Το αντικειμενικό συμφέρον του επίγειου παραδείσου

Η φύση του ανθρώπου πρωτίστως είναι συντηρητική (με την φυσική έννοια του όρου) παρόμοια με τα άλλα όντα.Δεν θέλει να ξεβολεύεται ούτε και να ξεπερνά τα όριά του.Παρ'όλα αυτά, η φύση της Φύσης από καταβολής κόσμου και η φύση των συστημάτων οργάνωσης μετέπειτα, τον αναγκάζει πάντα να επαναστατεί στις φυσικές και κοινωνικές δυσκολίες για να μπορέσει να βελτιώσει τη ζωή του.Αυτές τις βασικές αρχές αυτοσυνείδησης ακόμη και ένα μωρό τις καταλαβαίνει.Η επαναστατική διεργασία ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με το που γεννήθηκε, πως μεγαλώνει, τι ακριβώς μαθαίνει και πως αντιλαμβάνεται τα πράγματα σε φυσιολογική ή αφύσικη κατάσταση.Δεν ενεργοποιούνται όλοι οι άνθρωποι παράλληλα, εάν δεν σιγουρευτούν ότι είναι μεγάλη ανάγκη είτε για το σχετικό είτε για το απόλυτο συμφέρον τους.Οι ανθρωπολόγοι λένε πως ο άνθρωπος "κυριάρχησε" λόγω της ξεχωριστής καιροσκοπικής του ιδιότητας.Ενώ στην αρχική εξέλιξη, η ικανότητά του να ελίσσεται για να ξεπερνάει τις κακουχίες της Φύσης -μέσα από θεούς και δαίμονες- τον ωφέλησαν, στην κοινωνική του πραγματικότητα ως ελέγχου της Φύσης τού γύρισε μπούμερανγκ αυτοκαταστροφής, διότι η Φύση τόσο απλά, δεν ελέγχεται ούτε καν σχετικά.Τα ένστικτα επιβίωσης και συντήρησης δεν αλλάζουν αλλά με λίγη προσπάθεια καλυτερεύουν.Καλυτέρευση είναι η φιλοσοφική και κατ' επέκταση πολιτική αναζήτηση για το καλύτερο που υπάρχει μέσα στην ανθρωπότητα.