Στη Μέση Ανατολή από τις αρχές του 20ου αιώνα, οι μεγάλες βιομηχανικές ιμπεριαλιστικές χώρες είχαν στρέψει το ενδιαφέρον τους για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, γιατί με τη σταδιακή και εν εξελίξει κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανοιγόταν ένα πολύπλευρο και χρυσό στρατηγικό σταυροδρόμι για την κυριαρχία του κόσμου.Μια πανηγυρική επιστροφή των σταυροφόρων.Ο δεύτερος λόγος και κυρίως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ο μετασχηματισμός της παγκόσμιας βιομηχανίας του πετρελαίου και των μεταφορών του μεταποιημένου εμπορίου που θα περνούσε από εκεί ως κέντρο διαμετακομιστικό και εξορυκτικό για τον υπόλοιπο κόσμο.Μέσα σ' ένα τέτοιο, νέο κι ανταγωνιστικό φόντο υλικών συμφερόντων και κυριαρχίας, διαμορφώθηκαν οι συνθήκες για την άνοδο των παγκόσμιων μονοπωλίων και το λεγόμενο ανώτερο στάδιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής των προϊόντων.Τον ιμπεριαλισμό των καρτέλ και των ομίλων των μεγάλων επιχειρήσεων, οι μετέπειτα γνωστές πολυεθνικές.Από τότε ξεκινάει ο παγκόσμιος ενδοαστικός και ενδοιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα προηγμένα βιομηχανικά δυτικά κράτη-αυτοκρατορίες υπό διάλυση και παράλληλα στα ανατολικά, με την Τσαρική Ρωσία και την ανερχόμενη Ιαπωνική Αυτοκρατορία στην ίδια κατάσταση, αλλά με αλλαγές στους συσχετισμούς των δυνάμεων κάθε φορά.Και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους που προκλήθηκαν ως αποτέλεσμα αυτών των γεωοικονομικών/γεωπολιτικών συγκρούσεων για τις πρώτες ύλες και τα ενεργειακά περάσματα, αυτό που ξεχώριζε ήταν οι εκατόμβες των θυμάτων σε κλίμακα που δεν υπήρχε προηγούμενο στην Ιστορία των προηγούμενων πολέμων, δηλαδή των ιππικών και των πρώιμων πυροβολικών στα πεδία των μαχών με παραταγμένους στρατούς πολεμιστών.Αυτό ήταν και το νέο στάδιο του ιμπεριαλισμού αποκαλύπτοντας, τον νέο τύπο πολέμου σε μαζική καταστρεπτική κλίμακα όπως τα μαζικά καταστροφικά κέρδη των βιομηχάνων που εξαθλιώνουν τους εργάτες που τα παράγουν.Όμως πέρα απ' το φανερό και το αυτονόητο, τα κέρδη, τα υλικά μέσα, τα κοιτάσματα, οι δρόμοι κ.λπ., κρύβεται μια πιο μεγάλη αλήθεια για την φλεγόμενη Μέση Ανατολή εξαιτίας της αμερικάνικης, εν γένει της αγγλοσαξωνικής και σιωνιστικής βάναυσης ιμπεριαλιστικής πολιτικής.Μισό αιώνα πριν, στα μέσα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, συν-πλην, το νέο εργατικό κίνημα της Ευρώπης, είχε γνωριστεί για τα καλά με τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, με αποτέλεσμα να γίνονται γνωστές από λίγο εως πολύ σε ολόκληρο τον κόσμο.Έτσι το περίφημο χρυσό σταυροδρόμι της Μέσης Ανατολής, αποκλείεται να αποτελούσε την εξαίρεση, το αντίθετο, γιατί ο κανόνας έλεγε, πως ήταν σταυροδρόμι πολιτισμών και συνεπώς ιδεών.Τρεις θρησκείες γεννήθηκαν εκεί, οι μεγαλύτερες σε απήχηση στην ανθρώπινη Ιστορία.Και εξηγούμαι ρωτώντας ρητορικά: Οι αραβικοί πληθυσμοί στη Μέση Ανατολή, δηλαδή στη μέση δύο παγκόσμιων καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών μαζικών πολέμων, με τα φρικτά αποτελέσματα στον απόηχό τους δεν θα έμαθαν για την Γερμανική Επανάσταση των Σπαρτακιστών του 1918-19 και για τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ως αντανάκλαση της σφαγής του Μεγάλου Πολέμου; Δεν θα πρόσεχαν τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης εναντίον του Ναζισμού στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και λίγα χρόνια αργότερα από την λήξη του, την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας; Πολλά πράγματα είδαν και άκουσαν και σκέφτηκαν και έμαθαν τότε και σίγουρα θα διάλεγαν να πάνε με την ροή των γεγονότων υπέρ των καταπιεσμένων.Οι αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι στον Ψυχρό Πόλεμο και η κατοχή ολόκληρης της ιστορικής Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κράτος σε καθεστώς απαρτχάιντ, υποδηλώνει καμίνι ταξικής πάλης με μεγάλους αγώνες σε σοσιαλιστική κατεύθυνση που δυστυχώς αποσιωπούνται συστηματικά από τον υπόλοιπο κόσμο και όλα εξηγούνται με βάση, τα θρησκευτικά ισλαμιστικά κινήματα που τελικά ρίχνονται στάχτη στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης.Όταν η δυτική συμμαχία βομβάρδιζε την Δρέσδη προς το τέλος του 2ου ΠΠ και την ισοπέδωναν, δεν είχε να κάνει με τον πραγματικό κίνδυνο που επικαλούνταν τότε αφού ο πόλεμος είχε στην ουσία τελειώσει.Η πραγματική αιτία βρισκόταν στο γεγονός να μην αναπτυχθούν τα επαναστατικά αντιπολεμικά κομμουνιστικά κινήματα μετά από έναν καταστροφικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο όπως συμβαίνει πάντα νομοτελειακά.Ή όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την Πρώην Γιουγκοσλαβία για να τιμωρήσουν τη φήμη ενός εργατικού περήφανου λαού που προδόθηκε.Και άλλα τόσα παραδείγματα...Στην Ουκρανία και στη Ρωσία γίνεται το ίδιο πράγμα, να σπάσουν τους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων που παλεύουν να οργανωθούν για μια νέα επαναστατική αντεπίθεση εναντίον του ιμπεριαλισμού που γίνεται αφόρητος για το σύνολο των κοινωνιών.Το ίδιο και στην ηρωική Παλαιστίνη σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα, ένα παρόμοιο Βιετνάμ της εποχή μας...
«Τη λέγαν Παλαιστίνη - Παλαιστίνη τη λένε ακόμα»
«Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις/ Ο ερχομός του Απρίλη/ Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή./ Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες/ Τα γραπτά του Αισχύλου/ Η αρχή του έρωτα/ Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα/ Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας/ Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη// Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις/ Το τέλος του Σεπτέμβρη/ Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα/ Η ώρα του ήλιου στη φυλακή/ Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές/ Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί/ και ο φόβος στα μάτια των τυράννων/ Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις/ Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης/ τη μάνα όλων των ξεκινημάτων/ τη μάνα όλων των τελειωμών/ Τη λέγαν Παλαιστίνη/ Παλαιστίνη τη λένε ακόμα/ Αγαπημένη μου, μου δόθηκε/ μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ».
Το ποίημα του κορυφαίου Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουΐς για την πατρίδα του.
