Τι έκαναν οι μεγάλοι τραπεζίτες, ειδικά
μετά τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
μέσω παγκόσμιου προτύπου: Εκπόνησαν
μία "προηγμένη" τεχνολογική ανοικοδόμηση
που θα αναπτυσσόταν στις πόλεις και
στην περιφέρεια όπου αυτό ήταν εφικτό.Δάνεισαν χρήματα στους ανυποψίαστους ενδιαφερόμενους (στην ουσία έγιναν
εργάτες τους για την παραγωγή περιουσιών
και επιχειρήσεων) του περιβόητου αμερικανικού ονείρου.Δηλαδή ατομική ευδαιμονία, καλό
σπίτι, μεταφορικά μέσα, γενική άνοδος
βιοτικού επιπέδου, διασκέδαση κ.λπ.Τα κίνητρα ήταν από μόνα τους οι κράχτες ούτως ώστε, να προσλάβουν εκατομμύρια ανθρώπους που χρειάζονταν για τον ανερχόμενο οικονομικό και ελεγχόμενο "παράδεισό" τους και χωρίς το παραμικρό εργατικό κόστος.Ολοκληρωτικό
κέρδος.Έρχονται λοιπόν μετά, που η "ανάπτυξη" ολοκληρώθηκε ("καθένας έχει και κάτι το οποίο αξίζει") για να εφαρμόσουν απόλυτα το σχέδιο της γενικής οικειοποίησης.Γίνεται διαμέσου της ενοχής των χρεών στο συλλογικό ασυνείδητο από τον ατομικό κάματο του καθενός, λέγοντας ορθά κοφτά πως "αυτά που δημιουργήσατε κύριοι, ανήκουν στο σύστημά μας διότι μας
χρωστάτε.Ήταν μέρος του εκσυγχρονιστικού μας σχεδίου στο οποίο ως τράπεζες -υποκαταστήματα των μεγάλων- επενδύσαμε.Tο χάψατε το παραμύθι μας ότι δουλεύατε για εσάς".Τόσο απλά.!
Στον υπαίτιο τόπο
Εκεί που πρέπει μοναχά οργίσου
Εκεί που το δικαίωμα σού παίρνουν
Εκεί που οι ανεύθυνοι σε χλευάζουν
Εκεί που τους μικρούς παραγκωνίζεις
Εκεί που δεν μπορείς κι άδικα το νομίζεις...
Το κείμενο και το ποίημα γράφτηκαν τον Σεπτέμβριο του 2011
