Μας κυβερνούν υπερτροφικά σκληρά παιδιά που μεγάλωσαν μόνο εξωτερικά!

Αυτοί που κυβερνούν τους ανθρώπους δεν ήταν κάποτε κι αυτοί παιδιά; Μήπως δεν είχαν νιώσει κι εκείνοι την ίδια για όλους συστημική καταπίεση στον ανέμελο χρόνο τους; Πόσες φορές δεν αντέδρασαν στα τείχη που υψώθηκαν μπροστά στις ασυνείδητες-πρώιμες κι ακατέργαστες επαναστατικές τάσεις τους; Δεν έκλαψαν για τα όνειρά τους που το τερατώδες άδικο σακάτευε; Ή μήπως, δεν αισθάνθηκαν πως η επανάσταση ήταν το νόημα και ο δρόμος για την ελευθερία; Τι απ’ όλα αυτά δεν έκαναν ή μάλλον, λησμόνησαν και παρέμειναν τόσο σκληρά παιδιά ώστε να ξεχάσουν να μεγαλώσουν, παίζοντας στ’ αλήθεια τη μεγάλη σφαγή του κόσμου αντί να βοηθήσουν στην ομόνοιά του;