Ζαν Πωλ Σαρτρ: Ο μαρξισμός δεν έχει ξεπεραστεί γιατί δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον γέννησαν

Ο μαρξισμός ξεπερνάει οποιαδήποτε φιλοσοφική και επαναστατική θεώρηση του κόσμου μέσα από την συσσωρευμένη γνώση των αιώνων.Κάνει μια πραγματική βουτιά στα πραγματικά προβλήματα των κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών σχέσεων απλώνοντας την γνώση και τη συνείδηση πέρα απο τα ατομικά-φιλοσοφικά συμπεράσματα υποκειμενικής φύσεως εκπροσώπησης τάξης.Σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι στοχαστές έκαναν το ίδιο σχεδόν σφάλμα ή απόκρυψη των κοινωνικών ταξικών διαστάσεων.Ήταν πάντα η θεώρηση στο όνομα μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας που δεν θα άλλαζε και πολύ τις σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και διαβίωσης του συνόλου της κοινωνίας.Ο υποκειμενισμός και ο ατομικός ιδεαλισμός τους, αντανακλούσαν τελικά τα συμφέροντα μιας μειοψηφικής τάξης σε βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας των καταπιεσμένων τάξεων η οποία η νέα αυτή κοινωνική τάξη πραγμάτων, δεν ολοκληρώνει καμιά κοινωνική πρόοδο για κάθε άνθρωπο αλλά στην ουσία ανακυκλώνει ως καινούργιο το φρεσκάρισμα του παλιού.Η κοινωνική πρόοδος δηλαδή δεν ίσχυε στις πράξεις.Στη Γαλλική Επανάσταση φάνηκε απόλυτα.Η ανερχόμενη αστική κοινωνία ενώ χρησιμοποίησε τις λαϊκές δυνάμεις για να αποκτήσει πολιτική δύναμη και να ανατρέψει την απόλυτη μοναρχία, όταν το πέτυχε, η αστική εμπορική και χρηματιστική τάξη εκανε συμμαχίες με τους ευγενείς παραγκωνίζοντας τις ευρύτερες λαϊκές μάζες που πρωτύτερα ειχαν συμβάλει.Το αποτέλεσμα ήταν σαν να μην είχε υπάρξει επανάσταση και πρόοδος.Οι ταξικές αντιθέσεις από τους αστούς κρύβονταν επιμελώς.Όπως γίνεται και σήμερα.Ο εξόφθαλμος λόγος, όταν κατανοήσουμε τον μαρξισμό έστω και λίγο, είναι ότι η μαρξιστική μέθοδο με μέσο τον ιστορικό υλισμό ή αλλιώς της υλιστικής αντίληψης της Ιστορικής κίνησης  των συγκρούσεων και των διαμετρικά αντίθετων συμφερόντων μεταξύ των εκμεταλλευτικών τάξεων και των εκμεταλλευόμενων (σε αντίθεση μιας στενής, ατομικιστικής/ιδεαλιστικής-αστικής ανάλυσης) που εντοπίζει τις ταξικές αντιφάσεις στο σύστημα και στις κοινωνικές τάξεις με τα πραγματικά υλικά συμφέροντα που αντιτίθενται ως ταξικά συμφέροντα, δεν αντικρούονται από την αστική τάξη που κατέχει de facto τον πλούτο της κοινωνίας.Δεν μπορεί η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της να επιχειρηματολογήσουν με σοβαρότητα και πειθώ.Γι' αυτό η αστική δημοκρατία μετατρέπεται απότομα σε δικτατορία του κεφαλαίου.Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα του Μαρξ και του Ένγκελς.Έβαλαν τις βάσεις μια για πάντα, για να κατανοήσουν οι καταπιεσμένοι όπου γης, με αιχμή του δόρατος τους παραγωγούς του πλούτου, την εργατική τάξη με τα πλατιά λαϊκά της στρώματα, ότι η ταξική συνείδηση και η ταξική πάλη είναι η μόνη διέξοδος για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων, των πολλών, των αδικημένων.

Το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" 

κλείνει με το πιο σπουδαίο κάλεσμα:

"Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε"