Η δαιμονοποίηση της δημοκρατίας

Χίλιες ζωές να είχα και πάλι τη δημοκρατία θ' ακολουθούσα.Απεχθάνομαι όμως το ψέμα όπως τη δυσοσμία της αποσύνθεσης.Δεν εφαρμόστηκε ποτέ μετά την πτώση της και πριν δεν ήταν "τέλεια" όπως η ονομασία της.Ο λόγος απλοϊκός.Επινοήθηκε για τους πληθυσμούς της εποχής που ζούσαν στις Πόλεις-Κράτη και που θα μπορούσαν άμεσα να συμμετέχουν.Από τότε μια άπειρη πεποίθηση βλακείας αλλά και εξαπάτησης, ταξιδεύει στο χρόνο εδώ και 25 αιώνες, βαυκαλίζοντας τις μάζες και μαζί, τα όνειρά τους που ποτέ δεν πραγματοποιούν.Αλλά και χωρίς τα όνειρα τι άλλο να αξίζει; Αντιφατικό το τελευταίο και οξύμωρο όπως και η ζωή μας άλλωστε.Ωστόσο το ότι δεν εφαρμόζεται ιδανικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και το καλύτερο πολίτευμα που έχουμε χειροπιαστά.Απλώς με μία μεταρρύθμιση και με μία κατάργηση, δηλαδή από την λαϊκή κυριαρχία με βάση την πλειοψηφία έναντι της μειοψηφίας να μετασχηματιστεί στην απόλυτη πλειοψηφία κι όλες οι αποφάσεις να ικανοποιούν όλες τις αξιώσεις του λαϊκού σώματος (με κάποιο τρόπο που θα βρεθεί π.χ. λαϊκές συνελεύσεις παντού) απαλείφοντας την έμμεση αντιπροσωπευτική απάτη που ευθύνεται για την υπονόμευση και την αδικία.Αυτά τα δύο θα ήταν αρκετά για να ξαναβρεί η δημοκρατία την χαμένη της αίγλη και η ανθρωπότητα μία απ' τις Ουτοπίες της.