Χίλια δυο κομμάτια ο κόσμος να τον ενώσουμε με αλήθειες

Το αστικό σύστημα διοίκησης των τοπικών κοινωνιών (τοπικής αυτοδιοίκησης) και των μεγάλων γεωγραφικών τμημάτων μιας χώρας (περιφερειών) συγκεντρώνει τη λαϊκή βούληση σε λίγα χέρια όλο και πιο πολύ.Η συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου έτσι επιτυγχάνεται.Η εκλογική σολομωνική τεχνοκρατία "εξελίσσεται" καλά.Ας δούμε το πιο κραυγαλέο παράδειγμα στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, όπου, συγκεντρώνονται μια "χούφτα" αντιπρόσωποι για να εκπροσωπήσουν υποτίθεται τις αποφάσεις εκατομμυρίων πολιτών με τα αλληλοσυγκρουόμενα ταξικά τους συμφέροντα, που δεν βγαίνουν σε κανένα απολύτως αποτέλεσμα πραγματικής κοινωνικής εναρμόνισης.Κάθε χώρα έχει ανάγκη από την μαζική πολιτική συμμετοχή κάθε μέλους της, ακόμη και στον μικρότερο πληθυσμό, για την λογική κεντρική διοίκηση και αυτοδιοίκηση σε κάθε παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα και δη σε ανακλητή βάση ανά πάσα στιγμή οποιουδήποτε αντιπροσώπου, που έχει εκλεγεί για συγκεκριμένο σκοπό και δεν τον εκπληρώνει.Το κυριότερο όμως είναι η αμοιβή, που δεν πρέπει να ξεπερνάει μια ειδικευμένη εργασία.Γιατί η πολιτική συμμετοχή δεν είναι επάγγελμα αλλά καθήκον και προϋπόθεση για την ελευθερία του ατόμου και της προοδευτικής λαϊκής κοινωνίας.Που υπάρχει αυτό στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης και διαχείρισης των κοινωνικοοικονομικών υποθέσεων των μαζών; Πουθενά.Κι ούτε πρόκειται να υπάρξει.Τι σημαίνει μια αστική Βουλή ή μια περιφέρεια και ένας δήμος με μελετημένο ποσοστό βουλευτών κ.ο.κ από τις ολιγαρχίες της πλουτοκρατίας για να ελέγχονται, που αμείβονται ως καπιταλιστές επαγγελματίες, μπροστά στις βουλές και τις ανάγκες των εκατομμυρίων πολιτών; Μια απάτη σημαίνει, την μεγαλύτερη μέχρι στιγμής με όλες τις εκτροπές που όλοι και όλες γνωρίζουμε!Η πραγματική δημοκρατία στη βάση της, αντιμάχεται τα αλληλοσυγκρουόμενα στην ουσία οικονομικά συμφέροντα, δεν τα προωθεί, δεν τα διαιωνίζει, τα καταργεί και τα λύνει.Κατά συνέπεια οι λαοί στην εξουσία με αμέτρητες και αμερόληπτες συνελεύσεις για την κοινωνική αρμονία.

Ο δρόμος του μαρτυρίου και η αναγκαιότητα της ενιαίας ταξικής πάλης

Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" ουσιαστικά βρισκόμαστε εκτός κοινωνικής διαλεκτικής.Ο λόγος βρίσκεται στο γεγονός ότι η ταξική πάλη, κινείται στον φαύλο κύκλο της ταξικής συνεργασίας (σα να κυνηγάμε την ουρά μας) διαμέσου της εκλογικής ενσωμάτωσης, που τελικά, καταλήγει στην εγκατάλειψη της κοινωνικής πάλης εξαιτίας της βαρβαρότητας του καπιταλισμού.Οι αντιθέσεις δε λύνονται, παραμένουν και μεγαλώνουν.Όμως το γεγονός αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως δε θα αλλάξει.Κινδυνεύει όμως να καθυστερήσει -εντελώς καταστρεπτικά κι ενώ η υπάρχουσα ζημιά δε περιγράφεται- μια γνήσια αλλαγή από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, ενδεχομένως και από τα μεσαία, όταν η πρωτοπορία τους δεν είναι πια και τόσο πρωτοπόρα για τον κοινό τους στόχο: μιας ανθρώπινης κοινωνίας αντάξιας των δυνατοτήτων τους στον δύσκολο αυτό αιώνα από πολλές απόψεις.Η σαφήνεια και η σταθερότητα στους κοινωνικούς αγώνες είναι το παν!...

Η επιδίωξη της δύναμης αποδυναμώνει το νόημα

Η συστημική βλάβη στα κάθε μορφής τεχνολογικά δίκτυα αν δεν αποκατασταθεί, επηρεάζει κάποια στιγμή και τα υπόλοιπα που δουλεύουν κανονικά.Έτσι είναι και το τωρινό σύστημα οργάνωσης και διαχείρισης της ανθρώπινης κοινωνίας.Όταν προκύπτει μια δυσλειτουργία στη δομή του κοινωνικού συστήματος με μια κρίση βαθιά οικονομική και αξιακή, θα το επηρεάσει ολόκληρο κάποια δεδομένη στιγμή.Η μεγαλύτερη δυσλειτουργία που δεν διορθώνεται στο σύστημα του κέρδους επί των πάντων λοιπόν, είναι η ασυνεννοησία και η αναλγησία, η υποκρισία και η απαξίωση.Ο αναστοχασμός και η υπέρβαση του επιφανειακού από την προπαγάνδα του μηδέν, της τακτικής της διάσπασης και της στρατηγικής του χάους, για το τι συμβαίνει στην ανθρωπότητα και στο σπίτι της που κινδυνεύει, αποδεικνύεται μονόδρομος αλλά και Ιστορικό καθήκον.Ένα πράγμα είναι σίγουρο αν υπάρχει ή όχι κάτι μετά από δω ή κάποιος λόγος ύπαρξης στη Γη.Υπάρχουμε ήδη εδώ.Η καρδιά όταν πονάει για όλα τα δεινά του κόσμου υπάρχει ελπίδα και η ελπίδα του ανθρώπου, ξεκινάει από την ώρα εκείνη που θα σταματήσει να φοβίζει και να φοβάται.Αρκετός δεν είναι ο φόβος του αγνώστου;

Για μια πραγματικότητα πραγματική

Οι υλικές οικονομικές συνθήκες δεν αφήνουν το κάθε μέλος της κοινωνίας να δείξει τις αληθινές του αξίες και τα χαρίσματά του.Έτσι ήταν "πάντα" και έτσι θα παραμείνει όσο το εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα, δεν ανατρέπεται από την παραγωγική τάξη, που, στην ουσία είναι στην ανεργία-απραξία, με μια λέξη στην παρακμή.Γενικώς στην απόλυτη ανασφάλεια και φυσικά εντελώς αποπροσανατολισμένη από την αληθινή πραγματικότητα -ιδίως στην εποχή της φουτουριστικής αυτοματοποίησης και της μετατροπής του ανθρώπου σε απόλυτη χρηματιστική μονάδα.Μπορεί όμως να γίνει αυτό; θα αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος γιατί ο κακόπιστος ούτε καν το κάνει, αμέσως λέει: Δε γίνεται αυτό.Κι όμως γίνεται, πρωτίστως ανατρέπεται στη συνείδηση και με "λίγη" προσπάθεια, διότι η συνείδηση είναι αυτή που αλλάζει τα πράγματα ούτως ή άλλως.Εντούτοις υπάρχει ένα πρόβλημα στη διαμόρφωση της συνείδησης.Το φράγμα του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, που διακόπτει βάναυσα τις απαραίτητες γνώσεις (ιστορικοπολιτικές κυρίως σε συνδυασμό με τις εσωτερικές ατομικές αναζητήσεις) για την ολοκληρωμένη συνειδητοποίηση του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου.Το οποίο φράγμα, το εκμεταλλεύονται δεόντως με χίλιους δύο τρόπους οι εκάστοτε ολιγαρχίες.Εν προκειμένω οι της αναβαθμισμένης τεχνοκρατικής κεφαλαιοκρατίας.Με την υλιστική αντίληψη της Ιστορικής κίνησης, μπορούμε να αντιληφθούμε τις απεριόριστες δυνάμεις που κρύβονται στις ανθρώπινες δυνατότητες.Να αντιστρέψουμε δηλαδή την εσφαλμένη αντιστροφή της ύλης που καθορίζει την ιδέα, επειδή η ιδέα έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει την υλική κατάσταση ανάλογα με το πόσο σωστή ή λάθος είναι.Και ο προορισμός της ιδέας, με βάση τη φυσική της φύσης αλλά και τη μεταφυσική του σύμπαντος σίγουρα πρέπει να βγαίνει κάπου!Με την αντίθεση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο πουθενά δε βγαίνει.Το δίλημμα, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα επίκαιρο όσο ποτέ.

Η ψήφος στην Αριστερά σημαίνει μέλλον

Η Αριστερά συμμετέχει στις εκλογές και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση για να δείχνει την ύπαρξή της και να αφυπνίζει συνειδήσεις σε ταξική βάση.Σε καμιά περίπτωση για να πάρει θέσεις διαχείρισης του αστικού συστήματος σε κυβερνήσεις, δήμους, περιφέρειες κτλ.Η ενσωμάτωση είναι σίγουρη κάθε φορά που έπραξε και πράττει το δεύτερο.Δε γίνεται να αλλάξουν τα πράγματα από μέσα.Βέβαια το καράβι πρέπει να στρίβει συνεχώς προς τα αριστερά και ολοταχώς μπροστά μέχρι να βρει τη χώρα της Ουτοπίας-αρμονίας.(Γιατί για να μη ξεχνιόμαστε, βρισκόμαστε στη χώρα της δυστοπίας-βαρβαρότητας).Ποτέ δε φταίει το πρόγραμμα της Αριστεράς που δεν εφαρμόζεται.Φταίνε οι συσχετισμοί και τα πρόσωπα.Έτσι, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν!

Κάποτε η Εργατική Πρωτομαγιά θα τιμάται κάθε μέρα

Μετά την οικονομική και κοινωνική κρίση της δεκαετίας του 1970 που συνοδεύτηκε από τις καπιταλιστικές δικτατορίες σε όλο τον κόσμο, της πρώτης ύστερα από μια περίοδο ραγδαίας βιομηχανικής ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το κύριο μέλημα των κυρίαρχων τάξεων, ήταν η ενσωμάτωση της αγωνιζόμενης Αριστεράς στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας.Με αυτή την τακτική στόχευαν να διασπάσουν -για άλλη μια φορά- το εργατικό και λαϊκό κίνημα, που ξανάνιωνε μέσα από τις προηγούμενες και απανωτές επιθέσεις της δικτατορίας του κεφαλαίου.Πολλοί αγωνιστές και αγωνίστριες όπως ήταν αναμενόμενο, άρχισαν να ενδίδουν στο κάλεσμα της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, καταλαμβάνοντας θέσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια την υποταγή μιας ολόκληρης γενιάς συνειδητών εργαζομένων στις σειρήνες της νέας κοινωνικής εκμετάλλευσης.Ακολούθως η πτώση των εκφυλισμένων καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" της ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ στο τέλος της δεκαετίας του 1980 (που η κρίση της δύσης προκάλεσε), είχε ως συνέπεια την προετοιμασία της δομικής κρίσης του σημερινού πολυεθνικού καπιταλισμού που παίζει μπάλα μόνος του.Σήμερα η χρηματοπιστωτική κρίση που χτύπησε το 2008, είναι αντικειμενικά αξεπέραστη, εξαιτίας του συσσωρευμένου και αδρανούς πλούτου στα χέρια υπερλίγων και των απάνθρωπων τακτικών τους με τους πολέμους της ενέργειας.Η εργατική τάξη πάντα και παντού θα αποτελεί την λύση στο συνεχές πρόβλημα της καπιταλιστικής απληστίας.Οι αγωνιστές της, αιώνια θα εμπνέουν και θα κινητοποιούν κάθε άνθρωπο που πιστεύει βαθιά και φλογερά στην πραγματική πρόοδο της ανθρωπότητας!