Οι συνένοχοι του Ισραήλ και ο εφιαλτικά απάνθρωπος κόσμος που μας ετοιμάζουν !

του Γιώργου Μητραλιά

Χειρότερο και από τα εγκλήματα του Ισραήλ είναι το γεγονός ότι ολόκληρος ο λεγόμενος «πολιτισμένος» κόσμος τα παρακολουθεί και τα σχολιάζει σαν να πρόκειται για ένα βιντεοπαιχνίδι. Όταν, βέβαια, δεν τα εγκωμιάζει εξοπλίζοντας τον εγκληματία. Ή δεν τα επικροτεί αφήνοντάς τα ατιμώρητα. Και όλα αυτά τα κάνει εδώ και δεκαετίες. Παρακολουθώντας τα μάλιστα τώρα σε ζωντανή μετάδοση στις οθόνες της τηλεόρασής του. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, συνεχώς και χωρίς σταματημό. Λες και αυτές οι καθημερινές σφαγές είναι μια ατελείωτη τηλεοπτική σειρά, διακοπτόμενες από διαφημίσεις, που μπορούμε να παρακολουθήσουμε ξαπλωμένοι στον καναπέ μας, τρώγοντας μια πίτσα ή πίνοντας ένα ποτό…

Σχεδόν πριν από ένα χρόνο γράφαμε ότι ένας από τους στόχους του Νετανιάχου και των συνεργατών του ήταν να μας εθίσουν «σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και περισσότερο με ζούγκλα όπου βασιλεύει μόνο το δίκαιο του ισχυρότερου και όπου "επιτρέπονται" οι χειρότερες θηριωδίες κατά των ασθενέστερων!». Σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη δώδεκα μήνες θηριωδιών και εγκλημάτων που συχνά ξεπερνούν τη φαντασία, μπορούμε να πούμε ότι το σιωνιστικό κράτος προσπαθεί να μας εθίσει σε κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο και επικίνδυνο: στη διαστροφή, στον μαζικό σαδισμό και στην τυφλή και απεριόριστη βία κατά των αμάχων, συμπεριφορές που είναι τελευταία ανεκτές, αναγνωρισμένες και γίνονται ακόμα και αποδεκτές ως «φυσιολογικές» από τα κατεστημένα! Το αποτέλεσμα είναι η αποκτήνωση όχι μόνο εκείνων που διαπράττουν αυτά τα ανείπωτα εγκλήματα, αλλά και όλων εκείνων που τα ανέχονται και τα ενθαρρύνουν, κάνοντας ότι τάχα δεν τα βλέπουν…

Βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι με ένα «φαινόμενο » που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, που πρωτοεμφανίζεται στις μέρες μας. Και αυτό επειδή, ενώ στο παρελθόν υπήρξαν εγκλήματα εξίσου ή ίσως και περισσότερο αυτή απεχθή από αυτά που διαπράττει σήμερα το Ισραήλ, δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε αυτή η αδιαφορία και η απάθεια, ή ακόμα και η ανοχή και η ευμένεια που επιδεικνύουν σήμερα απέναντί τους οι κυβερνήσεις, τα κέντρα λήψης αποφάσεων, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμα -δυστυχώς- και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης σε όλο τον κόσμο! Δεν μπορεί λοιπόν να γίνει καμία σύγκριση με τις αντιδράσεις των συγχρόνων των Ναζί στα εγκλήματα που διέπραξε το Τρίτο Ράιχ. Ακόμη και αν η πλειοψηφία των αντιδράσεων τους δεν εμπνεόταν από τον αντιφασισμό αλλά από τον αντιγερμανικό πατριωτισμό, γεγονός είναι ότι, όταν έγιναν γνωστά, τα εγκλήματα των Ναζί καταδικάστηκαν σχεδόν ομόφωνα, όπως και εκείνα που διέπραξαν αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Βιετνάμ ή η Γαλλία στην Αλγερία.

Αλλά τι γίνεται τώρα; Πώς αντιδρά η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» στα κατά συρροή εγκλήματα του Ισραήλ; Στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιδρά με εκκωφαντική σιωπή. Ούτε μια λέξη. Τα μέσα ενημέρωσης και οι αρχές της προτιμούν να μην λένε τίποτα. Έτσι, εντελώς συνειδητά μιλούν για τα πάντα εκτός από τις καθημερινές σφαγές στην Παλαιστίνη. Προβάλλουν και σχολιάζουν μέχρι σκασμού ασήμαντα γεγονότα, αγανακτούν για την τύχη των Ισραηλινών ομήρων και χύνουν ποτάμια δακρύων για το θύμα κάποιας πράξης βίας του αστυνομικού δελτίου, αλλά δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στους θανάτους δεκάδων, εκατοντάδων, χιλιάδων και δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων στη Γάζα και στα Κατεχόμενα εδάφη. Και φυσικά, δεν δείχνουν αυτούς τους θανάτους και αυτές τις σφαγές, αποκρύπτουν επιμελώς τις απερίγραπτες καταστροφές των παλαιστινιακών πόλεων, των δρόμων και όλων των υποδομών τους από τις ισραηλινές μπουλντόζες, παρόλο που οι κανόνες της δημοσιογραφίας τους λένε πως « η τηλεόραση είναι πρωτίστως εικόνα ». Προφανώς, επειδή τέτοιου είδους καταστροφές δεν είναι...τηλεγενείς. Και επίσης προφανώς, επειδή κάποιοι θάνατοι μετράνε λιγότερο από άλλους... ή δεν μετράνε καθόλου…

Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που μιλούν γι' αυτά. Μόνο που το κάνουν πολύ... περίεργα. Στην πραγματικότητα, μιλούν μάλιστα γι' αυτά... για να μην πουν τίποτα. Ακριβώς όπως οι πουτινικοί συνάδελφοί τους που μιλούν για τον ... «αμυντικό» πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία εισβάλοντας στην Ουκρανία, διακρίνονται και αυτοί για τις “αναλύσεις” τους που είναι γεμάτες από βαρύγδουπες “γεωστρατηγικές” εκτιμήσεις της κακιάς ώρας για το υποτιθέμενο βαθύτερο νόημα των στρατιωτικών και άλλων επιχειρήσεων του Ισραήλ, αλλά αποφεύγουν επιμελώς να μιλήσουν για την ταμπακιέρα: τα ανθρώπινα θύματα και τους δημίους τους, τους αμάχους και ειδικά τα γυναικόπαιδα που βομβαρδίζονται και σφαγιάζονται κατά δεκάδες χιλιάδες εδώ και ένα χρόνο ! Με λίγα λόγια, θολώνουν τα νερά για να σπείρουν σύγχυση και να αποφύγουν να κατονομάσουν είτε τον εγκληματία και τα εγκλήματά του, είτε τα θύματά του και τα ανείπωτα δεινά τους. Επιδεικνύοντας απαράμιλλο κυνισμό και ανηθικότητα, αυτοί οι «αναλυτές» και λοιποί δημοσιογράφοι και «ειδικοί», που συνήθως γράφουν καθ’υπόδειξη ευρισκόμενοι... σε διατεταγμένη αποστολή, και που συχνά εκστασιάζονται μπροστά στα « τεχνολογικά θαύματα » της ισραηλινής δολοφονικής μηχανής, εγκαινιάζουν μια νέα εποχή: αυτή των τερατωδών κοινωνιών όπου η συμπόνια, η αδελφοσύνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων δεν γίνονται ανεκτές, αν βέβαια δεν τίθενται εκτός νόμου και δεν ποινικοποιούνται. Με λίγα λόγια, κοινωνίες εντελώς απάνθρωπες καταδικασμένες να εξαφανιστούν αργά ή γρήγορα μέσα σε έναν παροξυσμό τυφλής βίας…

Μιλώντας για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας του, του Ισραήλ, ο αδάμαστος δημοσιογράφος και συγγραφέας Gideon Levy έγραφε πριν από λίγες μέρες τα εξής : Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτά είναι μια αναγκαιότητα. Μέσω εκστρατειών που δαιμονοποιούν και απανθρωποποιούν τους Παλαιστίνιους, μια ενιαία και τερατώδης χορωδία σχολιαστών μας πουλάει με επιτυχία την ιδέα ότι μπορούμε να ζούμε αιώνια με αίμα. "Θα κουρεύουμε το γρασίδι" στη Γάζα κάθε δύο χρόνια- θα εκτελούμε τη μια γενιά μετά την άλλη νεαρών αντιπάλων του καθεστώτος, θα φυλακίζουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα εκδιώκουμε, θα εκκαθαρίζουμε, θα απαλλοτριώνουμε και, φυσικά, θα σκοτώνουμε, και έτσι θα ζούμε: στη χώρα του αίματος ». Δυστυχώς, αυτά που καταμαρτυρεί ο Gideon Levy στα ισραηλινά ΜΜΕ τείνουν να ταιριάξουν όλο και πιο πολύ και στα διεθνή, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των ελληνικών : Ίδια δαιμονοποίηση των Παλαιστινίων, ίδια τυφλή και αλαζονική εμπιστοσύνη στην αέναη επιτυχία των δοκιμασμένων μεθόδων καθυπόταξης των Παλαιστινίων. Ίδιος κυνισμός και ίδια ανηθικότητα…

Με άλλα λόγια, βεβαιότητα ότι « μπορούμε να ζούμε αιώνια με αίμα ». Όμως, ο Gideon Levy σπεύδει να προειδοποιήσει : « το αίμα δεν μπορεί να είναι το καύσιμο της χώρας ». Ούτε βέβαια και της ανθρωπότητας...

Πηγή: kontra-xreos

Βγες έξω Σύντροφε λέει ο Μπρεχτ !

Αισθάνομαι σαν τον φρέσκο θεωρητικό της ανάλυσης του ταξικού αγώνα και των τακτικών των αντιπάλων των κομμουνιστών και της μαχητικής κοινωνίας, που βλέπει τα κραυγαλέα κενά στη μαρξιστική μέθοδο, τη μετριότητα και την αλαζονεία των ειρωνικών αφ' υψηλού "δασκάλων", με τον πιο ψωνίστικο και εξουσιαστικό αέρα της παλιοσειράς.Να μην αναφερθώ και στην κακία που "φωλιάζει" στα εσώψυχα, διακρινόμενη στα αδηφάγα και αδιάκριτα κοιτάγματα, στα ξεκάρφωτα λεγόμενα -λες και σε ξέρουν κι από χτες ή τους έχεις βλάψει- και στη γλώσσα του σώματος που φανερώνει φθόνο.Άκου λοιπόν σύντροφε: Η παρεοκρατία (την συναντάμε και παλιά ως χούι), είναι το βασικό χαρακτηριστικό της φαιάς γραφειοκρατίας και αναδύεται σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας των κοινωνικών αγώνων όπως και των σημερινών άκρως αρνητικών για το μαζικό κίνημα που πλήττεται από παντού.Το τί γίνεται τότε ... το έχουμε δει πολλές φορές !!!

Ο σεβασμός δυστυχώς, δεν κερδίζεται ανάμεσα στις κλίκες αλλά απαιτείται αναλόγως, όπως απαιτείται και στη σκληρή πάλη για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.

Πρώτα και κύρια ο καπιταλισμός καταστρέφει τις οικογένειες ολοκληρωτικά

Πέρα από τα προσωπικά μας αδιέξοδα, οι οικονομικές συνθήκες διαμορφώνουν τα πάντα σε τελική ανάλυση.Όταν η ακρίβεια καλπάζει και η κοινωνική επιβίωση βρίσκεται σε μόνιμο κίνδυνο, δηλαδή μεγάλη ανασφάλεια, αντανακλάται άμεσα στη συμπεριφορά και στις διαθέσεις των ανθρώπων που αλλάζουν ανάλογα με την αγοραστική τους δύναμη προς το χειρότερο σενάριο.ΜΟΝΟ δυσάρεστες καταστάσεις θα συμβαίνουν.Στα μέσα του μήνα (και κάθε μήνα όλο και πιο λίγο) για τους περισσότερους ανθρώπους τα χρήματα για να καλύψουν τις  ανάγκες τους τελειώνουν και αντίθετα τα κέρδη των κλεπτοκρατών γιγαντώνουν.Η ασταμάτητη αυτή φτωχοποίηση (που είναι η επίσημη αντιλαϊκή πολιτική του καπιταλισμού για να λύσει τις αντιφάσεις του σε συγκεκριμένες περιόδους, μ' άλλα λόγια για να σταματήσει την ταξική πάλη που διεξάγεται εναντίον του), συνιστά τη χειρότερη βία μετά τον πόλεμο για να μην αφήνει την κοινωνική συνείδηση να σταθεροποιηθεί.Αν η κοινωνική συνείδηση δεν αναπτύσσεται λόγω της καταστροφής της αγοραστικής δύναμης αλλά και γενικά του βιοτικού επιπέδου, τότε η κοινωνική συνοχή και οι κοινωνικές σχέσεις καταργούνται αυτομάτως εκ των πραγμάτων.Το ατομικό ένστικτο ως πρωταρχικό αντανακλαστικό και σύμφωνα με τις παραστάσεις του, αναλαμβάνει να κυριαρχήσει και το "όλοι εναντίον όλων " αντί του "ένας για όλους και όλοι για έναν" ως μάθημα στις "καλές" εποχές, εμφανίζεται και εκδηλώνεται σε όλες του τις μορφές.Αδιαφορία, πονηριά, ειρωνεία, φόβος και ενοχές, χαφιεδισμός, ξενοφοβία-ανθρωποφοβία, παραίτηση, νευρικός κλονισμός, ρατσισμός, επιθετικότητα μέσα στις γειτονιές-γκέτο κ.ο.κ.Συγκεκριμένα, ο εκφασισμός του ατόμου έρχεται από τα πάνω για να διαλύσει τα κοινωνικά οράματα -τις φαντασιώσεις όπως τις αποκαλούν οι απολογητές του συστήματος- και την αλληλεγγύη που ενώνουν την κοινωνία στα δύσκολα, επειδή απλά δε συμφέρουν στον δοσμένο χρόνο στη γεωπολιτική και ταξική σκακιέρα των κερδοσκόπων-κληρονόμων.Αιώνιο λοιπόν το φαινόμενο όπως αποδεικνύεται και πάλι.Μπορούμε επομένως να συμπεράνουμε αβίαστα στη σημερινή εποχή της απόλυτης ανόδου του Ανθρώπου σε σχέση και με την βέβαιη και λογική πια ακατανίκητη τάση του για την ενοποίησή του παγκοσμίως, ότι τα άπειρα προσωπικά δράματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας των ταξικών φραγμάτων, της τεράστιας φτώχειας για τους πολλούς και του τεράστιου πλούτου για τους λίγους, δεν πρέπει να αναδειχτούν σε καμία περίπτωση-τουλάχιστον σε ανεξέλεγκτη θέα.Γιατί; Μα οι πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες, γεμάτες συγκίνηση και προβληματισμό, θα αλλάξουν ακόμη περισσότερο την κοινωνική συνείδηση προς την Κοινωνική Απελευθέρωση και τον Ανθρωπισμό.Μια κοινωνική- δραματική ταινία βλέπουμε και αλλάζουμε...τι λες και συ ΩΧαδερφέ;

Ο λαός στην εξουσία η πραγματική δημοκρατία

Από την εποχή της επινόησης της δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα, το κράτος του δήμου, δηλαδή του λαού, δεν έχει αλλάξει καθόλου.Η εξέλιξή της δεν έχει προχωρήσει ούτε χιλιοστό.Το αντίθετο μάλιστα, ακόμη και με την βρετανική επινόηση του κοινοβουλευτισμού, στην ουσία επανήλθε η μορφή της πανούργας ρωμαϊκής συγκλήτου ως φθηνό προκάλυμμα της απάτης των κυρίαρχων τάξεων που νέμονται τα μέσα παραγωγής, την αυτοοργάνωση και τις πολιτικές αποφάσεις του λαού.Δημοκρατία σημαίνει ισότητα χωρίς διακρίσεις, διαφάνεια και ελευθερία για όλους και όλες.Όλα αυτά όμως έμειναν στη θεωρία και αυτό συνεχίζεται μέχρι της τελικής πτώσης της παγκόσμιας χαοκρατίας.Τελικά δημοκρατία ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ μόνο όταν γίνει και πράξη.Όταν οι σχέσεις για τις ανάγκες των ανθρώπων τελειοποιηθούν.Όταν το επίπεδο συνείδησης του κάθε ανθρώπου θα απορρίπτει κάθε ατομική συμπεριφορά που βλάπτει συνολικά την υπό εξέλιξη κοινωνία.

Δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2018.

Το Μανιφέστο του Tsedek

►Γάλλοι Εβραίοι ενάντια στην αποικιοκρατία, 

τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό

 ►Ενάντια στο Ισραηλινό απαρτχάιντ και την κατοχή της Παλαιστίνης

Το Tsedek! [=Δικαιοσύνη στα εβραϊκά] είναι μια συλλογικότητα, στη Γαλλία, Εβραίων decoloniales [“απο- αποικιοκρατών”, του νέου ρεύματος αντιπάλων του αποικισμού όλων των κοινωνικών σχέσεων και ταυτοτήτων από την ιμπεριαλιστική-αποικιοκρατική καπιταλιστική Δύση] οι οποίοι αγωνίζονται τόσο ενάντια στον κρατικό ρατσισμό στη Γαλλία όσο και για τον τερματισμό του απαρτχάιντ και της Κατοχής στο Ισραήλ / Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Ξεφεύγουν από την συζήτηση που προωθείται από τους επίσημους εβραϊκούς θεσμούς στη Γαλλία που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν όλους τους Εβραίους αλλά και από την πλειονότητα των γαλλοεβραϊκών αντιρατσιστικών ομάδων. Έχουν γίνει στόχος πολλών επιθέσεων από το κράτος, το καθεστώς Μακρόν, τους σοσιαλδημοκράτες (η δήμαρχος του Παρισιού Ινταλγό απαγόρευσε εκδήλωση του Τσέντεκ με ομιλήτρια την γνωστή Αμερικανοεβραία φιλόσοφο Τζούντιθ Μπάτλερ!)

“Είναι καιρός να ακουστούν οι φωνές μας – λέει το Τσέντεκ και να οικοδομήσουμε μαζί ένα εβραϊκό αντιρατσιστικό και αποαποικιακό μέτωπο. Αυτό το μανιφέστο είναι το πρώτο μας βήμα”.

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΤΣΕΝΤΕΚ

Για μια αποαποικιακή εβραϊκή φωνή – Ως αποαποικιοκράτες Εβραίοι ακτιβιστές, κατανοούμε τον βαθμό στον οποίο η κοινωνία μας είναι δομημένη από την αποικιακή και φυλετική ιστορία της. Ως Εβραίοι, δεν ξεχνάμε ότι τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη είναι αυτά που ενορχήστρωσαν την καταστροφή μας, της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Ότι ήταν αυτοί που μετέτρεψαν τον Εβραίο σε παράσιτο, ξένο εντός του κράτους, δικαιολογώντας έτσι τη δίωξη και την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης. Ότι ήταν επίσης αυτοί που προκάλεσαν τον ξεριζωμό των Εβραίων από τις κοινωνίες τους στις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, βάζοντας τα θύματα της αποικιοκρατίας να πολεμούν οι μεν τους δε, και αυτοί επίσης είναι που υποστηρίζουν το σιωνιστικό εθνικιστικό και αποικιακό σχέδιο.

Σήμερα, το γαλλικό κράτος και η αφομοιωτική πολιτική του συνεχίζουν να βλάπτουν σοβαρά τους Εβραίους. Ούτε πολύ ορατοί ούτε πολύ βάρβαροι, είμαστε “αποδεκτοί” με την προϋπόθεση ότι θα παραμείνουμε αιώνια θύματα, ούτως ώστε να μπορέσει το κράτος να παριστάνει τον προστάτη μας. Στην πραγματικότητα, συνεχίζει να κατασκευάζει τις συνθήκες της εξαφάνισής μας μέσω της ταυτοτικής προσέγγισής του στην εκκοσμίκευση, της έμφασής του σε μια λεγόμενη «ιουδαιοχριστιανική» κουλτούρα και της συσχέτισης των Γάλλων Εβραίων με το κράτος του Ισραήλ – η οποία μας μετατρέπει σε διαχωρισμένους πολίτες.

Όντας και παραμένοντας Εβραίοι – Η ιστορία των εβραϊκών κοινοτήτων έχει διαμορφώσει μια πληθώρα σχέσεων με τον Ιουδαϊσμό, την Εβραϊκότητα και τους μη Εβραίους. Αυτή η πολλαπλότητα συγκρούστηκε με τα τείχη της λευκής ταυτότητας των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, γεγονός που έκανε τους Εβραίους μια από τις πρώτες φιγούρες της ετερότητας. Προϊόν αυτής της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας, ο Σιωνισμός παρήγαγε μια αναγωγική, ανιστορική και εθνοτική-εθνικιστική εκδοχή της εβραϊκής ταυτότητας. Με την υποστήριξη των δυτικών χωρών, έχει γίνει ο σιωνισμός προέκταση του Ιουδαϊσμού, ακόμη και ενσάρκωσή του, και έχει διαστρεβλώσει ριζικά την εμπειρία μας για την Εβραϊκότητα στη Γαλλία. Μετατρέποντας τον θρησκευτικό λόγο σε εθνικιστικό λόγο, ο Σιωνισμός καταστρέφει και διαστρεβλώνει τα θεμέλια του Ιουδαϊσμού και υιοθετεί ακριβώς τις δομές από τις οποίες οι Εβραίοι έχουν ιστορικά αποκλειστεί από τη δυτική κοινωνία: έθνος-κράτος, αποικιοκρατία και φυλή.

Το Tsedek! συγκεντρώνει Εβραίους διαφορετικής προέλευσης και υπόβαθρου, πιστούς και άθεους. Για εμάς, η δημιουργία ενός έθνους-κράτους δεν αποτελεί προϋπόθεση για την εβραϊκή χειραφέτηση και αυτοδιάθεση. Διεκδικούμε εκ νέου μια εβραϊκή ταυτότητα συνδυάζοντάς την με έναν αντιρατσιστικό αγώνα και προτείνοντας μια πολιτιστική εναλλακτική που δίνει έμφαση στη διατήρηση των εβραϊκών πολιτισμών και στην αλληλεγγύη με άλλες ιστορικά καταπιεσμένες ομάδες και μειονότητες. Η Εβραϊκότητά μας είναι χτισμένη γύρω από κοινές παραδόσεις, τη χαρά, την επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης και την αλλαγή του κόσμου, που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: δικαιοσύνη, ειρήνη και αλήθεια.

Για έναν διεθνιστικό ακτιβισμό ενάντια στην αποικιοκρατία, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό – Θέλουμε να πολεμήσουμε δίπλα σε αυτούς που αμφισβητούν την οικονομική, πολιτική και συμβολική βία που συνεχίζει να ασκεί η νεοαποικιακή Γαλλία στον κόσμο, ιδιαίτερα στα υπερπόντια εδάφη της και στην Αφρική. Οι γαλλικές και ευρωπαϊκές μεταναστευτικές πολιτικές και η ξενοφοβική μεταχείριση των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο, αποτελούν ακόμη ένα παράδειγμα της δυτικής αποικιοκρατίας. Από το Καλαί μέχρι τη Λέσβο, τα σύνορα, τα τείχη και τα συρματοπλέγματα σκοτώνουν και στεκόμαστε δίπλα σε μετανάστες και εργάτες χωρίς χαρτιά.

Ενάντια στον κρατικό ρατσισμό

Ο αγώνας ενάντια στον αντισημιτισμό είναι ένας αγώνας για ισότητα που πρέπει να σταθεί στο πλευρό των άλλων αντιρατσιστικών αγώνων – Είμαστε σε σύγκρουση με κρατικούς θεσμούς και οργανισμούς που ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν τον αντισημιτισμό ορίζοντάς τον ως μια εξαιρετική και ξεχωριστή μορφή ρατσισμού και περιορίζοντάς τον σε ατομικές και ανιστορικές συμπεριφορές. Ο αγώνας κατά του αντισημτισμού που θα έπρεπε να είναι ένας αγώνας για έναν πιο δίκαιο κόσμο, παντού και για όλους, βρίσκεται εργαλειοποιημένος υπέρ μιας ηθικολογικής επιχείρησης, ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως εργαλείο για ρατσιστική διακυβέρνηση και για την υπεράσπιση του σιωνιστικού αποικιακού σχεδίου.

Η άρνηση εντοπισμού των δομικών δυνάμεων που παράγουν ρατσισμό αποτρέπει τη σύγκλιση αντιρατσιστικών αγώνων, προστατεύει τα συμφέροντα του κράτους και ανοίγει το δρόμο προς τον αυταρχισμό. Όπως κάθε ρατσισμός, ο σύγχρονος αντισημιτισμός είναι ένα πολιτικό φαινόμενο. Αν και έχει τις δικές του ιστορικές ιδιαιτερότητες και διαμορφώνεται από διάφορες μεταλλάξεις, ο αντισημιτισμός παραμένει προϊόν του εθνικισμού και της λευκής υπεροχής, που τροφοδοτούν αντιδραστικές ιδεολογίες. Η απάντησή μας πρέπει επομένως να είναι και πολιτική. Αρνούμαστε να διαχωρίσουμε τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού από άλλους αντιρατσιστικούς αγώνες και επιθυμούμε να συμμετάσχουμε στην οικοδόμηση ενός πολιτικού σχεδίου δικαιοσύνης για όλους.

Ξεπερνώντας την εργαλειοποίηση του αντισημιτισμού – Στη Γαλλία και αλλού, οι συντηρητικές φιλοϊσραηλινές οργανώσεις και κρατικοί θεσμοί που ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν τον αντισημιτισμό συνεχίζουν να συγχέουν «Εβραίο» και «σιωνιστή» παρουσιάζοντας οποιαδήποτε κριτική στον σιωνισμό, την κατοχή ή το ισραηλινό απαρτχάιντ ως εγγενώς αντισημιτική. Αρνούμαστε να αφήσουμε την πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό να εκτραπεί από τον στόχο της ισότητας και να γίνει εργαλείο αυταρχικής διακυβέρνησης που στοχεύει τους μουσουλμάνους, την αριστερά και ειδικότερα τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αρνούμαστε να γίνουμε ηθικός εγγυητής ενός κράτους που καταδίωξε και εξολόθρευσε τους δικούς μας ανθρώπους. Η ασφάλεια ή τα δικαιώματα των Εβραίων δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν πολιτικές που εισάγουν διακρίσεις σε βάρος άλλων μειονοτήτων ή περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης, όπως είδαμε με την απαγόρευση διαδηλώσεων υπέρ του παλαιστινιακού λαού, την απαγόρευση συμμετοχής ακτιβιστών σε δημόσιες συνδιασκέψεις ή την απέλαση των ιμάμηδων.

Ενάντια στην κρατικά επιχορηγούμενη ισλαμοφοβία – Ο σύγχρονος ευρωπαϊκός εθνικισμός δομείται γύρω από την ισλαμοφοβία και είναι η φιγούρα τού μουσουλμάνου που αντιπροσωπεύει σήμερα την ετερότητα και τον εισβολέα. Η ολοένα και πιο κανονικοποιημένη θεωρία της μεγάλης αντικατάστασης νομιμοποιεί τη δίωξη μεταναστευτικών πληθυσμών, προσφύγων και μη λευκών αιτούντων άσυλο. Οι θεωρίες συνωμοσίας που χαρακτηρίζουν τον αντισημιτισμό κινητοποιούνται τώρα και εναντίον μουσουλμάνων, που τους κατηγορούν ότι θέλουν να αποσταθεροποιήσουν και να διχάσουν τις κοινωνίες μας. Η συλλογική μνήμη δεν πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια στις αναλογίες μεταξύ της σημερινής ισλαμοφοβίας και του αντισημιτισμού του περασμένου αιώνα, ούτε στον τρόπο με τον οποίο η προσήλωση σε έναν φανταστικό «ισλαμοαριστερισμό» απηχεί τον “εβραιομπολσεβικισμό” του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Απέναντι στον κρατικό ρατσισμό, πολεμάμε μαζί με τους συντρόφους μας που στοχοποιούνται από την ισλαμοφοβία.

Για το τέλος του απαρτχάιντ και της κατοχής στο Ισραήλ-Παλαιστίνη

Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα παρακλάδι της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και οφείλει την ύπαρξή του στην εκδίωξη των Παλαιστινίων και στην άρνηση των δικαιωμάτων τους – Δεν πρόκειται ούτε για μια «θρησκευτική σύγκρουση» ούτε μια «πολιτιστική πάλη», η σχέση Ισραήλ-Παλαιστίνης αφορά μια εποικιστική αποικιοκρατική κατάσταση. Το οξύμωρο «εβραϊκή δημοκρατία» δεν ορίζει τίποτα περισσότερο από μια ψευδή δημοκρατία, η οποία προορίζεται αποκλειστικά για τους Εβραίους. Επομένως, μόνο μια γνήσια διαδικασία αποαποικιοποίησης θα επιτύχει δικαιοσύνη και ισότητα. Σήμερα, δύο μπλοκ με ριζικά άνιση δύναμη και μέσα έρχονται αντιμέτωπα μεταξύ τους: από τη μια πλευρά, ένα υπερισχύον, αποικιακό κράτος που αψηφά το διεθνές δίκαιο και επωφελείται από την υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων˙ από την άλλη, ένας πληθυσμός αποικισμένος, καταπιεσμένος και διασκορπισμένος, του οποίου οι πράξεις αντίστασης θεωρούνται παράνομες. Στεκόμαστε δίπλα στους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς που αγωνίζονται για μια πραγματικά δημοκρατική εναλλακτική, η οποία θα παρέχει τα ίδια δικαιώματα σε όλους τους κατοίκους της περιοχής, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα.

Ο αντιρατσιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι αντισιωνιστικός – Ο Σιωνισμός ενσωματώνει και επεκτείνει τις φυλετικές λογικές της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας. Επιδιώκει να κάνει τους Εβραίους λευκούς, να τους απελευθερώσει χρησιμοποιώντας τους ίδιους μηχανισμούς που χρησιμοποιήθηκαν ιστορικά για να τους καταπιέσουν. Σε αυτή τη διαδικασία, οι μη Ευρωπαίοι Εβραίοι είναι υποψήφιοι να γίνουν λευκοί και οι Παλαιστίνιοι αποτελούν ένα ξένο και μη αφομοιώσιμο σώμα. Δεν θα κλείσουμε τα μάτια στο ρατσισμό της σιωνιστικής επιχείρησης –η οποία έχει και εβραϊκά θύματα– γιατί πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να αντικατασταθεί η συζήτηση που εναντιώνει τους Εβραίους με τους μη Εβραίους, γεγονός που ωφελεί το ισραηλινό καθεστώς, με μια ανάλυση της πραγματικής σχέσης εποίκου/αυτόχθονα.

Πολλές εβραϊκές φωνές στους γαλλικούς αντιρατσιστικούς κύκλους επιδιώκουν να συμφιλιώσουν τον αντιρατσισμό και τον σιωνισμό, παρουσιάζοντάς τον ως ένα απελευθερωτικό κίνημα συμβατό με τις λεγόμενες «προοδευτικές» αξίες. Ο σιωνισμός είναι ένα ρατσιστικό αποικιακό και εθνοτικό-εθνικιστικό σχέδιο, του οποίου οι δομικοί δεσμοί με τον αντισημιτισμό γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Το βλέπουμε αυτό ιδιαίτερα στην άνευ όρων υποστήριξη που παρέχουν τα ακροδεξιά κινήματα σε όλο τον κόσμο στην πολιτική του Ισραήλ για αποικισμό και απαρτχάιντ. Τα αποικιακά συστήματα παράγουν και ενισχύουν τον φασισμό, την φυλετική λευκή υπεροχή και τον ρατσισμό, συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού. Ο σιωνισμός δεν έχει θέση στους αντιρατσιστικούς και αντιαποικιακούς αγώνες, ούτε στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μια εβραϊκή αντιρατσιστική φωνή δεν μπορεί παρά να είναι αντισιωνιστική.

Εβραίοι ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ – Ανησυχούμε ότι για πολλούς Εβραίους, ο Ιουδαϊσμός και ο Σιωνισμός είναι ένα και το αυτό, ότι οι Εβραίοι και το κράτος του Ισραήλ ταυτίζονται. Αυτή η ταύτιση διατρέχει όλους τους χώρους μας, είτε είναι οικογενειακοί, κοινοτικοί ή θεσμικοί. Για πολλούς Εβραίους, οι εκκλήσεις για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκλαμβάνονται ως απειλή για την ασφάλειά μας. Αρνούμαστε να αφήσουμε την οδυνηρή ιστορία του αντισημιτισμού να χρησιμοποιηθεί για να παίξει με τους φόβους του λαού μας και να νομιμοποιήσει μια αποικιακή επιχείρηση που αρνείται στους Παλαιστίνιους τα δικαιώματά τους. Αντίθετα, όπως και άλλοι Εβραίοι αντισιωνιστές ακτιβιστές –στο παρελθόν και το παρόν, από το Ισραήλ και αλλού– πιστεύουμε ότι η ασφάλεια των Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων των Ισραηλινών, δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω του αποικισμού και της καταπίεσης του παλαιστινιακού λαού. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο αποικισμός καταστρέφει τους αποίκους και την ανθρωπιά τους. Τους εκθέτει στην περιστασιακή βία των αποικισμένων, καθώς και στη βία του δικού τους συστήματος.

Το Tsedek! υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους στον αγώνα τους για ελευθερία και δικαιώματα, μεταξύ άλλων μέσω της εκστρατείας BDS (Boycott, Divestment, Sanctions = Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων, Κυρώσεις). Όσο το «Εβραϊκό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» επιδιώκεται εις βάρος των συλλογικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, δεν είναι νόμιμο και δεν θα είμαστε σε θέση να επιτύχουμε μια δίκαιη ειρήνη.

Ως Γάλλοι Εβραίοι, δεν είμαστε υπεύθυνοι για την ισραηλινή πολιτική, αλλά αυτή ασκείται στο όνομά μας. Ως εκ τούτου, έχουμε ευθύνη να την αλλάξουμε. Σε αλληλεγγύη με τις εβραϊκές αντιρατσιστικές, αντικατοχικές και αντισιωνιστικές συλλογικότητες σε όλο τον κόσμο, καθώς και με τις παλαιστινιακές και ισραηλινές ομάδες, ο αγώνας μας δεν είναι μοναχικός. Είναι μέρος μιας διεθνούς εξέγερσης.

Μετάφραση Γιαν. Σιμ.

Πηγή: Νέα Προοπτική