του Γιώργου Μητραλιά
Χειρότερο και από τα εγκλήματα του Ισραήλ είναι το γεγονός ότι ολόκληρος ο λεγόμενος «πολιτισμένος» κόσμος τα παρακολουθεί και τα σχολιάζει σαν να πρόκειται για ένα βιντεοπαιχνίδι. Όταν, βέβαια, δεν τα εγκωμιάζει εξοπλίζοντας τον εγκληματία. Ή δεν τα επικροτεί αφήνοντάς τα ατιμώρητα. Και όλα αυτά τα κάνει εδώ και δεκαετίες. Παρακολουθώντας τα μάλιστα τώρα σε ζωντανή μετάδοση στις οθόνες της τηλεόρασής του. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, συνεχώς και χωρίς σταματημό. Λες και αυτές οι καθημερινές σφαγές είναι μια ατελείωτη τηλεοπτική σειρά, διακοπτόμενες από διαφημίσεις, που μπορούμε να παρακολουθήσουμε ξαπλωμένοι στον καναπέ μας, τρώγοντας μια πίτσα ή πίνοντας ένα ποτό…
Σχεδόν πριν από ένα χρόνο γράφαμε ότι ένας από τους στόχους του Νετανιάχου και των συνεργατών του ήταν να μας εθίσουν «σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και περισσότερο με ζούγκλα όπου βασιλεύει μόνο το δίκαιο του ισχυρότερου και όπου "επιτρέπονται" οι χειρότερες θηριωδίες κατά των ασθενέστερων!». Σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη δώδεκα μήνες θηριωδιών και εγκλημάτων που συχνά ξεπερνούν τη φαντασία, μπορούμε να πούμε ότι το σιωνιστικό κράτος προσπαθεί να μας εθίσει σε κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο και επικίνδυνο: στη διαστροφή, στον μαζικό σαδισμό και στην τυφλή και απεριόριστη βία κατά των αμάχων, συμπεριφορές που είναι τελευταία ανεκτές, αναγνωρισμένες και γίνονται ακόμα και αποδεκτές ως «φυσιολογικές» από τα κατεστημένα! Το αποτέλεσμα είναι η αποκτήνωση όχι μόνο εκείνων που διαπράττουν αυτά τα ανείπωτα εγκλήματα, αλλά και όλων εκείνων που τα ανέχονται και τα ενθαρρύνουν, κάνοντας ότι τάχα δεν τα βλέπουν…
Βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι με ένα «φαινόμενο » που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, που πρωτοεμφανίζεται στις μέρες μας. Και αυτό επειδή, ενώ στο παρελθόν υπήρξαν εγκλήματα εξίσου ή ίσως και περισσότερο αυτή απεχθή από αυτά που διαπράττει σήμερα το Ισραήλ, δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε αυτή η αδιαφορία και η απάθεια, ή ακόμα και η ανοχή και η ευμένεια που επιδεικνύουν σήμερα απέναντί τους οι κυβερνήσεις, τα κέντρα λήψης αποφάσεων, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμα -δυστυχώς- και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης σε όλο τον κόσμο! Δεν μπορεί λοιπόν να γίνει καμία σύγκριση με τις αντιδράσεις των συγχρόνων των Ναζί στα εγκλήματα που διέπραξε το Τρίτο Ράιχ. Ακόμη και αν η πλειοψηφία των αντιδράσεων τους δεν εμπνεόταν από τον αντιφασισμό αλλά από τον αντιγερμανικό πατριωτισμό, γεγονός είναι ότι, όταν έγιναν γνωστά, τα εγκλήματα των Ναζί καταδικάστηκαν σχεδόν ομόφωνα, όπως και εκείνα που διέπραξαν αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Βιετνάμ ή η Γαλλία στην Αλγερία.
Αλλά τι γίνεται τώρα; Πώς αντιδρά η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» στα κατά συρροή εγκλήματα του Ισραήλ; Στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιδρά με εκκωφαντική σιωπή. Ούτε μια λέξη. Τα μέσα ενημέρωσης και οι αρχές της προτιμούν να μην λένε τίποτα. Έτσι, εντελώς συνειδητά μιλούν για τα πάντα εκτός από τις καθημερινές σφαγές στην Παλαιστίνη. Προβάλλουν και σχολιάζουν μέχρι σκασμού ασήμαντα γεγονότα, αγανακτούν για την τύχη των Ισραηλινών ομήρων και χύνουν ποτάμια δακρύων για το θύμα κάποιας πράξης βίας του αστυνομικού δελτίου, αλλά δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στους θανάτους δεκάδων, εκατοντάδων, χιλιάδων και δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων στη Γάζα και στα Κατεχόμενα εδάφη. Και φυσικά, δεν δείχνουν αυτούς τους θανάτους και αυτές τις σφαγές, αποκρύπτουν επιμελώς τις απερίγραπτες καταστροφές των παλαιστινιακών πόλεων, των δρόμων και όλων των υποδομών τους από τις ισραηλινές μπουλντόζες, παρόλο που οι κανόνες της δημοσιογραφίας τους λένε πως « η τηλεόραση είναι πρωτίστως εικόνα ». Προφανώς, επειδή τέτοιου είδους καταστροφές δεν είναι...τηλεγενείς. Και επίσης προφανώς, επειδή κάποιοι θάνατοι μετράνε λιγότερο από άλλους... ή δεν μετράνε καθόλου…
Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που μιλούν γι' αυτά. Μόνο που το κάνουν πολύ... περίεργα. Στην πραγματικότητα, μιλούν μάλιστα γι' αυτά... για να μην πουν τίποτα. Ακριβώς όπως οι πουτινικοί συνάδελφοί τους που μιλούν για τον ... «αμυντικό» πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία εισβάλοντας στην Ουκρανία, διακρίνονται και αυτοί για τις “αναλύσεις” τους που είναι γεμάτες από βαρύγδουπες “γεωστρατηγικές” εκτιμήσεις της κακιάς ώρας για το υποτιθέμενο βαθύτερο νόημα των στρατιωτικών και άλλων επιχειρήσεων του Ισραήλ, αλλά αποφεύγουν επιμελώς να μιλήσουν για την ταμπακιέρα: τα ανθρώπινα θύματα και τους δημίους τους, τους αμάχους και ειδικά τα γυναικόπαιδα που βομβαρδίζονται και σφαγιάζονται κατά δεκάδες χιλιάδες εδώ και ένα χρόνο ! Με λίγα λόγια, θολώνουν τα νερά για να σπείρουν σύγχυση και να αποφύγουν να κατονομάσουν είτε τον εγκληματία και τα εγκλήματά του, είτε τα θύματά του και τα ανείπωτα δεινά τους. Επιδεικνύοντας απαράμιλλο κυνισμό και ανηθικότητα, αυτοί οι «αναλυτές» και λοιποί δημοσιογράφοι και «ειδικοί», που συνήθως γράφουν καθ’υπόδειξη ευρισκόμενοι... σε διατεταγμένη αποστολή, και που συχνά εκστασιάζονται μπροστά στα « τεχνολογικά θαύματα » της ισραηλινής δολοφονικής μηχανής, εγκαινιάζουν μια νέα εποχή: αυτή των τερατωδών κοινωνιών όπου η συμπόνια, η αδελφοσύνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων δεν γίνονται ανεκτές, αν βέβαια δεν τίθενται εκτός νόμου και δεν ποινικοποιούνται. Με λίγα λόγια, κοινωνίες εντελώς απάνθρωπες καταδικασμένες να εξαφανιστούν αργά ή γρήγορα μέσα σε έναν παροξυσμό τυφλής βίας…
Μιλώντας για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας του, του Ισραήλ, ο αδάμαστος δημοσιογράφος και συγγραφέας Gideon Levy έγραφε πριν από λίγες μέρες τα εξής : Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτά είναι μια αναγκαιότητα. Μέσω εκστρατειών που δαιμονοποιούν και απανθρωποποιούν τους Παλαιστίνιους, μια ενιαία και τερατώδης χορωδία σχολιαστών μας πουλάει με επιτυχία την ιδέα ότι μπορούμε να ζούμε αιώνια με αίμα. "Θα κουρεύουμε το γρασίδι" στη Γάζα κάθε δύο χρόνια- θα εκτελούμε τη μια γενιά μετά την άλλη νεαρών αντιπάλων του καθεστώτος, θα φυλακίζουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα εκδιώκουμε, θα εκκαθαρίζουμε, θα απαλλοτριώνουμε και, φυσικά, θα σκοτώνουμε, και έτσι θα ζούμε: στη χώρα του αίματος ». Δυστυχώς, αυτά που καταμαρτυρεί ο Gideon Levy στα ισραηλινά ΜΜΕ τείνουν να ταιριάξουν όλο και πιο πολύ και στα διεθνή, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των ελληνικών : Ίδια δαιμονοποίηση των Παλαιστινίων, ίδια τυφλή και αλαζονική εμπιστοσύνη στην αέναη επιτυχία των δοκιμασμένων μεθόδων καθυπόταξης των Παλαιστινίων. Ίδιος κυνισμός και ίδια ανηθικότητα…
Με άλλα λόγια, βεβαιότητα ότι « μπορούμε να ζούμε αιώνια με αίμα ». Όμως, ο Gideon Levy σπεύδει να προειδοποιήσει : « το αίμα δεν μπορεί να είναι το καύσιμο της χώρας ». Ούτε βέβαια και της ανθρωπότητας...
Πηγή: kontra-xreos