Στην οριστική παρακμή του καπιταλισμού (λόγω υπερκορεσμού και αξεπέραστων εμποδίων) χρειάζεται μια συνεπής ταξική συνείδηση της καταπιεσμένης τάξης

Στη διαβόητη οικονομία της αγοράς, στον καπιταλισμό δηλαδή της παραγωγής χρήματος και όχι βέβαια της πραγματικής παραγωγικής δημιουργικής αξίας, οι κοινωνίες καταλήγουν σε κάθε γενιά ένα βήμα πριν τον ανοιχτό πόλεμο.Τον ιμπεριαλιστικό ταξικό πόλεμο.Τον πόλεμο των τάξεων για τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα.Ο ανοιχτός πόλεμος καραδοκεί μετά τον παρατεταμένο οικονομικό και διπλωματικό.Ο οικονομικός και διπλωματικός πόλεμος είναι κι αυτός ταξικός μέχρι να αποκαλυφθεί από μια περιοδική καπιταλιστική εμπορική κρίση.Η κρίση αυτή, βρίσκεται στον πυρήνα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της ιδιοποίησης των αγαθών που προορίζονται για το κοινωνικό σύνολο.Τα αγαθά στον κόσμο των ιδιωτικών κεφαλαίων δεν παράγονται για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του ανθρώπου, πολλώ δε μάλλον για την ολοκληρωμένη πρόοδό του.Παράγονται για να τον υποτάξουν στους σύγχρονους τρόπους σκλαβιάς ζώντας μια μικρή αστική ζωή βαθιάς απομίμησης.Όταν οι αυταπάτες διαλύονται και αποκαλύπτεται αυτός ο μάταιος τρόπος ζωής με το υψηλό της κόστος, οι μάζες κινδυνεύουν από τον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο που προετοιμάζουν για κάθε ενδεχόμενο οι πλουτοκράτες.Τι κάνουμε; Το μόνο σίγουρο: κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας...