Η γενιά εκείνη που γεννήθηκε μετά το 1970 και ενηλικιώθηκε τη δεκαετία του ‘90, είχε τον χειρότερο κοινωνικοπολιτικό αποπροσανατολισμό σε σχέση με τις προηγούμενες κι ώριμες γενιές.Δυστυχώς έτσι κατέληξαν οι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί στη συγκεκριμένη περίοδο.Όχι πως έσφαλε, στην ουσία ήταν δεμένα τα χέρια της, η ταξική συνείδηση δεν ήταν κατανοητή όπως στις προηγούμενες γενιές κι ο καπιταλισμός είχε και πάλι εκμεταλλευτεί τον μικροαστισμό.Μπορεί βέβαια να μην βίωσε αυτή η γενιά τους ιμπεριαλιστικούς παγκόσμιους πολέμους και τους απόηχούς τους, αλλά το κενό της πολιτικής και κοινωνικής άγνοιας κι αποχαύνωσης στον κανόνα της, με βεβαιότητα θα πρέπει να θεωρείται ως το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου σκληρών κοινωνικών και άνισων αγώνων που έφτασαν σε αδιέξοδο.Όσοι και όσες ανήκουμε στη γενιά αυτή, ξέρουμε καλά, τουλάχιστον τώρα, πως τα ιδανικά άρχισαν να χάνονται στα παιδικά μας χρόνια.Στην ενηλικίωσή μας ('90 και) είχαν χαθεί οριστικά.Η βίαιη πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” ανέβασε την υπεροψία του καπιταλισμού σε νέα ύψη για να κερδοσκοπήσει παντού χωρίς εμπόδια.Δύση κι Ανατολή, όλα για την κερδοσκοπική αγορά και για την υπερκατανάλωση.Η παιδεία είχε υποβαθμιστεί τόσο όσο ήταν η πρώτη μεγάλη μεταπολεμική καπιταλιστική κρίση του 1970-73.Από τότε, παίρνονται πίσω όλες οι κατακτήσεις των ανθρώπων του μόχθου, μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.Έτσι λοιπόν εξηγείται το μπάχαλο της πολλαπλής κρίσης που ζούμε σε όλα τα επίπεδα και με την βαρβαρότητα που μόλις φαίνεται να ξεκινά...
