοητική εργασία και την χειρωνακτική, το βιοποριστικό αποκλεισμό και το υψηλό κόστος διαβίωσης και την κλιμακούμενη ανισότητα ποσοτικά και ποιοτικά, της πόλης με την ύπαιθρο).Η αιτία δεν είναι άλλη από την καπιταλιστική οργάνωση της υπερπαραγωγής χωρίς σχέδιο σε παγκόσμια κλίμακα.Τα πάντα δηλαδή κινούνται χωρίς καμιά λογική, αφού, η χρηματιστική ροή και τα αγαθά δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικές αξίες.Η αξία παράγεται από την ζωντανή εργασία που έχει αφανιστεί.Τα χρέη των κρατών είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της χαοτικής παραγωγικής και διανεμητικής κίνησης.Οι κρίσεις μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, μεταξύ των ιδιοκτητών, του κράτους και της κοινωνίας δεν σταματούν, εξαιτίας της αντίθεσης της κερδοφορίας των λίγων και της χρεοκοπίας των πολλών σε ένα σύμπλεγμα μικρών και μεγάλων ταξικών συμφερόντων.Η καπιταλιστική οργάνωση είναι για πρώτη φορά τόσο πολύ εγκλωβισμένη, γιατί έγινε πλανητική και όπως είχε προβλεφθεί, αφόρητα ελεγχόμενη.Συνεπώς εξαιρετικά αδύναμη και αντιδραστική.Με λίγα λόγια θέλει κι άλλο πλανήτη.Τα κέρδη μετατρέπονται σε χρέη αργά ή γρήγορα, λόγω της αύξουσας κοινωνικής ανισότητας και του κόστους των βλαβερών συνεπειών πάνω στις κοινωνικές μάζες και στη Φύση.Άλλη λύση δεν υπάρχει εκτός από την αληθινή σοσιαλιστική στροφή, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας δυνατοτήτων και προστασίας για όλους τους ανθρώπους.

Από τα καπιταλιστικά κράτη στη σοσιαλιστική ομοσπονδία των λαών

Από τα αποτελέσματα των γεωπολιτικοοικονομικών ανταγωνισμών μεταξύ των μεγάλων κρατών που παρατηρούμε, διακρίνεται καθαρά στους καταπιεσμένους λαούς τους, η ανησυχία τους για το τι μέλλει γενέσθαι.Και είναι η συγκεκριμένη ανησυχία που διαφέρει κατά πολύ από την ανησυχία των λαών των μικρών κρατών.Στα μικρά έθνη-κράτη, τα λαϊκά και μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα και όχι μόνο, πάντα αναμένουν μουδιασμένα τις εξελίξεις των μεγάλων κρατών, διότι αποφασίζουν τις ντε φάκτο εξελίξεις.Εξ ου και οι δορυφόροι που λέγονται.Οι μάζες μιας μικρής χώρας εξαρτημένης από τις μεγάλες, ανησυχούν μεν αλλά μοιρολατρικά δε.Οι ίδιες κοινωνικές μάζες όμως στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, ανησυχούν ενεργητικά και απλά περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργοποιηθούν δυναμικά.Ο λόγος έγκειται στο ότι οι αντιθέσεις μιας επιθετικής μεγάλης χώρας, δημιουργούν μόνιμες εκρηκτικές καταστάσεις στα θεμέλιά της, λόγω του συσσωρευμένου άδικου στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της.Οι πολίτες μιας τέτοιας χώρας παρ όλη την κυβερνητική προπαγάνδα, νιώθουν ανυπόφορα εγκλωβισμένοι από την εσωτερική πολιτική καταπίεση, αλλά και από την εξωτερική επιθετική πολιτική που τους δυσφημεί στο σύνολό τους.Συνεπώς είναι θέμα χρόνου οι επαναστατικοί μετασχηματισμοί των καταπιεσμένων κοινωνιών, να προέλθουν ως κανόνας από τις χώρες αυτές.Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη κατά πάσα πιθανότητα κάποια στιγμή, θα φέρουν τεράστια ωστικά κύματα πραγματικής αλλαγής που θα κινήσουν την κολλημένη Ιστορική κίνηση.Από τη σκοπιά της σημαντικότερης και "πρόσφατης" προοδευτικής ταξικής κίνησης, μη ξεχνάμε την Παρισινή Κομμούνα, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Γερμανική των Σπαρτακιστών που απέτυχαν λόγω της νεότητάς τους.Επίσης η Κίνα, η Ρωσία αλλά και η Ινδία μπορεί να ξαφνιάσουν και πάλι τον κόσμο!

Η διαλεκτική ωρίμανση της νεότητας του κόσμου

Για τη γεωλογία και την παλαιοντολογία, ένα φυσικό φαινόμενο εκατομμυρίων ή χιλιάδων ετών (για παράδειγμα την εποχή των δεινοσαύρων ή το ηφαίστειο της Σαντορίνης), αποτελεί πάντοτε ένα σχετικά νέο παρελθόν, σε συνολική κλίμακα της ύπαρξης του πλανήτη, που μετράει δισεκατομμύρια χρόνια.Το παραπάνω παράδειγμα ξεκαθαρίζει πως ό,τι ισχύει στη φυσική Ιστορία, ισχύει και στην κοινωνική, με τις ανάλογες αναλύσεις φυσικά που έχουν κάποιες βασικές διαφορές.Όμως το αποτέλεσμα έως ένα σημείο είναι το ίδιο: κάθε δραστηριότητα που υπάρχει κίνηση, σύγκρουση και ενότητα αντιθέτων, χαρακτηρίζεται και από το χρονικό της πλαίσιο για να εδραιωθεί ως καινούργια κατάσταση.Οι επαναστάσεις των εργατών και των συμμάχων τους, δηλαδή των πολλών για την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά της οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης και για το χτίσιμο της αρμονικής ελευθερίας τους, δεν ξεπερνούν τα 150 χρόνια σε άθροισμα 5000 χρόνων "γνωστής" Ιστορίας. Άρα η πάλη θα συνεχιστεί "αιωνίως".Η αστική τάξη χρειάστηκε αγώνες (με τις πλάτες των λαών), τουλάχιστον, 500 ετών για να αλλάξουν τα πράγματα υπέρ της.Με βάση αυτό το ακλόνητο επιχείρημα, οι κοινωνικοί επαναστάτες, ίσως είμαστε οι πιο πραγματιστές των πραγματιστών κι όχι οι φαντασμένοι που χαρακτηριζόμαστε!...

Η πτώση της κυρίαρχης βλακείας

Ζούμε στο μεσοδιάστημα του παλιού κόσμου που πέθανε και του καινούργιου που δυσκολεύεται να γεννηθεί.Ένας από τους νόμους της ταξικής κοινωνικής Ιστορίας.Η ποταπή αντίδραση του παλιού κόσμου να μην το αποδέχεται, καθορίζει τις επερχόμενες ανυπολόγιστες συνέπειες.Γιατί όταν δεν προχωράει τίποτα με τον παλιό τρόπο, πρέπει να βρεθεί ένας νέος τρόπος, που θα γκρεμίσει τον τοίχο του αδιεξόδου, που οι αρχαίες, καθυστερημένες και μισάνθρωπες αντιλήψεις έχτισαν πάνω στα περάσματα του ανθρώπου.Η μετάβασή του από την ζωώδη κατάσταση με την ανεύθυνη παρεξήγηση, κυνικότητα και αδιαφορία για την γενικότητα των πάντων, στην ανώτερη συμπεριφορά της ανοιχτής φαντασιακής λογικής και καλαισθησίας, μπαίνει ως το ελάχιστο καθήκον του -αν μη τι άλλο- για την αποφυγή της εν εξελίξει αυτοκαταστροφής.Με δυο λόγια: του νοήματος τού μυστηρίου της ζωής.