Όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός ανάλογα αναπτύσσονται και οι άλυτες αντιθέσεις

Το πρόβλημα του καταστρεπτικού μη συντονισμού των προοδευτικών συλλογικοτήτων των φορέων και των συνδικάτων των εργαζόμενων και του λαού γενικά, βρίσκεται στις προηγμένες τεχνολογικά χώρες και στον καταμερισμό της εργασίας στην παραγωγή και στις υπηρεσίες, μεγαλώνοντας απίστευτα τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα ανάμεσα στις δύο τάξεις-συμπεριλαμβανομένης και της αγροτικής ενδιάμεσα- του καπιταλιστικού συστήματος.Η συγκεκριμένη στρατηγική, λειτουργεί σήμερα σε όλες τις χώρες του παγκοσμιοποιημένου συστήματος ως πρότυπο και για τις "καθυστερημένες" και για τις αναπτυσσόμενες. Όμως εκτός από αυτή την βασική αντίφαση εργασίας και κεφαλαίου, φτώχειας και πλούτου, δημιουργείται και μια άλλη, λιγότερο εμφανής, που είναι άκρως καθοριστική στον αιώνα μας για τον αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης.Η αντίθεση του κατακερματισμού των στρωμάτων των τάξεων μέσα από τον καταμερισμό της παγκόσμιας πλέον υπερπαραγωγής.Υπάρχουν τόσα πολλά επαγγέλματα χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας -ουσιαστικά δεν θα χρειάζονταν σε μια κοινωνική κατάσταση χωρίς εκμετάλλευση, επειδή στον καπιταλισμό συγκροτούνται κλάδοι και επαγγέλματα για την ενσωμάτωση του λαού με την προοπτική της διαιώνισης του συστήματος της κερδοφορίας- που πολλαπλασιάζουν ανεξέλεγκτα αυτά τα αντίθετα και θεμελιώδη συμφέροντα και που μεταφέρονται μέσα στα στρώματα των κύριων τάξεων που θα έπρεπε να αγωνίζονται για τον κοινό σκοπό μιας σχεδιασμένης οικονομίας.Εν προκειμένω της τάξης που παράγει για να καλύπτει τις φυσικές ανάγκες και τίποτα παραπάνω που διευρύνει την ανισότητα.Παρεμπιπτόντως, της ανισότητας της παραπάνω παραγωγής αγαθών, που ούτε τα εύπορα στρώματα δεν προλαβαίνουν να αγοράσουν για να τα καταναλώσουν και με τα εργατικά που τα παράγουν να αδυνατούν, όχι μόνο να τ' αγοράσουν, αλλά και να τα σκεφτούν ότι υπάρχουν.Αυτό που ονομάζεται κρίση υπερπαραγωγής.Έτσι γεννιέται η ανισότητα.Μέσα λοιπόν στις ίδιες τις τάξεις έχει προκύψει ένας "ταξικός πόλεμος" χωρίς λογική από αυτόν τον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασιακής δύναμης, δηλαδή της διάσπασης των κοινών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.Θα αναρωτηθεί κάποιος: τι σχέση μπορεί να έχει ο καταμερισμός της εργασίας με τις ιδεολογικές διαφορές του αριστερού κόσμου ή πιο αντικειμενικά της καταπιεσμένης κοινωνικά και οικονομικά τάξης; Οι ιδεολογικές διαφορές μέσα στην ίδια την τάξη, κυρίως της εργατολαϊκής, έχουν την πιο άμεση σχέση με τον καταμερισμό μέσα από τις παραγωγικές της σχέσεις στην καπιταλιστική παραγωγή.Απόηχος, των αρχών του προηγούμενου αιώνα που αρχίζει η εντατικοποίηση του καταμερισμού της εργασίας, όχι μόνο για την σταθερή κερδοφορία του κεφαλαιοκράτη αλλά και για τον στόχο του αποπροσανατολισμού του εργαζόμενου από την λογική της πραγματικής ταξικής πάλης, διασπώντας τον από την ίδια του την τάξη, καθιστώντας τον διαρκώς απασχολημένο και ανενημέρωτο με την σκληρή προσήλωση της επιβίωσης. Έτσι η τάξη που παράγει θα κατακερματιστεί και δεν θα μπορεί να απειλήσει -σε υπολογίσιμο βαθμό- την καπιταλιστική συνέχεια.Παράλληλα η συνεχής υπονόμευση από τον δυτικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, στο πρώτο σοσιαλιστικό εργατικό κράτος ως εγχείρημα παγκόσμιας αναγέννησης, με τα γνωστά γραφειοκρατικά-εκφυλιστικά αποτελέσματα, οι συνθήκες διαστρέβλώθηκαν με ιταμό τρόπο ώστε να παραπλανηθούν όλοι οι λαοί του κόσμου.Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, προκειμένου να σβήσει η πραγματική αλήθεια για μια άλλη κοινωνική αναγκαιότητα κόντρα στην βαρβαρότητα ενός συστήματος που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο, εκτός από την υπεραξία χρηματιστικών αριθμών!Συνέπεια όλων αυτών, να βγάλουν λαθεμένα και αποσπασματικά συμπεράσματα έως σήμερα για την μεγάλη δυναμική του μέλλοντος του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, με μια μαρξιστική ενιαία στρατηγική της σύγχρονης εποχής που αλλάζει άρδην την ανθρωπότητα!

Το κερασάκι στην τούρτα μπαίνει από τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα των δραστηριοτήτων του λαού -στο όνομα (δήθεν) των αγώνων- που αντί να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, εκμεταλλεύονται τα ακρώνυμιά τους κατ' ευφημισμόν, χάνοντας την ουσία τους τα ελπιδοφόρα οράματα και οι μεγαλειώδεις ιδέες της ιδανικής κοινωνίας!Αλλά όταν "συνδικαλίζεται" και η καταπιεστική τάξη, Η ΑΣΤΙΚΗ, τι να περιμένει κανείς;