Κάποτε χτυπούσε το τηλέφωνο και χαιρόσουν

Γυρίζω στο "σπίτι" μετά από τις καθημερινές βασικές δουλειές κι υποχρεώσεις που μπορώ να ανταπεξέλθω ακόμη.Κοιτάζω το τηλέφωνο κ έχω μια κλήση που δεν γνωρίζω τον αριθμό.Τον καλώ και συνδέομαι μ' ένα τηλεφωνικό κέντρο.Μια κυρία το σηκώνει και της λέω: με πήρατε τηλέφωνο; μου απαντάει, μισό λεπτό... πείτε μου τον αριθμό σας.Της τον λέω και αμέσως δείχνει ευχαριστημένη ότι βρήκε κάτι.Ναι είστε ο κύριος ................; Ναι εγώ είμαι, απαντάω γεμάτος απορία και μικρή αγωνία.Έχετε το ΑΦΜ ................; Ναι, ξαναλέω και η απορία μου αρχίζει να γίνεται δυσαρέσκεια .Η ευχαρίστηση κορυφώνεται απ' την κυρία...Ωραια μού λέει και συνεχίζει.Σας παίρνω από το δικηγορικό γραφείο.............. εκ μέρους της τράπεζας..............για ένα δάνειο που είχατε πάρει.Ναι βεβαίως, της είπα, το περίμενα...πάνε δύο δεκαετίες από τότε και να σας πω ότι ήμουν "πιτσιρικάς" και στον κόσμο μου τότε, απάντησα με ειλικρίνεια και αφέλεια, γιατί με έφερε σε δύσκολη θέση απολογίας για ένα μικρό καταναλωτικό δάνειο μη εξυπηρετούμενο για πολλούς και σύνθετους λόγους κυρίως ταξικούς.Η απάντηση που έδωσε ήταν ακόμη πιο αφελής και διττή, άκρως ειρωνική και χαιρέκακη τα μάλα.Γιατί τώρα τι είστε; κάνοντας μια παύση εννοώντας ότι είμαι ακόμη στον κόσμο μου... και συνεχίζοντας για να το "διορθώσει", τώρα είστε μεγάλος δηλαδή;... Δεν θα σας πω άλλα γιατί δεν αξίζουν, παρά μονάχα το πώς τελειώνει η υπόθεση.Αφού μου λέει ένα αστρονομικό πόσο των τόκων όλων αυτών των ετών που μαζεύτηκαν, της τάξης των 9,500€ , ενώ το δάνειο ήταν γύρω στα 1500€ απ' όσα η ίδια παραδέχεται, μου επισημαίνει ότι εάν καταβάλλω 850€ θα κλείσει ο λογαριασμός και όλα μια χαρά.Λέω εντάξει αλλά σε δόσεις διότι δεν μπορώ εφάπαξ.Απάντηση: δε γίνεται,  χρειάζεται ολόκληρο το ποσό να εξοφληθεί άπαξ.Τότε, εφόσον δεν υπήρχε καμία εναλλακτική συνεννόησης -ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος- άρχισα να διαμαρτύρομαι για τον τρόπο και την εποχή που μου τηλεφώνησε, δηλαδή χρονιάρες μέρες, για να μου υπενθυμίσει πως χρωστάω 9,500€ σε τόκους και προσαυξήσεις αλλά να μη μου λέει με απάνθρωπη επιμονή και χαιρέκακη "αύρα" πού βρήκε τον απόρρητο αριθμό του σταθερού μου τηλεφώνου, τον οποίο η συγκεκριμένη τράπεζα...............δεν γνωρίζει κι από που κι ως που, γνωρίζει σε ποιά περιοχή διαμένω; Αυτά τα γνωρίζει μόνο η εφορία και η τράπεζα που έχω τον έναν και μοναδικό μου λογαριασμό ως πολίτης.Η ταλαιπωρία και το χάσιμο του χρόνου μας τελειώνει, όταν πάνω στην αγανάκτησή μου για αυτή την άρρωστη στιχομυθία, αναφωνώ την πιο γνωστή ελληνική λέξη που εκφράζει ευγενικά όλες τις βρισιές, "έλεος".Η κυρία με μια σαδιστική φωνή και με μια διάθεση πολύ κοντά στα όρια του ξεσπάσματος βασανισμού λέει: "τι είπατε έλεος;... όχι ακυρώνεται... Να κάνετε ό,τι θέλετε της ανταπάντησα και της το 'κλεισα στα μούτρα... Τώρα το τί μπορεί να εννοούσε η κυρία με το ακυρώνεται,  επειδή έδειχνε απέχθεια στο "έλεος" εναντίον μιας καφκικής πίεσης που ασκούσε σ' έναν άγνωστο άνθρωπο ή αριθμό κατά το "επάγγελμά" της, μάλλον η επιστήμη της εγκληματολογίας ίσως μπορεί να εξηγήσει το σκεπτικό της!...

Μια μικρή αφήγηση με τον Κάφκα...