Είναι εφικτό η ανθρωπότητα να ζήσει πραγματικά και ειρηνικά; Απόλυτα ναι όταν ο καθένας από τη θέση του, σταματήσει να λαδώνει το γρανάζι της εξέλιξης της μηχανικής ζωής.Στο φυσικό "πρέπει να ζήσω, έχω υποχρεώσεις" μπαίνει η αρχή "όλοι έχουμε, να ζήσουμε όλοι"...Ιδεοληψία είναι ότι τίποτα δεν αλλάζει.Δεν αλλάζει γιατί η ιδέα "δεν γίνεται τίποτα" μεταφέρεται με την διαδικασία της σήψης.Δεν μπαίνουμε στο χορό της αποσύνθεσης αλλά στο χορό της ζωής!!!Απομακρυνόμαστε από την πονηριά και πλησιάζουμε την απλότητα!...Υπάρχει ένα μέρος ωστόσο από τον κανόνα, ως κολοφώνας των εξαιρέσεων: το μέρος του συστήματος που σου λέει αλλαξέ με απο μέσα......πράγματι δεν αλλάζει, εξού οι πόλεμοι και η ανισότητα.Υπάρχει χαοτική απόσταση να το ξέρουμε ενστικτωδώς και να το λέμε αγωνιστικά συνειδητά.Αυτή η απόσταση είναι που μας χωρίζει. Πρέπει να σκεφτόμαστε όμως κοινωνικοπολιτικά για όλα τα παραπάνω: Παρ' ότι δεν μπορούμε να αρνηθούμε στους πραγματικούς δημοκράτες την προοδευτικότητά τους, μπορούμε ωστόσο να είμαστε σίγουροι πως δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική Αριστερά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που μετασχηματίζει την κοινωνία, βάζοντας τέλος στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού.Χωρίς την αλλαγή του τρόπου οργάνωσης των ανθρώπων δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία και κοινωνία!
