Πολλά πράγματα που λέμε αλλόκοτα δεν θα τα σκεφτόμασταν ποτέ αν δεν υπήρχαν οι αβυσσαλέες διαφορές ηλικίας, ιδεών και οικογενειακών-κοινωνικών και ταξικών παραστάσεων

Νιώθω πολλές φορές ότι κουβαλάω το Σταυρό του Μαρτυρίου μονάχος μου! Έτσι το ένιωθε ο μεγάλος Καζαντζάκης.Σε πολλά βλέπω τον εαυτό μου στην ιδιοσυγκρασία του.Προς Θεού μη παρεξηγηθώ τηρουμένων των αναλογιών το λέω.Μαθητής είμαι όλων αυτών των γιγάντων του παγκόσμιου πνεύματος μαθαίνοντας το εύρος της εσωτερικότητας της ζωής και τον εαυτό μου στα έργα τους.Δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω για πάντα αδιάβαστος με τέτοιες ανησυχίες από μικρός και αδιανόητες ελλείψεις από τα πιο κάτω.Αγωνίστηκα σκληρά να βρω το ρυθμό της υψηλής λαϊκής κατ' εμέ διανόησης, την οποία, εάν δεν αποκτούσα τα βασικά της θεμέλια δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τη ζωή και εμένα, μιας και κανείς μα κανείς, δεν υπήρχε για να με μάθει έστω τα στοιχειώδη.Μου έτυχε μια τέτοια πρόσθετη ατυχία να μου επιβάλλεται να μάθω κάτι το οποίο φαντάζει άθλος για μόνος χωρίς τα βασικά υλικά μέσα και χωρίς τους ανάλογους ανθρώπους.Συνεχίζω λοιπόν για τον δάσκαλο της Ασκητικής.Η λαχτάρα του επίσης για μια δυνατή φιλία, που όπως έλεγε χαρακτηριστικά για τον Σικελιανό, μόνο μαζί του ανέπνεε πραγματικά και ζούσε, μια φιλία 40 ετών! Είμαι και γω γεμάτος λαχτάρα για μια τέτοια φιλία.Αλλά ποτέ δεν την βρίσκω κι ούτε πρόκειται, άλλες οι εποχές εκείνες και άλλες τώρα.Όμως πιστεύω ακράδαντα ότι η φιλία είναι η πραγματική ευχαρίστηση της ζωής σε όλα τα επίπεδα.Και ο έρωτας βέβαια (κι ο Καζαντζάκης είχε έρωτες) παίζει μεγάλο ρόλο για κάθε άνθρωπο που νιώθει τη ζωή αλλά πάντα με εξαιρέσεις αποδεικνύεται περισσότερο υλικός (σαν ένα παιδί που χαίρεται μόνο με το παιχνίδι), και τούτο σημαίνει για έναν ιδεαλιστή, που κοιτάει κι άλλα πράγματα μη υλικά, ότι στο τέλος καταλήγει στο όλα ή τίποτα.Αν υψωθεί στην αγάπη δεν το συζητάμε...Γιατί τα λέω όλα αυτά θα μου πείτε... Απλή εσωτερική ανάγκη εξήγησης, διότι τα γεγονότα με πάνε και μας πάνε όλους πίσω εδώ που τα λέμε, στο "μικρό" χωριό που ζούμε όλοι με τη μεγάλη κακία και την περιφρόνηση που σκοτώνουν χαρακτήρες και διαλύουν ζωές με πληγώνουν ανεπανόρθωτα και σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, μεγάλης συσσωρευμένης τοξικότητας από αδιάκριτους δαίμονες κάποιων ενοχλητικών, μπορεί να φερθώ ανώριμα "από το πουθενά" και να κάνω λάθη για μένα ασυγχώρητα που θα με βασανίζουν για πάντα, όπως πάντα λόγω ιδιοσυγκρασίας!...Όσο κι αν δεν γίνεται μη με κακοχαρακτηρίζετε είμαι και γω ένας από εσάς😊