Είναι δυνατόν μετά από αυτή την
πρωτοφανή επίθεση από τις δυνάμεις
καταστολής, εναντίον των ηρωικών
και στο χείλος του γκρεμού
πολιτών, που διαδήλωναν το δικαίωμα τους
για μια καλύτερη ποιότητα ζωής αξιοπρέπειας
και ελευθερίας, η συντριπτική πλειοψηφία της χώρας
να στρουθοκαμηλίζει και να χαριεντίζεται;
Ήμουν ένας απ'τους χιλιάδες που πνίγηκαν
πολλές φορές από τα δακρυγόνα και ταπεινώθηκα,
από την ανελέητη προπέτεια της τραμπούκικης
εξουσίας έχοντας το στομάχι άδειο, συνεχίζοντας όμως
όπως και πολλοί άλλοι να διατρανώνουμε την
αγανάκτησή μας για το αδιέξοδο.Ντροπή σε όποιον
κλείνει τα μάτια σ΄αυτό τον κόσμο των δακρύων!
