Η εποχή των δούλων και των μελλοθάνατων πέρασε κι ό,τι περνάει δεν ξαναγυρνάει, το λέει και η λέξη πισωγύρισμα.Η ζωή μόνο μπροστά προχωράει

Όταν η οικονομική και πολιτική τάξη που κατέχει την κυβερνητική εξουσία αλλάζει τους όρους της διαχείρισης του συστήματος οργάνωσης με φτωχοποίηση και τρόμο για τους πολλούς ώστε να τους φέρει σε θέση να μη μπορούν να αντεπιτεθούν, τότε η μαζική, ενωμένη αντίδραση των πολλών εάν δεν είναι άμεση, διαρκής και συνεπής, η καθημερινότητα θα καταλήξει σταδιακά στην απόλυτη κόλαση που είναι πάντα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος.Το βλέπουμε ήδη αυτό στην Παλαιστίνη, στον Λίβανο, στην Ουκρανία, στη Συρία και το ξέρουμε και από τα προηγούμενα και γνωστά ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα ανά την υφήλιο.Έτσι κυβερνούν οι καταπιεστές, με καρότο και μαστίγιο.Ό,τι και να γίνει έξω από την απάντηση του οργανωμένου λαού που πρέπει να απαντήσει σταθερά, συνειδητά κι ανυποχώρητα, ποτέ δεν θα σταματήσει την κατατρακύλα από πλευράς αυτών που κυβερνούν για τα συμφέροντά τους και αυτά λέγονται συνέχιση της κυριαρχίας, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης για τα κέρδη, παράλληλα με την ολοκληρωτική καταστροφή σε όλους τους τομείς των ανθρώπων/πολιτών που αντιστέκονται και διεκδικούν.

Εδώ που τα λέμε σύντροφε τα μάτια σου μονάχος σου τα βγάζεις

Και πάνω που λέγαμε ξανά πως να, τώρα θα ενωθούμε γυναίκες άνδρες και παιδιά στους ταξικούς μας τους αγώνες για τη Λευτεριά και την Αδελφοσύνη, για άλλη μια φορά σε μέρες  μνήμης και τιμής για τους σκοτωμένους μας συναντηθήκαμε καχύπτοπτα, με βλέμματα και σκέψεις που ασέλγησαν βαθιά στα πιο αγνά μας όνειρα.Τίποτα δεν είν' τυχαίο σε τούτη τη ρημάδα τη μικροζωή, της μικρής και μεγάλης μπουρζουαζίας όπου ο χωροχρόνος για αληθινή ζωή δε λέει να υπάρξει...Την Άνοιξη να φέρουμε δεν γίνεται όλοι εμείς οι αδικημένοι, αν πρώτοι εμείς, την αδικία που 'χουμε "μαζέψει" δεν την πετάξουμε μακρυά σαν την αιώνια κατάρα που μας δέρνει.Παρ' όλα αυτά θα συνεχίσω να κάνω πως σε πιστεύω, γιατί εγώ σύντροφε θέλω ν' αλλάξω τον κόσμο ακόμη!.

Οι Άθλιοι

Το 1802 κάποιοι κρατούμενοι ταξίδευαν νότια.Ο προορισμός τους ήταν άγνωστος, πιθανόν για καταναγκαστικά έργα.Οι κρατούμενοι σάπιζαν στις φυλακές αλλά στη Γαλλία οι κρατούμενοι αναφέρονταν ως Γαλάτες…που στην ουσία σήμαινε “σκυλιά”.Τους ανάγκαζαν να κάνουν βαριές δουλειές συχνά άχρηστες.Οι κρατούμενοι “έλεγαν ότι πήγαιναν για τσάι”.Ο επιστάτης τούς φώναζε συνεχώς πολύ σκληρά. “Κουνηθείτε, εμπρός! Δεν έχουμε όλη τη μέρα”.Ένας επιθεωρητής ονόματι Ιαβέρης, είχε έρθει μαζί με τον γιο του για να του δείξει την "αξιοσέβαστη" δουλειά του, στο μέλλον ίσως και να την ακολουθούσε.Ήταν φανατισμένος με την πιστή εφαρμογή του νόμου χωρίς όμως να τον καταλαβαίνει στάλα.”Τον βλέπεις αυτόν;” είπε στον μικρό γιο του δείχνοντας έναν κατάδικο που έσπαγε με το καλέμι κάτι θεόρατες πέτρες ασταμάτητα.“Είναι έτσι γιατί προσπάθησε να δραπετεύσει δύο φορές”. Ο κατάδικος λεγόταν Γιάννης Αγιάννης και βρισκόταν εκεί στην πραγματικότητα γιατί είχε κλέψει μια φραντζόλα ψωμί επειδή πεινούσε.Είχε καταδικαστεί σε 5 χρόνια…Ξαφνικά ακούγεται μια ελεγχόμενη έκρηξη μέσα στο λατομείο της φρίκης και κάποιος αλυσοδεμένος κατάδικος φώναξε για βοήθεια μέσα από τους θρυμματισμένους βράχους.Είχε εγκλωβιστεί και τραυματιστεί σοβαρά.Αμέσως ο Γιάννης Αγιάννης, έσπασε την αλυσίδα του με το καλέμι του κι έτρεξε για να τον βοηθήσει.Η δύναμή του φάνηκε υπεράνθρωπη, καθώς κανένας απ’ όσους βρίσκονταν στο σημείο δεν μπορούσε να μετακινήσει την τεράστια μαρμάρινη πλάκα που είχε εγκλωβίσει τον συγκρατούμενό τους.Γυρνώντας με την πλάτη του ο Γιάννης Αγιάννης την πήρε όλη απάνω του και κατάφερε να ελευθερώσει τον δύστυχο κρατούμενο.Ο στρυφνός και καθόλου έξυπνος επιθεωρητής Ιαβέρης, τον παρακολουθούσε όλη αυτή την ώρα και περίμενε ανυπόμονος για να του πει πως παραβίασε τον νόμο, σπάζοντας την αλυσίδα του για να τρέξει να σώσει τον καταπλακωμένο σύντροφό του.”Ελα εδώ εσύ, για να δω το πόδι σου”, του φώναξε και συνέχισε σαν κατήγορος επίσημου δικαστηρίου.”Ηθελες να δραπετεύσεις ε; λοιπόν άλλα τρία χρόνια θα φας γι' αυτό που έκανες! Απόψε θα κάτσεις στην απομόνωση, πάρτε τον”, είπε και γύρισε επιτακτικά προς στους φύλακες.Ο διοικητικός υπάλληλος έγραψε στην αναφορά του στο βιβλίο των συμβάντων : Επιχείρησε να δραπετεύσει, είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος...Ο Γιάννης Αγιάννης επιχείρησε να "αποδράσει" άλλες δύο φορές.Κάποια στιγμή, επιτέλους, έφτασε η ώρα για να βγει από τη φυλακή.Είχε εκτίσει ποινή 19 ετών! 

Ελευθερία…

Δεν θα υπήρχε…το διαβατήριο πρώην

κρατουμένου ήταν σαν αλυσίδες που έπρεπε 

να κουβαλάει για πάντα.Ήταν σχεδόν αδύνατον 

να βρει δουλειά.Οι πόρτες των σπιτιών και 

των πανδοχείων ήταν κλειστές.Ο αγώνας 

όμως είναι για να ξεκινάει δίχως να τελειώνει...

Μακριά, σε μια πόλη στους πρόποδες των Άλπεων, ο Γιάννης Αγιάννης βαδίζει για μια νέα και άγνωστη ζωή, που έμελλε να συγκινήσει και να διδάξει πολλές μετέπειτα γενιές μέχρι σήμερα, σε όλα τα έθνη και τους πολιτισμούς της Γης, την αγάπη, τη δικαιοσύνη, την ανιδιοτέλεια, την υπομονή, την επιμονή και κυρίως την αλλαγή μέσα από την πρωτοποριακή πένα του γνήσιου λογοτεχνικού κινήματος του ρομαντισμού του Βίκτωρος Ουγκώ.Ένα απ’ τα μεγαλοφυέστερα και πρότυπα διδακτικά μυθιστορήματα όλων των εποχών!

Μια “πρωτότυπη” συνοπτική 

διήγηση για τον Αγιάννη από 

την ταινία “les misérables” 

του 1958 με τον Jean Gabin.

Κόντρα στο ρεύμα ενάντια στον σκοταδισμό.