Το ατσάλι του Δον Κιχώτη

Για την καταπολέμηση της φρίκης χρειάζεται ένα πράγμα.Ατσάλωμα της ανθρώπινης συνείδησης κατά της προσβολής της καθολικότητας της ύπαρξης.Όλοι έχουμε έναν κοινό προορισμό: όλοι να ζήσουμε.Η πιο θεμελιώδης και αυτονόητη αρχή μιας οργανωμένης κοινωνίας που εμποδίζεται να προχωρήσει, όσο τρόμο και να σπέρνουν τα κέντρα της παράνοιας, δεν αλλάζει.Όλα αλλάζουν και τίποτα δεν μένει ίδιο εξαιτίας αυτού.Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.Τα ωστικά κύματα του απώτατου παρελθόντος θα αποδυναμώνονται όλο και περισσότερο.Ο απόηχος των αποτρόπαιων πράξεων της δυστοπίας του κεφαλαίου, διεισδύει στο κοινωνικό σώμα και αντί να το διαλύσει που συνωμοτικά σκοπεύει, εν τέλει το θωρακίζει.Ούτε σε ένα Ιστορικό προηγούμενο, η τυραννία δεν είχε μακριά πόδια!Στην ουσία ο φόβος χαλυβδώνει τους περισσότερους ανθρώπους αργά ή γρήγορα.Δεν τους ελέγχει.Κολοσσιαίων διαστάσεων παρανόηση της εκάστοτε κακής τάξης (γιατί τάξη για λίγους και όχι για όλους είναι κακή πως να το κάνουμε).Απλώς παρατείνει την πτώση της.Μακροπρόθεσμα, εγκαταλείπουν την παραίτηση και μπαίνουν στη μάχη, στην ασύλληπτη λόγου αιώνια μάχη.Αυτός άλλωστε ήταν και είναι ο απαράγραπτος νόμος της ζωής όταν απειλείται.Ειδικά σε μαζική κλίμακα!