Να παλέψουμε για να φέρουμε ξανά το μέλλον

Αμέσως μετά την πτώση του  "υπαρκτού" σοσιαλισμού το 1989-91, ο καπιταλισμός άρχισε να ξηλώνει το όποιο κοινωνικό κράτος είχε διαμορφωθεί στο δυτικό κόσμο.Άρα το κοινωνικό κράτος δεν ήταν ποτέ στα σχέδιά του.Αυτό φάνηκε επίσης και με τους δύο Παγκόσμιους πολέμους.Η μεταπολεμική περίοδος της λεγόμενης "χρυσής εποχής" του καπιταλισμού, στην ουσία ήταν για τους καπιταλιστές ένας αναγκαστικός ελιγμός διότι ο σοσιαλισμός, έστω κι αυτός ο παραμορφωμένος είχε επιβιώσει παρά τις τεράστιες απώλειες και αποτελούσε έμπνευση για τους απανταχού καταπιεσμένους ακόμη.Συνεπώς, το αφήγημα για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο όπου οι εργάτες και τα αφεντικά μπορούν να συνεργαστούν για την ευημερία της κοινωνίας, αποδεικνύεται απολύτως σήμερα ότι ήταν ένα τέχνασμα, το κέρδισμα του χρόνου, για να πέσει το αντίπαλο ιδεολογικό κοινωνικό σύστημα και να το καπιταλιστικοποιήσουν.Με την Ευρώπη ως τελευταία και με πολιορκητικό κριό την παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του 2008 και την επιβολή των μνημονίων τα επόμενα χρόνια στις πιο αδύναμες χώρες, έπεσαν όλες οι μάσκες.Όμως τώρα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, στις παλιές παραδοσιακές αντιθέσεις μεταξύ τους και σε εντελώς παγκόσμια κλίμακα.Δηλαδή, έναν αιώνα τουλάχιστον πίσω αλλά στο μέλλον...Οι αντιθέσεις όταν δεν λύνονται περιπλέκονται περισσότερο, είναι μια βασική αρχή των πάντων.Η παραγωγή για το κέρδος ήταν το πρόβλημα και δεν λύθηκε, αντιθέτως παρέμεινε και επεκτάθηκε.Τα λέμε ξανά και ξανά όχι για κάνουμε τους έξυπνους.Τα λέμε για να μην χάνεται το νήμα των αρχικών καθοριστικών γεγονότων που βοηθούν στην κατανόηση ποιοί πώς και γιατί καταστρέφουν τις ζωές μας...