Δεν αγωνιστήκαμε στη Δύση ολόκληρες ζωές για το δόγμα της προσαρμογής στην ανελευθερία

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα και η κλιματική ραγδαία αλλαγή από την ανεξέλεγκτη παραγωγή, προκαλούν μόνιμη κρίση πανικού σε κάθε άνθρωπο που στέκει παρατηρητής στις τραγωδίες παντελώς ανήμπορος μαζί με τα προβλήματα της βιοπάλης.Η αποξένωση και η ανασφάλεια χτυπούν κόκκινο συναγερμό με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει κανείς κανέναν όσο χρειάζεται και έχει μεγάλη ανάγκη.Έτσι, μια κοινωνία απόλυτης δυστυχίας εμφανίζεται ακόμη πιο ταξική όπου η εκμετάλλευση των λίγων στους πολλούς αυξάνεται οριζοντίως σχεδόν για όλους.Ενώ αντικειμενικά κάνουμε τα πάντα για να συμπεριφερόμαστε καλά στους άλλους, οι αντιφάσεις μιας δυστοπικής πραγματικότητας μας παγιδεύουν, μένοντας παρεξηγημένοι και βαθιά πληγωμένοι.Αυτός ο εφιάλτης δεν θα φύγει εάν δεν αγωνιστούμε με το ανώτερο όνειρο της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο εδώ και τώρα.Φτάνει πια να μη μας νοιάζεται κανείς.