Στο προηγούμενο άρθρο τονίστηκε ότι ο 20ος αιώνας είναι η πεμπτουσία του σχηματισμού των κολοσσιαίων μονοπωλίων που ελέγχουν όλα τα μέσα παραγωγής και που συντηρούν τη ζωή σήμερα, εφόσον (κάποια στιγμή) θέλουμε να βρούμε την άκρη γιατί η ανθρωπότητα γυρνάει στη γενική βαρβαρότητα χωρίς επιστροφή -εάν δεν το αλλάξουμε όλοι μας ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός και της καθεμιάς.Επίσης τονίστηκε η καθοριστική και εκπαιδευτική-αγωνιστική συμβολή των Μαρξ και Ένγκελς που με τα έργα τους έφεραν έναν φρέσκο κι ανώτερο διαφωτισμό που απευθυνόταν στη διεθνή εργατική τάξη ως ένα νέο στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης, κοσμοϊστορικής σημασίας.Η τάση για ελευθερία και ενοποίηση του ανθρώπου είναι εγγενής δλδ ακατανίκητη.Το γεγονός αυτό, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί επειδή η ιστορική κίνηση προχωράει ακάθεκτη όπως και η φυσική κίνηση της Φύσης.Όχι απαραίτητα με την ίδια κατάσταση πάντως.Έχει απλά γενικές ομοιότητες και κραυγαλέες ειδικές διαφορές, όπως για παράδειγμα, τα προσωπικά, ολιγαρχικά συμφέροντα στην κοινωνία που είναι τροχοπέδη στην κοινωνική Ιστορία της εξέλιξης.Υπό αυτή την έννοια, η Ιστορία δεν κινείται πραγματικά εξελικτικά.Παρ' όλα αυτά κάποια στιγμή οι κοινωνικοί αγώνες επαναφέρουν το χαμένο έδαφος και κάτι πάει να γίνει.Το νέο αυτό στάδιο λοιπόν, που λέγεται η αφύπνιση του εργατικού και λαϊκού κινήματος σε παγκόσμια κλίμακα και που έλαμψε με τις τέσσερις Εργατικές Διεθνείς Οργανώσεις* με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, έβαλε τεράστια εμπόδια στους κεφαλαιοκράτες και στην καπιταλιστική παραγωγή (ακόμη περισσότερα στον αιώνα μας, εξού και πάλι τα ίδια, είναι ο ιμπεριαλισμός) και έτσι οι τελευταίοι, αντέδρασαν με το καρότο και το μαστίγιο της αντεπανάστασης σε όλη αυτή την περίοδο, από τον 1ο και 2ο ιμπεριαλιστικό ΠΠ με ένα διάλειμμα μεταξύ τους, που ονομάστηκε Μεσοπόλεμος ο οποίος παρεμπιπτόντως, σκοπίμως, δημιούργησε το φασιστικό και ναζιστικό τέρας, τους εθνικοαπελευθερωτικούς-αντιαποικιακούς Πολέμους, τους Εμφύλιους και Ψυχρούς Πολέμους, Πολέμους ρεβανσιστικούς που άλλαζαν τα σύνορα, τις γεωπολιτικές αλλαγές, τους διπλωματικούς, τους οικονομικούς, τους πολιτισμικούς και ενεργειακούς Πολέμους, μέχρι τις έγχρωμες "επαναστάσεις" μπας και σταματήσουν οι εχθροί-λαοί να αγωνίζονται για το μεγάλο, ενωτικό και πανανθρώπινο κάλεσμα του σοσιαλισμού.
Συνεχίζεται...
* 1.Η 1η Διεθνής ιδρύθηκε από τους Μαρξ και Ένγκελς το 1864 ως γενικό επιτελείο συντονισμού και συνεργασίας με τη διεθνή εργατική τάξη (Διεθνής Ένωση των Εργαζομένων ΔΔΕ).
2.Η 2η Διεθνής δημιουργείται το 1889 με περισσότερα και σύνθετα καθήκοντα τα οποία θα φανούν καταστρεπτικά το 1914 εξαιτίας της στροφής των σοσιαλιστών της Γερμανίας και της Γαλλίας να ψηφίσουν τις πολεμικές πιστώσεις των αστικών τους τάξεων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.Η διάλυση και η επανασύστασή της αποτέλεσαν τον ορισμό της σύγχυσης με τη δημιουργία της 2 1/2 Διεθνούς ή την Ένωση των σοσιαλιστικών κομμάτων για τη διεθνή δράση ΕΣΚ.
3.Η 3η Διεθνής ή Κομιντέρν (την Κομμουνιστική Διεθνή), ήταν το αποτέλεσμα του οπορτουνισμού των αρχηγών της 2ης διεθνούς όπως είχε καταγγείλει ο Λένιν ότι πρόδωσαν τον διεθνιστικό τους ρόλο.Ο Λένιν αγωνίστηκε για την ανάγκη επιστροφής στην αφετηρία, δηλαδή, την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, σύμφωνης με το όραμα του Μαρξ στα πρότυπα της 1ης Διεθνούς.Μετά το θάνατο του Λένιν η Κομιντέρν μπαίνει σε απίστευτες περιπέτειες και στην ουσία δεν επιτελεί σωστά τα καθήκοντά της μετά το 1927 όταν απομακρύνεται ο Λέον Τρότσκι.
4. Η 4η Διεθνής ιδρύθηκε από τον Λέοντα Τρότσκι σε μια εποχή από τις πιο σκοτεινές της αστικής αντίδρασης, της ανόδου του Χίτλερ.Η πολιτική της σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί συνεπής σύμφωνα και με την αξιοπιστία του ιδρυτή της.Οι ακραίες όμως συνθήκες της παγκόσμιας απομόνωσης και των πισωγυρισμάτων δεν την έκαναν ιδιαίτερα "γνωστή" ή αποτελεσματική στους μετέπειτα κοινωνικούς αγώνες του εργατικού, κομμουνιστικού κινήματος.
