Πώς γίνεται να ζούμε μέσα στη βαρύτητα αλλά να μην έχουμε καμιά βαρύτητα για τίποτα;

O Τόμας Χομπς ένας Άγγλος θεωρητικός της αστικής κοινωνίας από τους πρώτους στοχαστές και θεμελιωτές του αστικού κράτους και ένας από τους ιδρυτές της αστικής ιδεαλιστικής πολιτικής σχολής εκείνης της εποχής, έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής.Τα ανθρώπινα κίνητρα, σχηματίζονται εκ φύσεως από το προσωπικό του συμφέρον.Ανεξέλεγκτοι οι άνθρωποι και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική των παθών τους, το πιο πιθανό είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν.Πω,τι στοχασμός! Το ότι η ευχαρίστηση μπορεί να είναι πηγή ευτυχίας και απελευθέρωσης των ενοχλητικών απωθήσεων αποφεύγοντας τα συμπλέγματά του ο άνθρωπος, “δεν περνούσε” καθόλου απ’ το πουριτανικό μυαλό του.Ταυτίζει τον κακώς εννοούμενο εγωισμό με τις ανάγκες/ επιθυμίες, αντί να ρίξει την ευθύνη στην καταπίεση και την υποκρισία της αστικής κοινωνίας αλλά και της προηγούμενης, για τα θέματα αυτά γνωστά ως …Ταμπού ή Τοτέμ για τις πρώιμες κοινωνίες.Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς καταφεύγει σε κάποιο  “τέχνασμα” και επινοεί τον Λεβιάθαν (τον πατέρα του σημερινού Μεγάλου Αδελφού κατά κάποιο τρόπο), το Πολιτικό Κράτος, είτε με τη μορφή της συνταγματικής “πεφωτισμένης” μοναρχίας είτε με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.Το θεμελιώδες στοιχείο τού εν λόγω Κράτους είναι ότι αυτό το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας (“όποτε χρειάζεται”) και της απόλυτης εξουσίας σε όλη την κοινωνική και οικονομική οργάνωση της κοινωνίας.”Μήπως” εννοούσε εντελώς θεωρητικά για μια επιτήρηση, προστασία-διαιτησία μεταξύ των ανθρώπων αναρχο-ατομικιστών (κατά τον Άνταμ Σμιθ), και των “αγαθών", “αναμάρτητων”; Το μεγάλο ερώτημα όμως όλων των ερωτημάτων που τίθεται από παλιά, πέραν του γεγονότος αν είναι αδιαμφισβήτητο ή όχι το πρόβλημα έτσι όπως είναι διαμορφωμένες οι κοινωνικές νόρμες, “ιδιοκτήτες και ακτήμονες” πλούσιοι και φτωχοί δηλαδή, στο 24ωρο καταπιεστικό σύστημα, 365 μέρες το χρόνο × τους αιώνες, ο καταστροφικός εγωισμός του ανθρώπου/ατόμου -αφού έτσι εξελίχθηκε το ταξικό σύστημα από την αρχαιότητα, πάντα και παντού, φτώχεια, ανισότητα, σκλαβιά, μιζέρια, εγωισμός, βία, σφαγές, εκμετάλλευση, ψέμα, γενοκτονίες, αφανισμοί- και η επιδίωξη της “ευχαρίστησής του” που μετατρέπεται σε βία με διάφορες μορφές κάποιες φορές λόγω πολύ συγκεκριμένων ταξικών αιτιών, θα προστατευθούν από έναν άλλο “συγκεκαλυμμένο” πατερναλιστικό και άδικο ταξικό εγωισμό, αυτών των επαγγελματιών του Ολιγαρχικού Κράτους που ενδιαφέρονται για τον πλούτο και την υλική δύναμη μόνο; Μάλιστα…Το γιατί βρισκόμαστε ξανά στην άκρη της αβύσσου να την κοιτάμε έτοιμοι να βουτήξουμε ή να μας σπρώξουνε στο χάος της, θα μας πούνε πώς έγινε ξανά μιας και μας “προστάτευαν” εδώ και αιώνες από τα εγωιστικά και ηδονικά πάθη μας;...