Ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ και κληροδοτείται

Το ότι μας άδειασαν τη γωνιά οι μνημονιακοί και νίκησε το δίκιο, δε σημαίνει πως επαναπαυόμαστε.Αν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή που δέχονται οι αδύναμες χώρες, με αληθινή ομοψυχία κι όχι τάχα, θα το πάλευαν και θα νικούσαν.Εν τέλει, απίστευτο, αλλά μπορεί να είναι το τελευταίο.Διότι με το πιο απίστευτο και το πιο απαρατήρητο, ελάχιστοι ασχολούνται.Πρώτο και βασικό πράγμα, η σοβούσα νοοτροπία μιας ταλαντευόμενης στάσης σε κρίσιμη καμπή.Μιας ταλάντευσης που αιωρείται στον προοδευτισμό και τον συντηρητισμό.Μάλιστα κάποιες φορές επικάθεται φανερά στον τελευταίο και "λανθάνει" σε απροσμέτρητα καταστρεπτικό βαθμό πληγώνοντας τις λαϊκές προσδοκίες.Ένα απλό παράδειγμα το συναντάμε, σε άτομα που κατάγονται από τις λεγόμενες πρωτοποριακές προοδευτικές εργατικές μικρές και μεσαίες τάξεις, που αντιδρούν με ξεκάθαρη υποτίμηση ("μαζί" και με τις άλλες τις πασίγνωστες δυναστικές) και με διάφορους "περίεργους" τρόπους στην τωρινή ορθολογική ριζοσπαστικοποίηση του λαού.Η προγενέστερη κατάσταση της μπλόφας του καπιταλιστικού συστήματος να πείσει για το "αναπότρεπτο" στάτους κβο, έκανε πολλούς και πολλές λόγω της αναμφισβήτητης ενσωμάτωσης και αναγνώρισης -ενώ κάποτε το αμφισβητούσαν δυναμικά- σήμερα να μοιάζουν να μην πιστεύουν σε αυτά που πίστευαν ενεργώντας μηχανικά, με αποτέλεσμα να φέρονται μια από τα ίδια, συντηρητικά, εν μέσω καθοριστικής διαλεκτικής διαπάλης.Το που θα το πάνε αργά ή γρήγορα θα το δούμε.Έρχονται πολλοί και πολλές μοιραία κι είναι "αντιδιαλεκτικό" και αδιανόητο να μην το αντέχουν.Οι δυνάμεις της προόδου είχαν πολύ χρόνο να προετοιμαστούν για την πρόοδο και πρέπει να την εφαρμόσουν, εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο και στα σύνθετα προβλήματά του, ξεπερνώντας τη ματαιοδοξία των στερεοτύπων, αλλά και των τραυμάτων που άφησε ο δίκαιος αλλά σκληρός και άνισος αγώνας!