Μπροστά στο σπίτι σπιτάκι το ψωμί ψωμάκι δεν είναι τίποτα

Το θέμα της ανασφάλειας των ανθρώπων για την ανάγκη της στέγασης όταν εξωθούνται στην αστεγία ή φιλοξενούνται και νιώθουν ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας ως βάρος, μπορεί να χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη αιτία της σκλήρυνσης των ανθρώπων, με αποτέλεσμα την καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων σε μη αναστρέψιμη κατάσταση.Δεν μιλάει σχεδόν κανείς για το θέμα.Και το λέω αυτό επειδή έχω μεγάλη αρνητική πείρα στο τι σημαίνει να πηγαίνεις από σπίτι σε σπίτι και να καταλήγεις χωρίς, επειδή δεν έχεις μόνιμη δουλειά για χ.ψ λόγους, να περνάς τις νύχτες στην αυλή της μαμάς σου, στην εφηβεία, γιατί το σπίτι δεν είναι δικό της αλλά του άντρα της που δεν είναι ο μπαμπάς σου, ή φιλοξενούμενος κι απόλυτο βάρος σε φίλους κατά περίσταση και σε σχέσεις που δεν κατέληξαν πουθενά.Γιατί όλα αυτά; Γιατί τα σπίτια δεν υπάρχουν πια ...τα πήρε το εθνικό σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας.Αλλά ας αφήσουμε την γκρίνια, υπάρχει κάτι χειρότερο: να μην έχουν οι άνθρωποι τη χώρα τους!...